ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΕΚΤΑΚΤΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 

Πριν καν κλείσει χρόνος από τη σύσταση της Διεπιστημονικής Ένωσης για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Βιοηθικής (ΔΕΥΔΒ), η πολιτική πραγματικότητα μοιάζει να έχει υπερφαλαγγίσει τις αρχικές μας στοχεύσεις. Θυμίζουμε ότι η ΔΕΥΔΒ συστάθηκε τον Μάρτιο του 2021, ως πρωτοβουλία ορισμένων ανθρώπων με διαφορετικό πολιτικό παρελθόν, έργο ή δράση, οι οποίοι συναντήθηκαν και γνωρίστηκαν μέσ’ από τις κινητοποιήσεις της προηγούμενης χρονιάς ενάντια στις εφαρμοζόμενες υγειονομικές πολιτικές και στα δημόσια ψεύδη που αναπαράγονταν παντού προκειμένου να τις στηρίξουν. Ήταν —και είναι— μια κίνηση τύπου κοινωνίας-των-πολιτών που δημιουργήθηκε για έναν καθορισμένο σκοπό: να συμβάλει στη ματαίωση ορισμένων δημόσιων πολιτικών τις οποίες θεωρούσε  επικίνδυνες για τις πολιτειακές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα όσο και για την ίδια τη ζωή, με κάθε διαθέσιμο (εντός στοιχειώδους νομιμότητας) μέσον. Ως τέτοια, δεν απαιτούσε ομοιογένεια των πεποιθήσεων επί παντός του επιστητού, ούτε παραίτηση των μελών της από άλλες, προσωπικές τους δραστηριότητες ή στρατεύσεις. Ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες αναλύσεις του καθενός μας για την κατάσταση, αναλύσεις όχι κατ’ ανάγκη ταυτόσημες, μίνιμουμ κοινό εφαλτήριο ήταν η υπεράσπιση των δημοκρατικών εγγυήσεων στο πλαίσιο της ίδιας τής αστικής δημοκρατίας (με ή χωρίς εισαγωγικά, οιαδήποτε περαιτέρω άποψη κι αν είχε κάποιος για την αστική «δημοκρατία»), όπως έχουν αποτυπωθεί σε ισχύουσες διεθνείς συμβάσεις, συνταγματικές πρόνοιες και εθνικές νομοθεσίες.

Τα μέσα που είχαμε διαθέσιμα για τους σκοπούς μας ήταν πρωτίστως δύο – με ένα ενδεχόμενο τρίτο σε εφεδρεία. Πρώτον, εργασία διαφώτισης: παραγωγή θεωρητικής σκέψης και νομικοπολιτικής επιχειρηματολογίας, διασπορά και αναμετάδοση της πληροφορίας και δημιουργία διαύλων επικοινωνίας ανάμεσα σε άτομα και συλλογικότητες που είναι στρατευμένα στον ίδιον σκοπό. Δεύτερον, νομική δράση: δικαστική πολιορκία των κυβερνητικών διαταγμάτων σε ποινικά και αστικά δικαστήρια, εθνικά και υπερεθνικά, σε κάθε δικαιοδοτική βαθμίδα. Παρ’ όλο που η ΔΕΥΔΒ δεν είχε τον χαρακτήρα ακτιβιστικής οργάνωσης, ως τρίτο —εφεδρικό— μέσον δράσης προέβλεπε τη μαχητική διαμαρτυρία στον δρόμο, σε αναπόφευκτη σύμπραξη με άλλες συλλογικότητες. Και αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα ενεργοποιήσαμε στις 14 Ιουλίου 2021, την παραμονή της ψήφισης μέτρων υποχρεωτικού εμβολιασμού για τις πρώτες επαγγελματικές ομάδες και αποκλεισμού της μη εμβολιασμένης ομάδας του πληθυσμού από την πλειονότητα των δημόσιων χώρων. Η κάθοδός μας εκείνη στη διαμαρτυρία της Πλατείας Συντάγματος, την πρώτη μαζική κινητοποίηση που είχε ρητό στόχο τα υγειονομικά μέτρα στην Ελλάδα, σε συνεννόηση με μια χούφτα άλλες μαχητικές συλλογικότητες, προκάλεσε επικρίσεις και αντιπαραθέσεις τόσο στο εσωτερικό της Ένωσης όσο κι από τα έξω, εκ «δεξιών» όσο κι εξ «αριστερών» (με τη συμβατική έννοια των όρων, και με όλη την αυξανόμενη αναξιοπιστία τους). Είμαστε υπερήφανοι, παρά ταύτα, για το ότι συμμετείχαμε στο άνοιγμα ενός δρόμου.

Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, όλα τα νόμιμα μέσα δράσης μοιάζουν να έχουν υπερφαλαγγιστεί: και τα ελάχιστα εναπομένοντα ίχνη αστικής νομιμότητας έχουν πληγεί μετωπικά από την επίθεση των ίδιων των θεσμικών πρωταγωνιστών – όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και σύσσωμου του κοινοβουλευτικού σώματος, και των εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας (περιλαμβανομένων επιφανών συνταγματολόγων) που θα είχαν υπό κανονικές συνθήκες τον ρόλο φυλάκων της συνταγματικής τάξης. Όταν μια κυβέρνηση επιτίθεται με παρανοϊκό σαδισμό εναντίον μια μεγάλης μερίδας του πολιτικού σώματος —τουλάχιστον το 20% του πληθυσμού της, αν όχι το 50% που ήταν πριν από τους εξοντωτικούς εκβιασμούς— επειδή επιμένουν στο στοιχειωδέστερο των δικαιωμάτων, τον έλεγχο του ίδιου τού σώματός τους και την εξουσία να επιλέγουν το είδος των ιατρικών παρεμβάσεων που θα δεχθούν· όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης —τα οποία μάλιστα εξακολουθούν να διεκδικούν με θρασύτητα εύσημα «αριστεράς»— συναγωνίζονται μεταξύ τους και με την κυβέρνηση για το ποιος θα προτείνει το πιο ευφάνταστο βασανιστήριο στη στοχοποιημένη ομάδα του πληθυσμού, τα νέα «μιάσματα για το σώμα του λαού» (αιρετικούς, νέγρους εβραίους, εκφυλισμένους, παιδεραστές  ή «ανεμβολίαστους» – οι ταυτότητες είναι απεριόριστα εναλλάξιμες)· όταν οι δικαιοδοτικοί θεσμοί σε όλα τα επίπεδα αποδέχονται ως συμβατές με τη συνταγματική τάξη πρακτικές οι οποίες δεν έχουν εφαρμοστεί ποτέ, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα τους τελευταίους τέσσερις αιώνες εκτός από το ναζιστικό καθεστώς της περιόδου 1933-44 (και οι οποίες καταδικάστηκαν με αποτροπιασμό απ’ όλες τις διεθνείς συνθήκες εις μνήμην ακριβώς αυτής της φρικιαστικής εκτροπής), τότε κάθε μέσον νόμιμης δράσης έχει απενεργοποιηθεί. Απομένει ο ασυνθηκολόγητος αγώνας ενός κοινωνικού σώματος υπεράνω διακρίσεων φύλου, φυλής, εθνότητας, ηλικίας, ταξικής προέλευσης ή κοινωνικού status, μορφωτικού επιπέδου, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων: ενός αδιαφοροποίητου κοινωνικού σώματος που καλείται να δράσει πλέον ως βιομάζα – όπως ακριβώς αντιμετωπίζεται από τους δυνάστες του.

Πολλαπλασιάζονται εν τω μεταξύ, όπως ήταν αναμενόμενο, οι πυρήνες διαμαρτυρίας και αντίστασης. Θαρραλέοι βιοεπιστήμονες και γιατροί, έντιμοι νομικοί, ασυνθηκολόγητοι καλλιτέχνες και διανοητές δυναμώνουν τις αρχικά μοναχικές φωνές τους· μέσα σε επαγγελματικούς κλάδους κι εργασιακά σωματεία πυκνώνουν αργά οι γραμμές των μαχόμενων τις ανατριχιαστικές συνθήκες επιτήρησης, παρά τις τερατώδεις προσπάθειες των κομματικά ελεγχόμενων συνδικάτων να τις καταστείλουν· ξεφυτρώνουν παντού σαν τα μανιτάρια κινηματικές συλλογικότητες, συσπειρωμένες γύρω από έντυπα, διαδικτυακές σελίδες ή αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Οι εξελίξεις ωστόσο τρέχουν με αδιανόητους ρυθμούς —εναντίον μας— και δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Αν οι πολυάριθμες εστίες που σιγοκαίνε παντού δεν γίνουν αστραπιαία μια τεράστια πυρκαγιά, η πραγματικότητα που θα ξημερώσει —η ολοκληρωτική μετάλλαξη του τεχνικοποιημένου καπιταλισμού— θα κάνει τους πιο ζοφερούς μας εφιάλτες να μοιάζουν ανώδυνες παιδικές φάρσες. Αν εδώ και δεκαετίες ρητορεύουμε περί «ετερότητας», «πολλαπλών ταυτοτήτων» και «ενότητας-μέσα-στη-διαφορά», τώρα έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να δούμε τί σημαίνουν αυτά στην πράξη – και ίσως δεν θα μας δοθεί άλλη…

Γι’ αυτό και καλούμε

• όλους όσοι και όσες αγωνίζονται μέσ’ από επαγγελματικούς χώρους, να οργανώσουν δικά τους, ανεξάρτητα συνδικάτα και να επιδιώξουν το μέγιστο πολιτικό όπλο της διαρκούς, πεισματικής και ανυποχώρητης, γενικής απεργίας – το μόνο που μπορεί να λυγίσει τη δύναμη δικτατορικών κυβερνήσεων, όπως η ιστορία σχεδόν δύο αιώνων μάς έχει διδάξει·
• όλους όσοι και όσες, ατομικά είτε σε αυτοοργανωμένες συλλογικότητες, έχουν ή επιδιώκουν δυναμική παρέμβαση στον δημόσιο χώρο, να ενώσουν στον δρόμο τις δυνάμεις τους σε μια γενναιόδωρη συστράτευση υπεράνω περιχαρακωμένων ταυτοτήτων και κακοφορμισμένων σχισμάτων: φιλελεύθεροι δημοκράτες ή και συντηρητικοί δεξιοί με πίστη στους αστικούς θεσμούς· άνθρωποι με οιαδήποτε γνήσια και ειλικρινή θρησκευτική πίστη που έχουν αντιληφθεί την υποκρισία της οργανωμένης εκκλησίας ή του μουφτή· μέλη και οπαδοί των σοσιαλδημοκρατικών και πρώην-αριστερών κομμάτων που βλέπουν να ξεπουλιούνται κυνικά από τις ηγεσίες τους και να θυσιάζονται μαζικά στην πολιτική ανέλιξη (και ίσως πολύ πιο χυδαία συμφέροντα) εκείνων· μεμονωμένοι κοινωνικοί αγωνιστές ή οργανωμένοι σε σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία έχει εμφανώς χάσει κάθε πυξίδα προσανατολισμού στην παρούσα ιστορική πραγματικότητα· άνεργοι, (νυν ή προοπτικοί) άστεγοι, περιθωριοποιημένοι για κάθε είδους ιδιαιτερότητα που θα έπρεπε να γνωρίζουν όσο κανένας άλλος τη βία του κοινωνικού αποκλεισμού αντιεξουσιαστές που θα όφειλαν να ζητούν δικαίωση όχι στην «καθαρότητα» των ιδεών τους αλλά στην έμπρακτη κοινωνική τους δραστικότητα – έχουν, και πρέπει να έχουν, όλοι θέση σε μια τέτοια συστράτευση, γιατί το διακύβευμα πλέον δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια ζωή αξιοβίωτη·
• και ειδικότερα όλους όσοι και όσες εργάζονται στον κλάδο της υγείας, να δώσουν ξεκάθαρα στη δημοσιότητα τα όσα αποτρόπαια συμβαίνουν σήμερα στα νοσοκομεία και ν’ αρνηθούν να συνεχίσουν να εργάζονται με πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων. Όσοι και όσες ασκούν εναλλακτικές θεραπευτικές ή υφίστανται εκδικητικό αποκλεισμό από τα καθήκοντά τους, να σκεφτούν πώς μπορούν να οργανωθούν και να παράσχουν εθελούσια εξω-θεσμική θεραπευτική στήριξη στο πλήθος των συνανθρώπων που πάσχουν αβοήθητοι, όχι μόνο επειδή τα ακριβοπληρωμένα συστήματα υγείας είναι «ανεπαρκή», αλλά κι επειδή τα ίδια αυτά «συστήματα υγείας» λειτουργούν ως πρώτιστος μοχλός αναπαραγωγής και διάχυσης της νόσησης στο κοινωνικό σώμα – γιατί, όπως μία άλλη ιστορική εμπειρία μάς έχει διδάξει, εκείνος που στην κρίσιμη συγκυρία μπορεί να καλύψει τις ανάγκες στις οποίες το κράτος δεν θέλει ή δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί, αυτός προορίζεται να γίνει ο ιστορικός του αντικαταστάτης.

Ένας μόνο αυτόκλητος «συναγωνιστής» είναι ανεπιθύμητος: οι νεοφασιστικές και ρατσιστικές συμμορίες, ομοούσιες και ομογάλακτες της παρούσας κυβέρνησης, που εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να διεισδύσουν ύπουλα στη δημόσια σφαίρα υιοθετώντας «αντισυστημικές» πόζες. Η επανειλημμένη εμφάνισή τους στους χώρους της κοινωνικής διαμαρτυρίας μαρτυρεί στην πραγματικότητα τον οργανικό ρόλο τους σε ένα νέο σχέδιο καταστολής, που δεν στηρίζεται μόνο στην ωμή βία: αρκεί το απλό παρόν τους για να κηλιδωθεί κάθε κινητοποίηση, δίνοντας άλλοθι στους οργανωμένους μηχανισμούς προπαγάνδας —και ειδικά στους αριστερόφωνους συνεργάτες του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού— να διασύρουν κάθε έκφραση λαϊκής οργής ως «συνομωσιολογική», «ακροδεξιά» ή και «σκοταδιστική» και να απονείμουν εύσημα «αντιφασισμού» σε μία κυβέρνηση κι ένα κοινοβουλευτικό σύστημα που τα χρειάζονται όσο τίποτε άλλο για να ποριστούν μια επίφαση νομιμότητας. Αυτό δεν πρέπει να μας πτοεί· θα πρέπει απέναντί τους να οργανωθεί χαλύβδινη περιφρούρηση ώστε ν’ απομονωθούν και να εκδιωχθούν με κάθε μέσον.

Εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας για να υπερασπίσουμε την ανθρώπινη κοινότητα και αλληλεγγύη. Να αρνηθούμε σθεναρά να συνεχίσουμε την κοινωνική και επαγγελματική μας ζωή επιδεικνύοντας πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης σε μια παρανοϊκή, παράνομη και σαδιστική εξουσία, εφαρμόζοντας οι ίδιοι τους συμφωνημένους κανόνες μη διάκρισης και αμοιβαίου ανθρώπινου σεβασμού. Πάνω απ’ όλα, να προχωρήσουμε στη δημιουργία εναλλακτικών δομών οργάνωσης της ζωής (σχολείων, υγειονομικής φροντίδας, παραγωγικών συνεταιρισμών, κλπ.), μιαν αληθινή κοινωνία μέσα την κοινωνία, αφήνοντας τους μηχανισμούς του ολοκληρωτικού κράτους να απομείνουν κούφιο κέλυφος.

ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ, Δεκέμβριος 2021

πηγή: https://dimobio.gr

Gilles Deleuze: Υστερόγραφο πάνω στις Κοινωνίες του Ελέγχου

 

Ο Foucault τοποθέτησε τις πειθαρχικές κοινωνίες στον 18ο και στον 19ο αιώνα· έφτασαν στο απόγειο τους στις αρχές του 20ου. Σήμαναν την αρχή της οργάνωσης απέραντων οριοθετημένων χώρων. Το άτομο δεν παύει ποτέ να περνά από το ένα κλειστό περιβάλλον στο άλλο, με το καθένα να έχει τους δικούς του νόμους: πρώτα, η οικογένεια· έπειτα το σχολείο («δεν είσαι πια μέσα στην οικογένεια σου»)· μετά ο στρατώνας («δεν είσαι πια στο σχολείο»)· μετά το εργοστάσιο· από καιρό σε καιρό στο νοσοκομείο· πιθανώς στη φυλακή, η κύρια εκδοχή του οριοθετημένου περιβάλλοντος. Είναι η φυλακή που χρησιμεύει ως το αναλογικό μοντέλο: στο θέαμα μερικών εργατών, η ηρωίδα του Europa ’51 του Rossellini θα έλεγε, «Νόμιζα πως έβλεπα κατάδικους».

Ο Foucault ανέλυσε πανέξυπνα το ιδανικό σχέδιο αυτών των περιβαλλόντων εγκλεισμού, ιδιαίτερα εμφανές μέσα στο εργοστάσιο: να συγκεντρώνει· να διανέμει στο χώρο· να διατάζει στο χρόνο· να συνθέτει μια παραγωγική δύναμη μέσα στη διάσταση του χωροχρόνου, η επίπτωση της οποίας θα είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των συνιστωσών δυνάμεων. Αλλά αυτό που επίσης αναγνώρισε ο Foucault ήταν η παροδικότητα αυτού του μοντέλου: διαδέχτηκε τις κοινωνίες της κυριαρχίας, ο σκοπός και οι λειτουργίες των οποίων ήταν εντελώς διαφορετικά (να φορολογεί παρά να οργανώνει την παραγωγή, να κυριαρχεί στο θάνατο παρά να διαχειρίζεται τη ζωή)· η μετάβαση πραγματοποιήθηκε σταδιακά μέσα στο χρόνο, και ο Napoleon φαίνεται να επηρέασε την μετάβαση, σε μαζική κλίμακα, από την μια κοινωνία στην άλλη. Με την σειρά τους όμως οι τιμωρίες πέρασαν κρίση προς όφελος νέων δυνάμεων που εμφανίστηκαν βαθμιαία και οι οποίες επιταχύνθηκαν μετά τον 2ο ΠΠ: μια πειθαρχική κοινωνία ήταν αυτό που ήδη δεν ήμασταν πλέον, αυτό που παύσαμε να είμαστε.

Βρισκόμαστε σε μια γενικευμένη κρίση όλων όσων έχουν σχέση με τα περιβάλλοντα εγκλεισμού – φυλακή, νοσοκομείο, εργοστάσιο, σχολείο, οικογένεια. Η οικογένεια είναι ένα «εσωτερικό», σε κρίσεις όπως κάθε άλλο εσωτερικό – ακαδημαϊκό, επαγγελματικό, κλπ. Οι διαχειριστές που κυβερνούν δεν σταματάνε ποτέ να ανακοινώνουν υποτίθεται απαραίτητες μεταρρυθμίσεις: για την μεταρρύθμιση των σχολείων, για την μεταρρύθμιση των βιομηχανιών, των νοσοκομείων, των ένοπλων δυνάμεων, των φυλακών. Αλλά όλοι γνωρίζουν πως αυτοί οι θεσμοί είναι τελειωμένοι, όποια και αν είναι η διάρκεια ζωής τους. Είναι απλά ζήτημα ταφής τους και διατήρησης των ανθρώπων στην εργασία μέχρι την εγκαθίδρυση των νέων δυνάμεων που χτυπούν την πόρτα.

Αυτές είναι οι κοινωνίες ελέγχου, οι οποίες είναι στη διαδικασία αντικατάστασης των πειθαρχικών κοινωνιών. Ο «έλεγχος» είναι το όνομα που προτείνει ο Burroughs ως όρο για το νέο τέρας, εκείνο που ο Foucault αναγνωρίζει ως το άμεσό μας μέλλον. Ο Paul Virilio επίσης αναλύει συνεχώς τις υπερταχείες μορφές του ελεύθερου ελέγχου που αντικατέστησε τις παλιές πειθαρχίες, λειτουργώντας σε ένα κλειστό σύστημα. Δεν υπάρχει εδώ ανάγκη να υπενθυμίσουμε τις εξωπραγματικές φαρμακευτικές παραγωγές, την μοριακή μηχανική, τις γενετικές χειραγωγήσεις, αν και αυτά πρόκειται να ενσωματωθούν στην νέα διαδικασία. Δεν υπάρχει ανάγκη να αναρωτηθούμε ποιο είναι το σκληρότερο ή το πιο ανεκτικό καθεστώς, γιατί είναι μέσα στο καθένα που απελευθερωτικές και κατακτητικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν η μια την άλλη. Για παράδειγμα, στην κρίση του νοσοκομείου ως περιβάλλον εγκλεισμού, οι κλινικές στις γειτονιές, οι ξενώνες, και οι οίκοι ευγηρίας μπορούν αρχικά να εκφράσουν νέα ελευθερία, αλλά μπορούν να συμμετάσχουν επίσης σε μηχανισμούς ελέγχου που είναι ισοδύναμες με τους σκληρότερους εγκλεισμούς. Δεν υπάρχει ανάγκη να φοβόμαστε ή να ελπίζουμε, αλλά μόνο να αναζητούμε νέα όπλα.

Λογική

Τα διαφορετικά διαστήματα ή χώροι εγκλεισμού μέσα από τα οποία περνά το άτομο είναι ανεξάρτητες μεταβλητές: κάθε φορά το καθένα υποτίθεται πως ξεκινά από το μηδέν, και αν και μια κοινή γλώσσα υπάρχει για όλα αυτά τα μέρη, είναι αναλογική. Από την άλλη, οι διαφορετικοί μηχανισμοί ελέγχου είναι αναπόσπαστες παραλλαγές, σχηματίζοντας ένα σύστημα μεταβλητής γεωμετρίας, η γλώσσα της οποίας είναι αριθμητική (το οποίο δεν σημαίνει και απαραίτητα δυαδική). Οι περιχαράξεις είναι καλούπια, διακριτές χυτεύσεις, αλλά οι έλεγχοι είναι μια ρύθμιση, όπως ένα αυτό-μεταβαλλόμενο καλούπι που συνεχώς θα αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη, ή σαν ένα κόσκινο του οποίου το πλέγμα θα μεταμορφώνεται από σημείο σε σημείο.

Αυτό είναι το προφανές στο θέμα των μισθών: το εργοστάσιο ήταν ένα σώμα που διατηρούσε τις εσωτερικές του δυνάμεις σε ένα επίπεδο ισορροπίας, την υψηλότερη δυνατή με όρους παραγωγής, την χαμηλότερη δυνατή με όρους μισθών, αλλά σε μια κοινωνία ελέγχου, η εταιρεία έχει αντικαταστήσει το εργοστάσιο, και η εταιρεία είναι ένα πνεύμα. Φυσικά το εργοστάσιο γνώριζε ήδη το σύστημα των μπόνους, αλλά η εταιρεία δρα πολύ πιο βαθιά για να επιβάλλει μια ρύθμιση κάθε μισθού, σε καταστάσεις μόνιμης μετασταθερότητας που λειτουργούν μέσα από προκλήσεις, ανταγωνισμούς, και ιδιαίτερα αστείες ομαδικές συναντήσεις. Αν τα πιο ηλίθια προγράμματα τηλεπαιχνιδιών είναι τόσο επιτυχημένα, είναι επειδή εκφράζουν την εταιρική κατάσταση με μεγάλη ακρίβεια. Το εργοστάσιο αποτελούνταν από άτομα ως μοναδικά σώματα προς διπλό όφελος τόσο του αφεντικού που επέβλεπε κάθε στοιχείο μέσα στη μάζα όσο και των σωματείων που κινητοποιούσαν μαζικές αντιστάσεις· αλλά η εταιρεία παρουσιάζει συνεχώς την πιο ακραία αντιπαράθεση ως υγιή μορφή προσομοίωσης, μια εξαιρετική κινητήρια δύναμη που θέτει τα άτομα το ένα απέναντι στο άλλο και τα διαπερνά, χωρίζοντας το καθένα από τα μέσα. Η ρυθμιστική αρχή του «μισθού σύμφωνα με την αξία» δεν έχει αποτύχει στο να δελεάσει την ίδια την εθνική εκπαίδευση. Πράγματι, όπως η εταιρεία αντικαθιστά το εργοστάσιο, η αέναη εκπαίδευση τείνει να αντικαταστήσει το σχολείο, και ο συνεχής έλεγχος να αντικαταστήσει την εξέταση, ο οποίος είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να παραδοθεί το σχολείο στην εταιρεία.

Στις πειθαρχικές κοινωνίες κάποιος πρέπει να ξεκινά ξανά (από το σχολείο στο στρατώνα, από το στρατώνα στο εργοστάσιο), ενώ στις κοινωνίες ελέγχου κάποιος δεν τελειώνει ποτέ τίποτα – η εταιρεία, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι ένοπλες δυνάμεις είναι μετασταθερές καταστάσεις που υπάρχουν στην μια και την αυτή ρύθμιση, σαν ένα οικουμενικό σύστημα παραμόρφωσης. Στη Δίκη, ο Kafka, που ήδη είχε θέσει τον εαυτό του στο καθοριστικό σημείο μεταξύ δύο τύπων κοινωνικής μορφοποίησης, περιέγραψε την πιο τρομακτική από τις δικανικές μορφές. Η προφανής απαλλαγή των πειθαρχικών κοινωνιών (μεταξύ δυο εγκλεισμών) και οι δίχως όρια αναβολές των κοινωνιών ελέγχου (με σταθερή διακύμανση) είναι δυο πολύ διαφορετικοί μέθοδοι δικαστικής ζωής, και αν ο νόμος μας είναι διστακτικός, και ο ίδιος σε κρίση, είναι επειδή αφήνουμε την μια κατάσταση για να μπούμε στην άλλη. Οι πειθαρχικές κοινωνίες έχουν δυο πόλους: την υπογραφή που ορίζει το άτομο, και τον αριθμό της διοικητικής αρίθμησης που δείχνει τη θέση μέσα στη μάζα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι τιμωρίες δεν είδαν ποτέ κάποια ασυμβατότητα μεταξύ των δύο, και επειδή την ίδια στιγμή η εξουσία εξατομικεύει και μαζοποιεί μαζί, δηλαδή, αθροίζει εκείνους πάνω στους οποίους εξασκεί δύναμη σε ένα σώμα και διαμορφώνει την ατομικότητα του κάθε μέλους αυτού του σώματος. (Ο Foucault είδε την καταγωγή αυτής της διπλής εντολής στην ποιμαντική εξουσία του ιερέα – το ποίμνιο και κάθε ένα από τα ζώα του – αλλά η πολιτική εξουσία κινείται με τη σειρά της και με άλλα μέσα για να κάνει την ίδια ένα κοσμικό «ιερέα»).

Στις κοινωνίες ελέγχου, από την άλλη, αυτό που έχει σημασία δεν είναι πια είτε μια υπογραφή ή ένας αριθμός, αλλά ένας κωδικός: ο κωδικός είναι η λέξη κλειδί, ενώ από την άλλη οι πειθαρχικές κοινωνίες ρυθμίζονται μέσω συνθημάτων (τόσο από την οπτική της ενσωμάτωσης όσο και από εκείνη της αντίστασης). Η αριθμητική γλώσσα του ελέγχου είναι φτιαγμένη από κωδικούς που δίνουν πρόσβαση στην πληροφορία, ή την απορρίπτουν. Δεν βρισκόμαστε πλέον απέναντι στο ζευγάρι μάζα/άτομο. Τα άτομα έχουν γίνει «διάτομα» (dividual), και μάζες, δείγματα, δεδομένα, αγορές, ή «τράπεζες». Ίσως είναι τα χρήματα που εκφράζουν την διαφορά μεταξύ δυο κοινωνιών με τον αποτελεσματικότερο τρόπο, γιατί η τιμωρία αναφέρονταν πάντοτε στο υπαρκτό (minted) χρήμα που κλειδώνει το χρυσό σαν αριθμητικό μέτρο, ενώ ο έλεγχος σχετίζεται με μεταβλητές αξίες ανταλλαγής, που ρυθμίζεται σύμφωνα με μια τιμή που καθορίζεται από ένα σύνολο καθορισμένων νομισμάτων. Ο παλιός νομισματικός τυφλοπόντικας ήταν το ζώο στους οριοθετημένους χώρους, αλλά το ερπετό είναι αυτό των κοινωνιών του ελέγχου. Περάσαμε από το ένα ζώο στο άλλο, από τον τυφλοπόντικα στο ερπετό, στο σύστημα στο οποίο ζούμε, αλλά επίσης στο τρόπο ζωής μας και στις σχέσεις με τους άλλους, αλλά ο άνθρωπος του ελέγχου είναι κυματοειδής, σε τροχιά, σε ένα συνεχές δίκτυο. Παντού το σέρφινγκ έχει αντικαταστήσει τα παλιότερα αθλήματα.

Οι διάφοροι τύποι μηχανών με ευκολία αντιστοιχούν σε κάθε τύπο κοινωνίας – όχι πως οι μηχανές είναι καθοριστικές, αλλά επειδή εκφράζουν εκείνες τις κοινωνικές μορφές ικανές για την δημιουργία τους και τη χρήση τους. οι παλιές κοινωνίες κυριαρχίας χρησιμοποιούσαν απλές μηχανές – μοχλοί, τροχαλίες, ρολόγια, αλλά οι πρόσφατες πειθαρχικές κοινωνίες εξοπλίστηκαν με μηχανές που χρησιμοποιούν ενέργεια, με το παθητικό κίνδυνο της εντροπίας και του ενεργού κινδύνου της δολιοφθοράς· οι κοινωνίες του ελέγχου λειτουργούν με μηχανές ενός τρίτου τύπου, υπολογιστές, των οποίων ο παθητικός κίνδυνος είναι να κολλήσουν και ο ενεργητικός η πειρατεία και η εισαγωγή ιών. Αυτή η τεχνολογική εξέλιξη πρέπει να είναι ακόμη πιο βαθιά, μια μετάλλαξη του καπιταλισμού, μια ήδη καλά γνωστή ή γνώριμη μετάλλαξη που μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: ο καπιταλισμός του 19ου αιώνα είναι καπιταλισμός της συγκέντρωσης, για την [παραγωγή και την ιδιοκτησία. Για αυτό κατασκευάζει το εργοστάσιο ως χώρο εγκλεισμού, ο καπιταλιστής όντας ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής αλλά επίσης, προοδευτικά άλλων χώρων που δημιουργήθηκαν μέσα από την αναλογία (το οικογενειακό σπίτι του εργάτη, το σχολείο).

Όσο για τις αγορές, κατακτούνται μερικές φορές με την εξειδίκευση, μερικές φορές με τον εποικισμό, μερικές φορές με την ελάττωση του κόστους παραγωγής. Στην παρούσα όμως κατάσταση, ο καπιταλισμός δεν εμπλέκεται πια με την παραγωγή, την οποία συχνά αναθέτει στο Τρίτο Κόσμο, ακόμη και για τις πολύπλοκες μορφές υφασμάτων, μεταλλουργίας ή παραγωγής πετρελαίου. Είναι ένας καπιταλισμός της υψηλότερης παραγωγής. Δεν αγοράζει πλέον πρώτες ύλες και δεν πουλά πλέον τα τελικά προϊόντα: αγοράζει τα τελικά προϊόντα ή συναρμολογεί τα κομμάτια. Αυτό που θέλει να πουλήσει είναι υπηρεσίες και αυτό που θέλει να αγοράσει είναι μετοχές. Δεν είναι πλέον καπιταλισμός της παραγωγής αλλά του προϊόντος, δηλαδή, να πουληθεί ή να καταναλωθεί. Είναι έτσι διασκορπιστικός, και το εργοστάσιο έχει δώσει τη θέση του στην εταιρεία. Η οικογένεια, το σχολείο, ο στρατός, το εργοστάσιο δεν είναι πλέον οι διακριτοί αναλογικοί χώροι που συγκλίνουν προς ένα ιδιοκτήτη – κρατική ή ιδιωτική εξουσία – αλλά κωδικοποιημένες μορφές – παραμορφώσιμες και μεταμορφώσιμες – μιας μοναδικής εταιρείας που τώρα έχει μόνο μετόχους.

Ακόμη και η τέχνη έχει αφήσει τους χώρους εγκλεισμού ώστε να μπει στα ανοιχτά κυκλώματα της τράπεζας. Οι κατακτήσεις της αγοράς γίνονται με την αρπαγή του ελέγχου και όχι πια μέσω πειθαρχικής εκπαίδευσης, με το να σταθεροποιούν τις τιμές ανταλλαγής πολύ περισσότερο από το να χαμηλώσουν τα κόστη, με το να μεταμορφώνουν το προϊόν περισσότερο από το να εξειδικεύουν την παραγωγή. Η διαφθορά έτσι κερδίζει μια νέα εξουσία. Η κατανάλωση έχει γίνει το κέντρο της «ψυχής» της εταιρείας. Διδασκόμαστε πως οι εταιρείες έχουν ψυχή, που είναι τα πιο τρομακτικά νέα στο κόσμο. Η λειτουργία των αγορών είναι πλέον το όργανο του κοινωνικού ελέγχου και σχηματίζει την αγενή γενιά των αφεντών μας. Ο έλεγχος είναι βραχυπρόθεσμος και υψηλών ρυθμών πωλήσεων, αλλά επίσης συνεχών και δίχως όρια, ενώ η τιμωρία ήταν μακροπρόθεσμη, απέραντη και ασυνεχής. Ο άνθρωπος δεν είναι πλέον εγκλεισμένος, αλλά χρεωμένος άνθρωπος. Είναι αλήθεια πως ο καπιταλισμός έχει διατηρήσει ως σταθερά την ακραία φτώχεια των τριών τετάρτων της ανθρωπότητας, πολύ φτωχοί για χρέη, ιδιαίτερα πολυάριθμοι για εγκλεισμό: ο έλεγχος θα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο διαβρώσεις των συνόρων αλλά τις εκρήξεις μέσα στις παραγκουπόλεις ή τα γκέτο.

Πρόγραμμα

Η σύλληψη της ιδέας ενός μηχανισμού ελέγχου, με δεδομένη τη θέση κάθε στοιχείου μέσα σε ένα ανοιχτό περιβάλλον σε κάθε δεδομένη περίπτωση (είτε είναι ζώο σε ένα καταφύγιο ή άνθρωπος σε μια εταιρεία, σαν με ηλεκτρονικό κολάρο), δεν είναι αναγκαία προϊόν επιστημονικής φαντασίας. Ο Felix Guattari έχει φανταστεί μια πόλη όπου κάποιος θα ήταν σε θέση να φύγει από το διαμέρισμα του, το δρόμο του, τη γειτονιά του χάρη σε στην (διατομική) ηλεκτρονική κάρτα του που ανοίγει ένα συγκεκριμένο φραγμό· αλλά η κάρτα θα μπορούσε εξίσου εύκολα να απορριφθεί μια οποιαδήποτε ημέρα ή μεταξύ κάποιων ωρών· αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο φραγμός αλλά ο υπολογιστής που εντοπίζει τη θέση κάθε προσώπου – νόμιμη ή παράνομη – και επηρεάζει μια οικουμενική ρύθμιση.

Η κοινωνικό-τεχνολογική μελέτη των μηχανισμών του ελέγχου, αντιληπτές από τη γέννηση τους, θα πρέπει να είναι κατηγορηματικές και να περιγράφουν αυτό που ήδη είναι στην διαδικασία αντικατάστασης των οριοθετημένων σημείων πειθάρχησης, των οποίων η κρίση αναφέρεται παντού. Μπορεί να είναι παλιότερες μέθοδοι, δανεισμένες από τις πρώην κοινωνίες της κυριαρχίας, που θα επιστρέψουν στο προσκήνιο, αλλά με τις αναγκαίες μεταβολές. Αυτό που έχει σημασία είναι πως ήμαστε στην αρχή από κάτι. Στο σωφρονιστικό σύστημα: η προσπάθεια να βρεθούν «υποκατάστατες» τιμωρίες, τουλάχιστον για τα μικροεγκλήματα, και η χρήση ηλεκτρονικών κολλάρων που αναγκάζουν το καταδικασμένο άτομο να μένει στο σπίτι στη διάρκεια συγκεκριμένων ωρών. Για το σχολικό σύστημα: συνεχείς μορφές ελέγχου, και η επίπτωση της αέναης εκπαίδευσης στο σχολείο, η αντίστοιχη εγκατάλειψη κάθε πανεπιστημιακής έρευνας, η εισαγωγή της «εταιρίας» σε κάθε επίπεδο της σχολικής ζωής. Για το σύστημα υγείας: η νέα ιατρική «δίχως γιατρό ή ασθενή» που ξεχωρίζει πιθανούς ασθενείς και άτομα σε κίνδυνο, κάτι που με κανένα τρόπο δεν συνειγορεί στην εξατομίκευση – όπως λένε – αλλά υποκαθιστά το άτομο ή το αριθμητικό σώμα, το κώδικα του προς έλεγχο «διατομικό» υλικό. Στο εταιρικό σύστημα: νέοι μέθοδοι διαχείρισης του χρήματος, των κερδών, και ανθρώπων που δεν περνούν πλέον από την παλιά μορφή του εργοστασίου.

Αυτά είναι πολύ μικρά παραδείγματα, αλλά τέτοια που θα επιτρέψουν την καλύτερη κατανόηση αυτού που εννοούμε με την κρίση των θεσμών, δηλαδή, της προοδευτικής και ευρεία εγκατάσταση ενός νέου συστήματος κυριαρχίας. Ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα θα αφορά την ανικανότητα των συνδικάτων: συνδεδεμένα με το σύνολο της ιστορίας τους των αγώνων εναντίον των τιμωριών ή μέσα στους χώρους εγκλεισμού, θα είναι σε θέση να προσαρμοστούν ή θα δώσουν τη θέση τους νέες μορφές αντίστασης στις κοινωνίες ελέγχου; Μπορούμε ήδη να καταλάβουμε τις αδρές γραμμές αυτών των επερχόμενων μορφών, ικανών να απειλήσουν τις χαρές του καταναλωτισμού; Παραδόξως πολλοί νέοι άνθρωποι καυχιόνται πως είναι «κινητοποιημένοι»· ξαναζητάνε μαθητείες και μόνιμη εκπαίδευση. Είναι δική τους δουλειά να ανακαλύψουν για ποιο πράγμα έχουν γίνει να υπηρετούν, όπως το ανακάλυψαν οι μεγαλύτεροι τους, όχι χωρίς δυσκολία, τον σκοπό (telos) των πειθαρχήσεων τους. οι σπείρες ενός ερπετού είναι ακόμη πιο περίπλοκες από τα λαγούμια της φωλιάς ενός τυφλοπόντικα.

Πηγή: https://ragnarok.squat.gr/.../gilles-deleuze-%ce%a5%cf.../

Το παρασκήνιο της παραίτησης στο ΒΗΜΑ - Μαξίμου, Μαρινάκης και απολύσεις «ανυπάκουων»

 «Δαιμονοποιήσαμε τον Τσίπρα στην προσπάθεια μας να σώσουμε ΝΕΑ και ΒΗΜΑ και τώρα ζούμε την απόλυτη κατάντια να πρέπει να γίνουμε αυλικοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη»

της Φωτεινής Λαμπρίδη

Ως «άγρια εβδομάδα» χαρακτηρίζουν την εβδομάδα που διανύουμε εργαζόμενοι στο ΒΗΜΑ, όπου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση, μετά και την παραίτηση της διευθύντριας σύνταξης Δήμητρας Κρουστάλλη, η οποία κατήγγειλε «ασφυκτική πίεση» από το Μαξίμου, ύστερα από το ρεπορτάζ για το παράλληλο και ατελέσφορο σύστημα καταγραφής των κρουσμάτων κορονοϊού από την ΗΔΙΚΑ και τον ΕΟΔΥ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ήταν ο ίδιος ο Β. Μαρινάκης ο οποίος εξανάγκασε σε παραίτηση την Δ. Κρουστάλλη, αφού προηγουμένως είχε απαιτήσει να ζητήσει, με άλλο δικό της δημοσίευμα, δημοσίως συγγνώμη, κάτι που η κ. Κρουστάλλη αρνήθηκε να κάνει.

Πηγές λένε, ότι το Μαξίμου, πριν την παρέμβαση Μαρινάκη, είχε ζητήσει να απομακρυνθεί η κ. Κρουστάλλη από το κυβερνητικό ρεπορτάζ πλέον. Ο διευθυντής της εφημερίδας Αντώνης Καρακούσης φέρεται να το αρνήθηκε.

Θυμίζουμε ότι το Μαξίμου, έχει – επιβεβαιωμένα – απαιτήσει (και πετύχει) να αντικατασταθεί ο υπεύθυνος του κυβερνητικού ρεπορτάζ και σε άλλη μεγάλη φιλοκυβερνητική εφημερίδα.

Το ρεπορτάζ για τα διπλά βιβλία δημοσιεύθηκε παράλληλα από τις εφημερίδες ΒΗΜΑ και Δημοκρατία. Ωστόσο το Μαξίμου, έχει εχθρικές σχέσεις πλέον με το δεύτερο έντυπο που αν και δεξιό, «παίζει» αντιμητσοτακικά. Θεώρησε ότι μπορούσε να παρέμβει στο ΒΗΜΑ, που έκανε και μεγαλύτερη ζημιά γιατί θεωρείται φιλοκυβερνητικό.

Τις τελευταίες ώρες, συζητιέται έντονα, ότι υπό πίεση βρίσκεται και ο Αντώνης Καρακούσης, ο άνθρωπος που είχε τοποθετήσει την Δ. Κρουστάλλη στη θέση της διευθύντριας σύνταξης. Φιλοκυβερνητικές πηγές και προσκείμενοι δημοσιογράφοι, διαρρέουν ότι θα απολυθεί και σημειώνουν ότι υπάρχει ένταση ανάμεσα στα στρατόπεδα Καρακούση και Παπαχρήστου των Νέων. Ο τελευταίος είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση «βίλα Τσίπρα», από την οποία ο κ. Καρακούσης είχε πάρει δημοσίως αποστάσεις.

«Ο Καρακούσης, είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είχε εξαρχής διαφοροποιηθεί στο σχέδιο να έχουν τα έντυπα του Μαρινάκη (ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, Παραπολιτικά) κοινή φιλοκυβερνητική γραμμή, κάτι που αρχικά φάνηκε να εξυπηρετεί και τον εκδότη», δηλώνει γνώστης της υπόθεσης. «Προφανώς κάτι άλλαξε στις σχέσεις Μαξίμου-Μαρινάκη και οι δημοσιογράφοι πιέζονται αφόρητα να ακολουθούν αποκλειστικά εντολές Μαξίμου» λέει δημοσιογράφος στο tvxs.gr.

Ο βαρύς πέλεκυς της λογοκρισίας της κυβέρνησης, ενόχλησε την πλειοψηφία των εργαζομένων στο BHMA, αλλά και στο αδελφικό έντυπο Τα Νέα, όπου επίσης σημειώθηκαν τριγμοί μετά την λογοκρισία του άρθρου της Έλενας Ακρίτα και την μετέπειτα παραίτησή της.

«Οι εργαζόμενοι είναι αναστατωμένοι», λένε. «Πέραν μιας μικρής μειοψηφίας δεξιών γύρω από γνωστό φιλο-κυβερνητικό δημοσιογράφο του εντύπου, οι υπόλοιποι – δεξιοί και κεντρώοι- θεωρούν πως αλλάζει βίαια η φυσιογνωμία των εντύπων που ήταν καταχωρημένα στον κεντρώο – δημοκρατικό τύπο και πως είναι εξευτελιστικό να λειτουργούν υπό την πίεση των τηλεφώνων του Μαξίμου».

«Δαιμονοποιήσαμε τον Τσίπρα στην προσπάθεια μας να σώσουμε ΝΕΑ και ΒΗΜΑ», συμπληρώνει ένας εργαζόμενος στο συγκρότημα Μαρινάκη, «…και τώρα ζούμε την απόλυτη κατάντια να πρέπει να γίνουμε αυλικοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Όταν εκδιώκεται μία συνάδελφος που δεν ανήκει μάλιστα καν στην αριστερά, -μάλιστα πριν λίγες μέρες έκανε συνέντευξη στον Μητσοτάκη- επειδή υπερασπίστηκε το ρεπορτάζ της, ή επειδή δεν ζήτησε συγγνώμη, φανταστείτε τι ζούμε!». Σημειώνεται ότι η κ. Κρουστάλλη είχε αρθρογραφήσει επανειλημμένως κατά του ΣΥΡΙΖΑ, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

https://www.koutipandoras.gr

Μοιραίες συγκρίσεις: Σχόλιο για τη νέα απαγόρευση συγκεντρώσεων από τον Πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

 Η γενική απαγόρευση των συναθροίσεων κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου με διαταγή του Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. επικρίθηκε από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ως κατάφωρα αντισυνταγματική. Σφοδρή κριτική ασκήθηκε από πολλούς πανεπιστημιακούς καθηγητές, από τη Διεθνή Αμνηστία, από την Ελληνική Ένωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προχθές εκδόθηκε όμοια απόφαση απαγόρευσης των συναθροίσεων σε όλη την Επικράτεια για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

σχόλιο του Χριστόφορου Σεβαστίδη,

ΔΝ- Εφέτη, Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

Τα συνταγματικά εμπόδια φαίνεται ότι υποχωρούν στην διάθεση επιβολής ενός νέου δόγματος που επιθυμεί να προσλάβει τον χαρακτήρα μιας παγιωμένης πρακτικής και αδιαφορεί για την επιστημονική άποψη όσο τεκμηριωμένη κι’ αν είναι. Αυτή συνήθως καταδικάζεται, μεθοδευμένα διαστρεβλώνεται και απαξιώνεται την επομένη ημέρα με κριτήρια πολιτικής σκοπιμότητας. Ούτε και οι συλλήψεις δικηγόρων που συμμετείχαν στη χθεσινή επέτειο στέκονται ικανές να διαφοροποιήσουν τη συνολική αντίληψη για τον τρόπο συμμόρφωσης της διοίκησης στις συνταγματικές επιταγές. Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος να κουράσω με περιττές επαναλήψεις νομικών επιχειρημάτων.

Είναι όμως αρκετά χρήσιμο να γίνουν κάποιες συγκρίσεις που αναδεικνύουν το διαφορετικό επίπεδο λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γαλλία χρησιμοποιείται πολλές φορές ως παράδειγμα Κράτους που βρίσκεται ψηλά στην πυραμίδα της ανάπτυξης, ως υπόδειγμα Δημοκρατίας, ως πρότυπο μεταρρυθμίσεων και αναγκαίων αλλαγών σε όλους τους τομείς. Την προηγούμενη εβδομάδα η Γαλλία δονούνταν από διαδηλώσεις στο Παρίσι, στη Λιλ, στη Ρεν, στο Στρασβούργο, αντιδρώντας στο σχέδιο Νόμου της Κυβέρνησης για τη «συνολική ασφάλεια». Ο αριθμός των συγκεντρωθέντων υπολογίστηκε από τους διοργανωτές σε 200.000 στο Παρίσι και 500.000 στο σύνολο της χώρας και ήταν αναμφισβήτητα από τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Καμία προληπτική απαγόρευση των συγκεντρώσεων δεν υπήρξε παρά το γεγονός ότι λόγω του όγκου τους ήταν προφανώς αδύνατο να τηρηθούν μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Υπάρχει μήπως αδιαφορία της Γαλλικής Κυβέρνησης για την εξάπλωση της πανδημίας ή οι Γάλλοι έχουν πληρώσει μικρότερο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές; Τα ερωτήματα βεβαίως είναι ρητορικά και δεν περιμένουν απάντηση. Οι κληρονόμοι του 1789 έμαθαν ωστόσο καλά τη σπουδαιότητα διαφύλαξης και προστασίας του Συντάγματος ως πυλώνα της Δημοκρατίας. Καταλαβαίνουν ότι πίσω από την εμπροσθοφυλακή των διοικητικών απαγορεύσεων και της υπέρμετρης καταστολής προχωράει αργά αλλά σταθερά η διάβρωση του Κράτους Δικαίου, η συνήθεια στην εξαίρεση του κανόνα. Σε ιστορικά κρίσιμες εποχές η διαχείριση των έκτακτων καταστάσεων από τη διοίκηση δεν αντιμετωπίζεται με γενικές και καθολικές απαγορεύσεις συνταγματικών κανόνων αλλά οφείλει να ακολουθεί έναν δρόμο εξισορροπητικό τηρώντας απαρέγκλιτα τις βασικές θεσμικές εγγυήσεις.

Η περίοδος της πανδημίας –εποχή σκληρής δοκιμασίας για την ανθρωπότητα- κρύβει τον κίνδυνο μιας μόνιμης διολίσθησης στο δίκαιο της ανάγκης, μιας υποταγής στην αρχή ex facto oritur ius, της οριστικής υποχώρησης από συλλογικές κατακτήσεις δύο αιώνων, μιας οικειοθελούς και μοιρολατρικής παραίτησης του κυρίαρχου Λαού από τα δικαιώματά του.

Πηγή: https://thepressproject.gr

Υπόθεση Ασάνζ: Υπό παρακολούθηση και ο Γιάνης Βαρουφάκης

 Στις ισπανικές αρχές κατέθεσε σήμερα, νωρίς το απόγευμα, ο επικεφαλής του ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων ερευνών για την UC Global, την ιδιωτική εταιρία φύλαξης της πρεσβείας του Ισημερινού στο Λονδίνο, που εξαγοράστηκε από τις ΗΠΑ, για να παρακολουθεί και καταγράφει κάθε κίνηση και επαφή του Τζούλιαν Ασάνζ, όσο αυτός βρίσκονταν στην πρεσβεία.

Της Λαμπρινής Θωμά

Αμέσως μετά την κατάθεσή του,  που έγινε μέσω τηλεδιάσκεψης, ο Γιάνης Βαρουφάκης αποκάλυψε ότι οι εισαγγελικές αρχές της Ισπανίας, που διενεργούν την έρευνα εις βάρος της, Ισπανικών συμφερόντων, UC Global, έχουν στην κατοχή τους, και του επέδειξαν, σωρεία προσωπικών του δεδομένων, καταγραφές βίντεο, έγγραφα, απομαγνητοφωνήσεις συνομιλιών του με τον Τζούλιαν Ασάνζ, «ακόμη και το διαβατήριο της συζύγου μου», όπως είπε χαρακτηριστικά.

Σε ερώτηση του The Press Project αν θα προχωρήσει σε κατάθεση μήνυσης ή αγωγής για την παρακολούθησή του, απάντησε: «και όχι μόνον αυτό. Και θα κάνουμε μήνυση στη συγκεκριμένη εταιρία, και στο πλαίσιο της Προοδευτικής Διεθνούς (Progressive International) έχουμε ξεκινήσει το λεγόμενο Δικαστήριο του Μπέλμαρς (Belmarsh Tribunal), με πολύ σπουδαίους ανθρώπους, τον Νταν Έλσμπεργκ, το Νόαμ Τσόμσκυ και άλλους, ουσιαστικά θα δικάσουμε μπροστά στην κοινή γνώμη όλους αυτούς που κυνηγούν και προσπαθούν να εξοντώσουν το Τζούλιαν Ασάνζ, γιατί έκανε αυτό που όλοι οι δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν, αποκάλυψε την αλήθεια».

Ολόκληρη η αρχική δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη έχει ως εξής:

«Μόλις κατέθεσα στις ισπανικές δικαστικές αρχές εναντίον μιας εταιρίας της UC Global που μισθώθηκε από τις αμερικανικές αρχές για να κατασκοπεύει επισκέπτες του Τζούλιαν Ασάνζ στην πρεσβεία του Εκουαδόρ. Μου έδειξαν, μέσω τηλεδιάσκεψης, μια συστάδα από προσωπικά δεδομένα, βίντεο, έγγραφα, απομαγνητοφωνημένες συζητήσεις μου με το Τζούλιαν, ακόμη και το διαβατήριο της συζύγου μου… Τίποτε από αυτά δε μας ξαφνιάζει, γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει παρακολούθηση, ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι πολίτες είναι διάφανοι και οι κατέχοντες αδιάφανοι. Αλλά, σε καμμία περίπτωση, και μιλώ σε όλους εσάς, δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την κατάσταση να περάσει ως κανονικότητα. Γιατί, σήμερα παρακολουθούν το Τζούλιαν και εμένα, αύριο, μπορεί και σήμερα το απόγευμα, μπορεί, τέτοιου είδους εταιρίες, να παρακολουθούν εσάς, εκ μέρους ενός αρπακτικού ταμείου που μπορεί να σας αρπάξει το σπίτι. Έχει πολύ μεγάλη σημασία το γεγονός ό,τι μία δικαστική αρχή μίας Ευρωπαϊκής χώρας, χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία. Με μεγάλη χαρά βοήθησα το έργο τους σήμερα. Αλλά, πάνω από όλα, έχω ένα προσωπικό μέγα χρέος, απέναντι σε έναν άνθρωπο που, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, σαπίζει στο Γκουαντάναμο της Βρετανίας, στις φυλακές του Μπέλμαρς. Ποιό είναι το έγκλημά του; Ο,τι πληροφόρησε τους δυτικούς πολίτες για τα εγκλήματα που κάνει η Δύση, οι κυβερνήσεις μας, στο όνομά μας, πίσω από την πλάτη μας. Το ΜέΡΑ25, το Diem25, μέσω της Προοδευτικής Διεθνούς, συστηματικά από δω και πέρα, θα μετατρέψουμε τους εγκληματίες που κυνηγάνε και κατηγορούν το Τζούλιαν, σε κατηγορούμενους».

Πηγή: https://thepressproject.gr/

H Εκθεση Πισσαρίδη «λαγός» του 5ου Μνημονίου

            Γιάνης Βαρουφάκης*

 Το κύριο πρόβλημα με την Εκθεση της Ομάδας Πισσαρίδη δεν είναι ούτε ότι στερείται αντικειμενικότητας ούτε ότι υποκινείται από «νεοφιλελεύθερες» δοξασίες, όπως κατηγορείται από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο: Στερείται επιστημονικής εντιμότητας!

Εντυπωσιακό παράδειγμα η ευκολία με την οποία η Εκθεση αναπαράγει ως στατιστική αλήθεια δύο κυβερνητικά ψεύδη: Το ψέμα ότι το 2014 η Υφεση έδωσε τη θέση της στην Ανάκαμψη (το 2014 το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 1.998 εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2013) και το ψέμα ότι η οικονομία ανέκαμπτε προ πανδημίας (το τελευταίο τρίμηνο του 2019 το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 274 εκατ. ευρώ σε σχέση με το τελευταίο τρίμηνο του 2018, και συνέχισε την καθοδική του πορεία τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο).

Η Ομάδα Πισσαρίδη θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αν ο κ. Σαμαράς είχε κερδίσει τις εκλογές του 2015, το ΑΕΠ θα ανερχόταν αντί να μειωθεί κι άλλο. Ή ότι, χωρίς την πανδημία, η οικονομία θα αναπτυσσόταν στα τέλη του 2020. Τότε θα είχε ενδιαφέρον μια επιστημονική αντιπαράθεση μαζί τους. Οταν, όμως, ομάδα εκλεκτών οικονομολόγων υιοθετούν τα ψεύδη της Νέας Δημοκρατίας για το τι συνέβη, τότε η γόνιμη επιστημονική αντιπαράθεση μαζί τους είναι αδύνατη.

Το ΜέΡΑ25 δημοσιοποιεί σήμερα στην ιστοσελίδα του (www.mera25.gr) πλήρη αποδόμηση, παράγραφο προς παράγραφο, της «Επιτελικής Σύνοψης» της Εκθεσης. Από αυτήν προκύπτει:

(α) η επιστημονική πενία που είναι αναπόφευκτη όταν προσπαθείς να εκπονήσεις αναπτυξιακό πρόγραμμα σε χώρα όπου η όποια αναπτυξιακή δυναμική ακυρώνεται από (i) τεράστιο δημοσιονομικό κενό και (ii) δεσμεύσεις προς την ολιγαρχία-χωρίς-σύνορα, όπως, π.χ., η σύναψη νέου δημόσιου χρέους υπέρ των funds που αγοράζουν τα «κόκκινα» δάνεια

(β) η φιλότιμη προσπάθεια της Ομάδας Πισσαρίδη να ξεχάσουν οι πολίτες τα πρώτα τέσσερα ώστε να μη δουν να έρχεται το 5ο Μνημόνιο.

Ο πραγματικός σκοπός σύστασης της Ομάδας Πισσαρίδη

Το επίσημο σκεπτικό σύστασης της Ομάδας Πισσαρίδη είναι σωστό: Πώς να μη σπαταληθούν οι όποιοι πόροι καταλήξουν στην Ελλάδα από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Δεν πρόκειται αποκλειστικά για ελληνική αγωνία. Οφείλεται στη σκληρή πραγματικότητα την οποία γνωρίζουν κι ας μην την ομολογούν οι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κατεστημένου και τα φερέφωνά τους. Τα κονδύλια-ενισχύσεις του Ταμείου Ανάπτυξης (που συνολικά ανέρχονται, το πολύ, στα 310 δισ. €) είναι:

■ αρκετά μεν ώστε, υπό «κανονικές συνθήκες», να έδιναν μια διόλου ευκαταφρόνητη ώθηση στην παραγωγικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών

■ πολύ λίγα δε για να δώσουν τη δημοσιονομική ένεση που απαιτούν σήμερα οι ευρωπαϊκές οικονομίες (και όχι μόνο χώρες όπως η Ιταλία ή η Ελλάδα) έτσι ώστε η οποιαδήποτε αύξηση της παραγωγικότητας να μην ακυρωθεί από χαμηλά επίπεδα παραγωγής-ζήτησης.

Αυτός είναι ο σοβαρός κίνδυνος (και, σύμφωνα με το ΜέΡΑ25, αναπόφευκτος) που ελλοχεύει σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ε.Ε., πολύ περισσότερο, βέβαια, στις χώρες του Νότου. Αναγκασμένη να χρησιμοποιήσει μέρος των κονδυλίων του Ταμείου Ανάπτυξης για την έμμεση κάλυψη πάγιων δημοσιονομικών αναγκών, η Ε.Ε. κινδυνεύει:

● Και να αποτύχει στον δημοσιονομικό τομέα (δηλαδή, να μην καταφέρει να τονώσει σημαντικά τη συνολική ζήτηση)

● Και να σπαταλήσει τα κονδύλια που, διαφορετικά, θα αρκούσαν ώστε να αυξηθεί σημαντικά η παραγωγικότητα.

Για την ελληνική οικονομία, όπου οι μνημονιακές δεσμεύσεις ακυρώνουν την όποια αναπτυξιακή-παραγωγική ανασυγκρότηση, ο κίνδυνος αυτός είναι ακόμα μεγαλύτερος: Καμία σημαντική παραγωγική ιδιωτική επένδυση δεν μπορεί να γίνει υπό το καθεστώς υπερφορολόγησης και μηδενικών δημόσιων επενδύσεων που απαιτεί το 4ο Μνημόνιο.

Αυτό το καθεστώς παραμένει και θα ενισχύεται. Η πανδημία επισπεύδει (λόγω νέου δημόσιου χρέους) το 5ο Μνημόνιο, το οποίο θα παγιώσει τη χαμηλή συνολική ζήτηση. Συνεπώς, τα κονδύλια του Ταμείου Ανάπτυξης δεν θα ελκύσουν τις ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις χωρίς τις οποίες η ανάκαμψη θα παραμείνει όνειρο θερινής νυκτός.

Υπό αυτές τις συνθήκες τα κονδύλια του Ταμείου Ανάπτυξης θα δαπανηθούν χωρίς ουσιαστική αύξηση της παραγωγικότητας. Με απλά λόγια, ο επίσημος στόχος της Ομάδας Πισσαρίδη δεν μπορεί να επιτευχθεί. Ποιον πολιτικό σκοπό λοιπόν εξυπηρετεί η Εκθεση;

Ολόκληρο το Μνημονιακό Τόξο (Ν.Δ., ΚΙΝ.ΑΛΛ. και ΣΥΡΙΖΑ) επενδύει στην Εκθεση Πισσαρίδη

Παρά το γεγονός ότι η Εκθεση ανατρέχει στην πρόσφατη Οικονομική Ιστορία της Ελλάδας, δεν αναφέρει πουθενά την τετραπλή πτώχευση του 2010 (κράτους, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών), την τρόικα, τα Μνημόνια, τις ισχύουσες μνημονιακές δεσμεύσεις, το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και, φυσικά, τη μόνιμη γάγγραινα της καταρρέουσας δευτερογενούς αγοράς «κόκκινων» δανείων –τον λεγόμενο «Ηρακλή», που αποδυναμώνει συστηματικά κάθε προσπάθεια ανάκαμψης των μικρομεσαίων, αλλά και των τραπεζών.

Τίποτα δεν νομιμοποιεί τα Μνημόνια πιο αποτελεσματικά από την άρνηση της ύπαρξής τους. Ο κ. Τσίπρας βάφτισε το 4ο Μνημόνιο «έξοδο από τα Μνημόνια». Σήμερα, ο κ. Μητσοτάκης πασχίζει το 5ο Μνημόνιο να καταγραφεί ως το «σχέδιο ανάπτυξης» της χώρας, αναθέτοντας το εγχείρημα αυτό στην Ομάδα Πισσαρίδη.

Σε αυτό το πλαίσιο, όλο το Μνημονιακό Τόξο (Ν.Δ., ΚΙΝ.ΑΛΛ. και ΣΥΡΙΖΑ) επενδύει σε διένεξη άνευ ουσίας για το αν η Ομάδα Πισσαρίδη πρεσβεύει, ή όχι, νεοφιλελεύθερες πολιτικές με στόχο κοινό να μη γίνεται λόγος για τον ελέφαντα στο δωμάτιο: για τις μόνιμες μνημονιακές δεσμεύσεις (έως το 2060) που καθιστούν γελοία την αντιπαράθεση δήθεν νεοφιλελεύθερων και δήθεν κεϊνσιανών πολιτικών.

Με ενδιαφέρον διαβάζουμε την κριτική κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ προς την Εκθεση της Ομάδας Πισσαρίδη, παραδείγματος χάριν τίτλους όπως: «Το σχέδιο Πισσαρίδη βρίθει νεοφιλελεύθερων εμμονών» ή «Φοροελαφρύνσεις για τους λίγους και καμία ουσιαστική ενίσχυση του κοινωνικού κράτους». Πρόκειται για αντιπαράθεση που, κάλλιστα, θα αποτύπωνε τον διάλογο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ το 1996 ή το 2004. Το ζήτημα σήμερα όμως δεν είναι αν η ανάπτυξη θα έρθει με νεοφιλελεύθερα ή με κεϊνσιανά μέτρα.

Το ζήτημα σήμερα είναι ότι, όντας εγκλωβισμένο στο 4ο Μνημόνιο, και καθ’ οδόν προς το 5ο, το κράτος μας στερείται τους απαραίτητους βαθμούς ελευθερίας για να εφαρμόσει είτε νεοφιλελεύθερα (π.χ. μείωση ΦΠΑ και φόρου μικρομεσαίων επιχειρήσεων στο 15%) είτε κεϊνσιανά αντι-υφεσιακά μέτρα (π.χ. σημαντική αύξηση δημόσιων επενδύσεων).

Αυτή την αγαστή αποσιώπηση των Μνημονίων, που θέτουν εκτός θέματος τόσο την Εκθεση της Ομάδας Πισσαρίδη όσο και τις αντιδράσεις σε αυτήν από τον ΣΥΡΙΖΑ, σπάει το ΜέΡΑ25 θυμίζοντας ότι στη «Χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς» δεν έχουμε καν την πολυτέλεια να αντιπαρατιθέμεθα για το αν θα ενστερνιστούμε νεοφιλελεύθερες ή κεϊνσιανές πολιτικές. Πολύ απλά, οι χρεοδουλοπάροικοι στερούμαστε των εργαλείων μιας κανονικής χώρας – ελέω των υπογραφών που έβαλαν Ν.Δ., ΚΙΝ.ΑΛΛ. και ΣΥΡΙΖΑ σε 4 Μνημόνια.

Η Αντι-Εκθεση του ΜέΡΑ25

Η μέγιστη συνεισφορά προοδευτικού κόμματος σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία είναι να καταστήσει ορατά στους πολίτες τα αίτια της ασφυξίας τους και το επερχόμενο 5ο Μνημόνιο το οποίο εγγυάται ο εκτροχιασμός του 4ου. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί η παλλαϊκή συστράτευση που απαιτούν οι καιροί.

Η Ιδρυτική Διακήρυξη του ΜέΡΑ25 προϊδέασε το 2018 για τη μονιμοποίηση της Χρεοδουλοπαροικίας και των διαδοχικών, έως το 2060, Μνημονίων. Σήμερα, αποδομούμε την Εκθεση Πισσαρίδη αλλά και τις προσχηματικές αντιδράσεις εναντίον της από τη μείζονα αντιπολίτευση. Παράλληλα, έχουμε καταθέσει, υπό μορφή Ολοκληρωμένης Πρότασης Νόμου, τη δική μας Εκθεση-Ατζέντα για τις θεσμικές τομές και οικονομικές παρεμβάσεις που απαιτούν η προστασία των πολιτών και η ανάκαμψη της κοινωνίας.

*Γραμματέας του ΜέΡΑ25/DiEM25

 Πηγή: https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/257507_h-ekthesi-pissaridi-lagos-toy-5oy-mnimonioy

 

«Εμείς απλά τον δείραμε πριν έναν μήνα. Δεν τον σκοτώσαμε»

O τίτλος είναι το επιχείρημα του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη», ωμά και χωρίς πολιτικαντισμούς, στην υπόθεση του θανάτου του 27χρονου Βασίλη Μάγγου στον Βόλο. Το αν και σε τι βαθμό ισχύει αυτό το επιχείρημα θα το δείξουν οι σχετικές έρευνες. Είναι πιθανό μάλιστα, ο Χρυσοχoϊδης να έχει «δίκιο». Ο πατέρας του 27χρονου δήλωσε ότι ο ξυλοδαρμός του «δεν είναι η άμεση αιτία θανάτου του», αναφερόμενος στη συνέχεια σε έμμεσες συνέπειες από τα τραύματα. Σε αυτήν την περίπτωση, αρκεί για την Πολιτεία το «έτυχε να τον έχουμε δείρει»; Εκφράζει ένα «κράτος Δικαίου» που σέβεται δικαιώματα και ελευθερίες; Θα είναι μήπως, ακόμη χειρότερα, κάποια «δικαίωση» του Υπουργού και της σκληρής Δεξιάς που τον αποθεώνει και θέλει αίμα, με πανηγυρισμούς πάνω από ένα τραγικό γεγονός; Θαρρώ κι ελπίζω πως όχι.

του Θάνου Καμήλαλη

Ας δούμε πρώτα τα γεγονότα. Στις 13 Ιουνίου γίνεται μια μεγάλη κινητοποίηση στον Βόλο ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ – Lafarge, σε εργοστάσιο που βρίσκεται περίπου 150 μέτρα μακριά από τα πρώτα σπίτια της πόλης. Ένα περιβαλλοντικό ζήτημα που ταλανίζει την τοπική κοινωνία εδώ και χρόνια, σε μια πόλη μάλιστα που σύμφωνα με πλήθος ερευνών (η τελευταία εδώ από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), έχει τεράστιο πρόβλημα ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Η διαδήλωση πνίγεται στο χημικό και την καταστολή, χωρίς υποψία επεισοδίων, με αφορμή το ότι πολίτες προσπάθησαν να κρεμάσουν πανό έξω από το εργοστασία αλλά και μερικά μπαλόνια με χρώμα που άφηναν στον αέρα. Ναι μπαλόνια. Αναλυτικό ρεπορτάζ θα βρείτε εδώ, με πλήθος μαρτυριών και στοιχείων που δημοσίευσε το TPP.

Την επόμενη μέρα, πολίτες συγκεντρώνονται έξω από τα δικαστήρια της πόλης, σε αλληλεγγύη προς τους συλληφθέντες της προηγούμενης ημέρας. Το σχετικό βίντεο δείχνει, πέραν αμφιβολίας, τον (πρώτο μάλλον) ξυλοδαρμό του Β.Μάγγου, ξανά χωρίς να υπάρχουν οποιασδήποτε μορφής «επεισόδια» που να «δικαιολογούν» (συγγνώμη μιλάμε κάπως Χρυσοχοΐδεια εδώ) την χρήση βίας. Καταγγέλλεται ο βασανισμός του, ενώ η ιατρική διάγνωση κάνει λόγο για σπασμένα πλευρά, θλάση στο συκώτι και στη χοληδόχο κύστη. Ο 27χρονος περνάει 4 μέρες στο νοσοκομείο, ενώ στη συνέχεια ξεκινάει την αποθεραπεία του, που όπως αναφέρει «θα κρατήσει 2-3 μήνες», ενώ εκτός των άλλων, ο πατέρας του αναφέρει από τότε ότι «είχε υπογράψει μια σύμβαση για να δουλέψει, να μπορέσει να ζήσει, να έχει τη ζωή στα χέρια του και ήταν χαρούμενος γι’ αυτό».

Στις 14 Ιουλίου ο Βασίλης Μάγγος βρίσκεται νεκρός στο σπίτι του. Η εγκληματική ενέργεια αποκλείεται από την αστυνομία, ενώ τα αίτια παραμένουν άγνωστα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι σχετικές έρευνες, με βασικό στοιχείο προφανώς το ιατροδικαστικό πόρισμα. Η είδηση προκαλεί αναστάτωση και σταδιακά γεμίζει το διαδίκτυο, σε ΜΜΕ και social media.  Η αναφορά σε μια είδηση που προκαλεί σωρεία ερωτημάτων, αλλά και στον ξυλοδαρμό του πριν από έναν μήνα δεν γίνεται, δεοντολογικά κιόλας, να μην υπάρχει, όσο κι αν αυτό ενοχλεί τον Υπουργό, ο οποίος βγάζει μία ανακοίνωση πρωτοφανούς χυδαιότητας.

Ενώ δεν υπάρχει καμία πολιτική αντίδραση από οποιoνδήποτε χώρο, το Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ επιτίθεται υβριστικά σε «σε ιστοσελίδες και έντυπα που εκφράζουν ή πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ και τον αντιεξουσιαστικό χώρο» γιατί λέει ότι «γίνεται προσπάθεια ή ακόμη χειρότερα συνδέεται ευθέως ο θάνατος με προ μηνός καταγγελία του για αστυνομική βία». Εντωμεταξύ, αφενός η είδηση παίζει πλέον στη συντριπτική πλειοψηφία των διαδικτυακών μέσων, αφετέρου, δεν πρόκειται περί «καταγγελίας για αστυνομική βία». Πρόκειται για καταγεγραμμένο, σε εικόνα και επίσημα έγγραφα νοσοκομείου, περιστατικό. Μάλιστα, σε τηλεοπτική του εμφάνιση στον ΣΚΑΙ, το πρωί της Τετάρτης, στον ΣΚΑΙ, ο Υπουργός παραδέχθηκε τελικά, υπό το βάρος των αντιδράσεων, ότι πρόκειται για περιστατικό, για «γεγονός» αστυνομικής βίας που «θα διερευνηθεί», εν μέσω της προσπάθειάς του να αποδείξει ότι «στοχοποιείται» εδώ και έναν χρόνο.

«Πρόκειται για αθλιότητα, ασύστολο ψέμα, ακόμη μία, ακόμη ένα. Είναι ανεύθυνοι και αδίστακτοι.Τα αίτια θανάτου θα αποδειχθούν από τη νεκροψία-νεκροτομή που έχει διαταχθεί»

Δεν ξέρω αν ο Υπουργός αποφάσισε να εκφράσει την πολιτική του βεντέτα με συγκεκριμένους χώρους ακόμα και τώρα. Δεν ξέρω αν το μένος του προς δημοσιεύματα και ΜΜΕ είναι ενόχληση από σειρά δημοσιογραφικών αποκαλύψεων για τη βία των υφισταμένων του, εδώ και έναν χρόνο, που τον εκθέτει, ξανά και ξανά, με βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες θυμάτων.

Αυτό πάντως που δεν κρύβεται είναι το τεράστιο θεσμικό σφάλμα, να εμφανίζεται το Υπουργείο βέβαιο για την ιατροδικαστική έκθεση του δεν έχει ακόμα γίνει. Χωρίς να μπαίνουμε σε θεωρίες περί συγκάλυψης, η αναφορά αυτή μεγαλώνει το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους αρμόδιους επιστήμονες και τις εισαγγελικές αρχές, προκαλώντας ερωτηματικά. Μέχρι και παρέμβαση από το ΚΙΝΑΛ «κατάφερε» να πετύχει ο Υπουργός, το ίδιο κόμμα που λιγότερο από μία εβδομάδα πριν ψήφισε τον νόμο του για περιορισμό διαδηλώσεων, πανηγυρίζοντας για βελτιώσεις. Εξάλλου, διαχρονικά, είναι τέτοια η προστασία που παρέχει το κράτος σε αστυνομικούς που αυθαιρετούν και σακατεύουν, που μία τέτοια παρέμβαση μόνο καχυποψία προκαλεί σε μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Ακόμα και εάν όντως, τα σχετικά πορίσματα είναι άνευ παρεμβάσεων, η ρετσινιά της βιασύνης του Υπουργείου θα μείνει στην υπόθεση.

Ο πατέρας πάντως του 27χρονου, παρά το πένθος του, σίγουρα στάθηκε σε απείρως καλύτερο επίπεδο από τον Υπουργό, σε δήλωσή του στο Tvxs.gr. Αξίζει μάλλον να κρατήσουμε αυτό:

«Δεν λέμε ότι το παιδί μας πέθανε από τα τραύματα. Δεν λέμε πως αυτά ήταν η άμεση αιτία θανάτου του. Ξέρουμε όμως ότι αυτός ο ξυλοδαρμός, που είχαν πέσει δέκα πάνω του και του έσπασαν τα πλευρά, επηρέασε πολύ την ψυχολογία του. Αυτό δεν θα το δείξει καμία ιατροδικαστική έρευνα. Ο γιος μας λοιπόν δεν ήταν ένας Γρηγορόπουλος, δεν διεκδικούμε κάτι τέτοιο. Αλλά αγωνιζόταν ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος καταστολής. Δεν θέλουμε ένα κίνημα για το παιδί μας. Ένα κίνημα για την αστυνομική βία χρειαζόμαστε».

Μέσα σε όλη λοιπόν την αβεβαιότητα και εν μέσω πολλών ερωτημάτικών, οργής, διαμαρτυρίας και πολιτικής αντιπαράθεσης, γίνεται νομίζω σαφές ότι έχουμε μία υπόθεση που, στη δημόσια σφαίρα, θα μείνει ως ζήτημα «ερμηνείας». Κάποιοι θα φωνάζουν «fake news», προσπαθώντας να ξεπλύνουν όλη την αστυνομική αυθαιρεσία, προηγούμενη και επόμενη, καθώς και την τεκμηριωμένη, άγρια αστυνομική βία του προ ενός μήνα περιστατικού. Άλλοι θα φωνάζουν «συγκάλυψη» και «δολοφονία». Υποθέτω επίσης, ότι αυτή η αντιπαράθεση θα παραμείνει και θα επανέρχεται, ανάλογα με τις εξελίξεις και επόμενες υποθέσεις.

Πριν από όλα αυτά όμως, αξίζει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τα βασικά. Πόσους, ακόμα και μέσα στο κυβερνών κόμμα, εκπροσώπους αυτού του περιβόητου «φιλελευθερισμού», καλύπτει το «Εμείς απλά δείραμε, δεν σκοτώσαμε» ή το «έναν μήνα πριν έγινε, πώς κανετε έτσι»; Μας ενδιαφέρει να μην υπάρξει μια επόμενη υπόθεση, όπου η σύνδεση αστυνομικής βίας και τραγικού γεγονότος θα είναι περισσότερο άμεση;  Μας ενδιαφέρει το ότι έχουμε περάσει έναν χρόνο με σωρεία αδιάψευστων στοιχείων σε αλλεπάλληλες υποθέσεις, που λένε ότι διολισθαίνουμε σε ένα τέτοιο σημέιο και πλέον μπαίνει ο παράγοντας «τύχη» συχνά πυκνά, την ώρα που ο (αν)αρμόδιος Υπουργός και η κυβέρνησή του αρνούνται εμμονικά τα πάντα, δείχνοντας επικίνδυνη, αντιθεσμική και αντιδημοκρατική εν τέλει, ανοχή και στήριξη;

Μας ενδιαφέρει η προκλητική και εκτός ορίων ασυδοσία που απολαμβάνουν δήθεν όργανα της «Τάξης»; Άτομα που νιώθουν ότι έχουν το ελέυθερο να τραμπουκίζουν επανειλημμένα, να συλλαμβάνουν στο σωρό κατά τη διάρκεια «ταραχών» και εισβάλλουν ακόμα και σε μπαρ, στρεφόμενα κατά θαμώνων; Όπως έγινε την Παρασκευή 3 Ιουλίου, στα Εξάρχεια, τον κλασικό στόχο ενός πρωτοφανούς επικοινωνιακού πολέμου, με πραγματικά όμως αθώα θύματα τους κατοίκους.

Ή να εισβάλλουν σε σπίτι, μέρα μεσημέρι, δέρνοντας τους ιδιοκτήτες, όπως έγινε με την οικογένεια Ινδαρε; Η να σέρνουν στα δικαστήρια αθώους ανθρώπους, απλά για να λέει ο Υπουργός ότι «έγιναν συλλήψεις», όπως συνέβη με τους δύο φοιτητές έξω από την ΑΣΟΕΕ που αθωώθηκαν πανηγυρικά και με τα παιδιά των οποίων ο ξυλοδαρμός τεκμηριώνεται με βίντεο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, αλλά παραμένουν κατηγορούμενα ακόμα και σήμερα; Ή τα μηχανάκια της ομάδας «ΔΡΑΣΗ», πρώην «Δέλτα», που επανήλθαν δριμύτερα την περασμένη Πέμπτη; Ή, ολόκληρο υπουργείο σε προηγούμενη κατάπτυστη ανακοίνωση, να συκοφαντεί κρατούμενο, που μάλιστα βρίσκεται σε απεργία πείνας και να μαζεύει αναφορά σε «καλασνικοφ» μετά από αγωγή που δέχθηκε από την πλευρά του Βασίλη Δημάκη;

Αυτή η καταστολή και η ασυδοσία είναι κεντρική πολιτική επιλογή. Το έχουμε καταλάβει και παρακολουθήσει πολύ καλά και από πολύ κοντά.O Kωνσταντίνος, θύμα των αστυνομικών επιθέσεων πριν 10 περίπου μέρες στα μαγαζιά των Εξαρχείων, ξεκίνησε στο facebook το κείμενό του γράφοντας «ούτε ο πρώτος και δυστυχώς ούτε και ο τελευταίος». Έχουμε δύστυχώς κάθε διαθέσιμο στοιχείο για να πιστεύουμε την πρόβλεψή του και να αναρωτιόμαστε «μετά ποιος»;

Το κείμενο ξεκίνησε με το πιθανό σενάριο όπου το πόρισμα δεν θα διαπιστώσει άμεση σχέση ξυλοδαρμού με θάνατο και θα ολοκληρωθεί έτσι. «Δέρνουμε, βασανίζουμε, τραμπουκίζουμε, εισβάλλουμε, συλλαμβάνουμε και προσάγουμε αναίτια, αλλά δεν σκοτώσαμε» θα ναι, πίσω πάντα από το περιτύλιγμα, η κομματική γραμμή. Ακόμα. Μπράβο, «πάλι καλά» και συγχαρητήρια στον Υπουργό. Προστατεύει τους Πολίτες…

Πηγή: https://thepressproject.gr/emis-apla-ton-dirame-prin-enan-mina-den-ton-skotosame/?fbclid=IwAR3bofD3bIr1tCPfrc-RrNNeLPz2VSo68at4umcf1h98UjiRN0T9syoRTAg#.Xw7jhi7kRNs.facebook