Στον πατέρα, που χτυπούσαν το βράδυ στην ΕΣΑ και το Χαϊδάρι, γιατί δεν έφυγε από τον περίβολο του Πολυτεχνείου όταν εισέβαλε το τανκ, για να περιθάλψει ως φοιτητής Ιατρικής που ήταν τους τραυματίες, γνωρίζοντας από την αρχή ότι θα τον συλλάβουν.
Στον Ανδρέα, που χτυπούσαν το μεσημέρι στο γραφείο και το βράδυ στην ταράτσα.
Στον Αλέκο, που έγραφε στη φυλακή στίχους με το αίμα του.
Στην πλατεία που ήταν γεμάτη, με το νόημα που είχε κάτι απ'τις φωτιές.
Στις ιδέες που έλαμπαν, στα νιάτα που έκαιγαν, στις φωνές που τσάκιζαν το φασισμό και την τυραννία
Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" και μια μεγάλη συγγνώμη που εμείς, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν φανήκαμε "πολλώ κάρρονες", πνίξαμε τις ιδέες σε ψεύτικη ευημερία την οποία είδαμε μετά να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, θάψαμε τα πανώ με τα συνθήματα στο βόρβορο του ατομισμού, αφήνουμε το μέλλον μας να σβήνει αντί να καιγόμαστε από τη δύναμη των αξιών και των ιδεών μας και παρακολουθούμε αδρανείς την Ιστορία να μετατρέπεται σε φάρσα.
"Το πτώμα είναι στο έδαφος, η Ιδέα όμως είναι όρθια".
Βικτόρ Ουγκώ
17.11.1973 - 17.11.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου