 |
| Ο Περικλής Κοροβέσης / «Εφ.Συν.»/Γιώργος Τσιάρας |
Από την Εφημερίδα των Συντακτών:
Ο Περικλής Κοροβέσης υπήρξε ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Σημαδεύτηκε όσο λίγοι από την εποχή στην οποία έζησε, αλλά κατόρθωσε όσο ακόμα λιγότεροι να δώσει το προσωπικό του σημάδι σε αυτή την εποχή. Διέθετε το σπάνιο χάρισμα να συνδυάζει την προσωπική πρωτοβουλία με τη συλλογική δράση.
Ο Περικλής Κοροβέσης υπήρξε ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Σημαδεύτηκε όσο λίγοι από την εποχή στην οποία έζησε, αλλά κατόρθωσε όσο ακόμα λιγότεροι να δώσει το προσωπικό του σημάδι σε αυτή την εποχή. Διέθετε το σπάνιο χάρισμα να συνδυάζει την προσωπική πρωτοβουλία με τη συλλογική δράση.
Δεν επαναπαύτηκε ποτέ στην αυτάρκεια του ατόμου, αλλά δεν χάρισε ποτέ και το δικαίωμά του να σχηματίζει και να διατυπώνει τη δική του γνώμη, όσο «αιρετική» και αν ήταν αυτή.
Δεν διεκδίκησε τον ρόλο του ήρωα της αντίστασης. Δεν υπήρξε άλλωστε το μοναδικό θύμα των άγριων βασανιστηρίων του χουντικού καθεστώτος. Ομως ο αποφασιστικός τρόπος που αντιμετώπισε τους βασανιστές του και κυρίως το κουράγιο του να προβάλει τη μαρτυρική εμπειρία του στη διεθνή κοινότητα τον κατέστησαν πολύ νωρίς σύμβολο του αγώνα για ελευθερία, για δικαιοσύνη και για ανθρωπιά.
Ποτέ δεν χώρεσε σε έτοιμες συνταγές σκέψης και δράσης. Πέρασε από ποικίλες ομάδες αντίστασης, συλλογικότητες αγώνα και πολιτικά κόμματα, συμφωνώντας και διαφωνώντας κατά καιρούς, αλλά πάντοτε διατηρώντας την ιδιαίτερη προσωπική σκοπιά, με θεμέλιο όχι μόνο την ξεχωριστή εμπειρία ζωής, αλλά και τη βαθιά καλλιέργειά του, προϊόν της μαθητείας του κοντά σε σπουδαίους δασκάλους, αλλά κυρίως της επιμονής του στην αυτομόρφωση.
Μέχρι και τον τελευταίο καιρό δήλωνε με χιούμορ ότι δεν ξέρει ακόμα αν είναι αριστερός ή αναρχικός. Αυτό το χιούμορ, που τον συνόδευε μέχρι το τέλος, σημάδεψε την ιδιαίτερη κοινωνικότητά του, αλλά υπήρξε και σημάδι της αισιόδοξης ματιάς του για τα πράγματα.
Ακόμα και στις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του πίστευε στο καλύτερο αύριο, βασισμένος στην πίστη του στους ανθρώπους. Οχι τους «επίλεκτους» ή τους «φωτισμένους», αλλά τους πολλούς, τους ανίσχυρους, που αν ενωθούν μπορεί να γίνουν ανίκητοι.
Η «Εφ.Συν.» τον αποχαιρετά με συντριβή. Ο Περικλής μαζί με τον στενό φίλο του Γιάννη Καλαϊτζή, που χάθηκε και αυτός πρόωρα, πίστεψαν όσο κανείς άλλος το συνεταιριστικό μας εγχείρημα και δεν έπαυε να μας εμψυχώνει όλους, υποδεικνύοντας ως διέξοδο στην εποχή της κρίσης τη συλλογική δουλειά, το μοίρασμα, την ανιδιοτέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου