Ο
Αλεσάντρο Μαρίνο συγκρατεί μετά βίας τα δάκρυά του καθώς περιγράφει τις απελπισμένες προσπάθειές του να σώσει από τη θάλασσα εκατοντάδες μετανάστες μετά το ναυάγιο του πλοίου ανοικτά του νησιού της Λαμπεντούζα.
"Περνούσαμε τη νύκτα στο σκάφος μας. Ακούσαμε φωνές και σπεύσαμε να δούμε τι συμβαίνει, και εκεί, βρεθήκαμε σε έναν εφιάλτη. Υπήρχαν 150 μέ 200 άνθρωποι στο νερό....
Καταφέραμε να σώσουμε 47, περισσότερους, και κινδυνεύαμε να βουλιάξουμε κι΄εμείς", λέει.
Ο Αλεσάντρο Μαρίνο και η φίλη του Σαράνα Μπουονοκόρσο ήταν από τους πρώτους που έφθασαν στο σημείο του ναυαγίου του πλοίου που μετέφερε 500 αφρικανούς μετανάστες από την Ερυθραία και τη Σομαλία που είχαν επιβιβασθεί στη Λίβυη με προορισμό τις βόρειες ακτές της Μεσογείου. Το πλοίο πήρε φωτιά πριν βυθιστεί σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τις ακτές της Λαμπεντούζα.
"Πολλοί φώναζαν. Ηταν γυμνοί για να επιπλέουν όσο το δυνατόν περισσότερο", λέει η Σαράν Μπουονοκόρσο με τα χαρακτηριστικά της τραβηγμένα από την εξάντληση.
Μερικοί από τους επιζώντες με το που ανέβαιναν στο σκάφος του ζευγαριού βοηθούσαν αυτούς που ακολουθούσαν να σκαρφαλώσουν, λέει η νεαρή γυναίκα που θυμάται πώς οι φωνές εξασθενούσαν καθώς περνούσε η ώρα.
Περί τους 150 διασώθηκαν, όμως 130 ανασύρθηκαν νεκροί και 200 αγνοούνται.
Οι επιζώντες διηγήθηκαν πώς έβαλαν φωτιά σε μία κουβέρτα για να τραβήξουν την προσοχή των λιμενικών, καθώς το πλοίο είχε αρχίσει να βυθίζεται. Ομως η φωτιά επεκτάθηκε. Τότε, πανικόβλητοι οι επιβαίνοντες, έτρεξαν προς τη μία πλευρά του πλοίου, προκαλώντας την ανατροπή και τη βύθισή του. Δεκάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι στα αμπάρια του πλοίου που βρίσκεται πλέον σε βάθος 40 μέτρων.
Ο Πιέτρο Μπαρτόλο, ο γιατρός του νησιού, εξηγεί ότι περιθάλπει μετανάστες που φθάνουν στο νησί της Λαμπεντούζα από το 1991, ανάμεσά τους και επιζήσαντες πολλών ναυαγίων. Ομως, ποτέ δεν έχει ξαναδεί τέτοια τραγωδία.
"Το πιο σκληρό είναι να βλέπεις τα πτώματα των παιδιών. Δεν είχαν καμία ελπίδα να σωθούν...δεν παίρνει πολλή ώρα να πεθάνει κανείς μέσα στα κύματα και το κρύο".
Τα διαθέσιμα στο νησί φέρετρα δεν επαρκούν, γι΄ αυτό δεκάδες στέλνονται εσπευσμένα από την ηπειρωτική χώρα.
Οι 6.000 κάτοικοι του νησιού είναι συνηθισμένοι στην υποδοχή απελπισμένων μεταναστών που κατά κύματα επιχειρούν να φθάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές, αλλά ποτέ δεν έχουν αισθανθεί τόσο ανήμποροι.
"Υπήρχε επείγουσα ανάγκη. Επιστρατεύσαμε τα σκάφη μας μόλις ακούσαμε τι συμβαίνει, αλλά για πολλούς, για τους περισσότερους από αυτούς του φτωχούς ανθρώπους, ήταν πια πολύ αργά. Ας τους προστατεύσει ο Θεός", λέει μία κάτοικος του νησιού.
Οι κάτοικοι της Λαμπεντούζα ετοιμάζουν μία επιμνημόσυνη τελετή για τα θύματα του ναυαγίου και φοβούνται ότι με τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούν αυτήν την εποχή και άλλοι μετανάστες θα επιχειρήσουν το ταξίδι.
"Περνούσαμε τη νύκτα στο σκάφος μας. Ακούσαμε φωνές και σπεύσαμε να δούμε τι συμβαίνει, και εκεί, βρεθήκαμε σε έναν εφιάλτη. Υπήρχαν 150 μέ 200 άνθρωποι στο νερό....
Καταφέραμε να σώσουμε 47, περισσότερους, και κινδυνεύαμε να βουλιάξουμε κι΄εμείς", λέει.
Ο Αλεσάντρο Μαρίνο και η φίλη του Σαράνα Μπουονοκόρσο ήταν από τους πρώτους που έφθασαν στο σημείο του ναυαγίου του πλοίου που μετέφερε 500 αφρικανούς μετανάστες από την Ερυθραία και τη Σομαλία που είχαν επιβιβασθεί στη Λίβυη με προορισμό τις βόρειες ακτές της Μεσογείου. Το πλοίο πήρε φωτιά πριν βυθιστεί σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τις ακτές της Λαμπεντούζα.
"Πολλοί φώναζαν. Ηταν γυμνοί για να επιπλέουν όσο το δυνατόν περισσότερο", λέει η Σαράν Μπουονοκόρσο με τα χαρακτηριστικά της τραβηγμένα από την εξάντληση.
Μερικοί από τους επιζώντες με το που ανέβαιναν στο σκάφος του ζευγαριού βοηθούσαν αυτούς που ακολουθούσαν να σκαρφαλώσουν, λέει η νεαρή γυναίκα που θυμάται πώς οι φωνές εξασθενούσαν καθώς περνούσε η ώρα.
Περί τους 150 διασώθηκαν, όμως 130 ανασύρθηκαν νεκροί και 200 αγνοούνται.
Οι επιζώντες διηγήθηκαν πώς έβαλαν φωτιά σε μία κουβέρτα για να τραβήξουν την προσοχή των λιμενικών, καθώς το πλοίο είχε αρχίσει να βυθίζεται. Ομως η φωτιά επεκτάθηκε. Τότε, πανικόβλητοι οι επιβαίνοντες, έτρεξαν προς τη μία πλευρά του πλοίου, προκαλώντας την ανατροπή και τη βύθισή του. Δεκάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι στα αμπάρια του πλοίου που βρίσκεται πλέον σε βάθος 40 μέτρων.
Ο Πιέτρο Μπαρτόλο, ο γιατρός του νησιού, εξηγεί ότι περιθάλπει μετανάστες που φθάνουν στο νησί της Λαμπεντούζα από το 1991, ανάμεσά τους και επιζήσαντες πολλών ναυαγίων. Ομως, ποτέ δεν έχει ξαναδεί τέτοια τραγωδία.
"Το πιο σκληρό είναι να βλέπεις τα πτώματα των παιδιών. Δεν είχαν καμία ελπίδα να σωθούν...δεν παίρνει πολλή ώρα να πεθάνει κανείς μέσα στα κύματα και το κρύο".
Τα διαθέσιμα στο νησί φέρετρα δεν επαρκούν, γι΄ αυτό δεκάδες στέλνονται εσπευσμένα από την ηπειρωτική χώρα.
Οι 6.000 κάτοικοι του νησιού είναι συνηθισμένοι στην υποδοχή απελπισμένων μεταναστών που κατά κύματα επιχειρούν να φθάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές, αλλά ποτέ δεν έχουν αισθανθεί τόσο ανήμποροι.
"Υπήρχε επείγουσα ανάγκη. Επιστρατεύσαμε τα σκάφη μας μόλις ακούσαμε τι συμβαίνει, αλλά για πολλούς, για τους περισσότερους από αυτούς του φτωχούς ανθρώπους, ήταν πια πολύ αργά. Ας τους προστατεύσει ο Θεός", λέει μία κάτοικος του νησιού.
Οι κάτοικοι της Λαμπεντούζα ετοιμάζουν μία επιμνημόσυνη τελετή για τα θύματα του ναυαγίου και φοβούνται ότι με τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούν αυτήν την εποχή και άλλοι μετανάστες θα επιχειρήσουν το ταξίδι.
Σύμφωνα με το δίκτυο Migreurop, μία μη κυβερνητική οργάνωση με έδρα το Παρίσι, σε διάστημα 20 ετών, 17.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να φθάσουν στην Ευρώπη.
________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου