Οι φαρμακοβιομηχανίες που μιλάνε στην καρδιά των δημοσιογράφων

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η αποκάλυψη του Guardian ότι η Bayer προωθούσε τις θέσεις της χρηματοδοτώντας ενώσεις ανταποκριτών στις ΗΠΑ, στις οποίες κατείχε σημαντικές θέσεις ο Ελληνας δημοσιογράφος Θάνος Δημάδης, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας γιγαντιαίας επιχείρησης επηρεασμού της κοινής γνώμης από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Μιας επιχείρησης που περιλαμβάνει όχι μόνο καρότα αλλά και μαστίγια.

Πριν από περίπου δύο χρόνια η γερμανική εταιρεία δημοσίων σχέσεων και παροχής συμβουλών TLGG προσέγγισε δημοσιογράφους ζητώντας τους να συμμετάσχουν σε ένα νέο ηλεκτρονικό περιοδικό για τις ηθικές και κοινωνικές επιπτώσεις της βιοτεχνολογίας.

Γρήγορα έγινε γνωστό ότι το εγχείρημα, από το οποίο προέκυψε το περιοδικό leapsmag.com, χρηματοδοτούνταν από τη γερμανική φαρμακοβιομηχανία Bayer, η οποία εκείνη την εποχή επανακαθόριζε την επικοινωνιακή στρατηγική της σε θέματα όπως οι γονιδιακές θεραπείες, τα μεταλλαγμένα προϊόντα και τα εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα.

Θεωρητικά ένα περιοδικό με τέτοια θεματολογία θα ήταν γεμάτο από αναφορές στο ερευνητικό έργο και τα προϊόντα εταιρειών όπως η Monsanto, η οποία εξαγοράστηκε από την Bayer. Παρ' όλα αυτά δεν βρήκαμε ούτε μία αναφορά στις δραστηριότητες της συγκεκριμένης εταιρείας. Υπάρχουν όμως αρκετά τρομολαγνικά κείμενα για τη δραστική αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού, η οποία υποτίθεται θα απαιτήσει τη χρήση γενετικά τροποποιημένων σπόρων προκειμένου να τραφούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

Αν και το Leapsmag αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό των δισεκατομμυρίων δολαρίων που δαπανούν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες για τον επηρεασμό επιστημόνων και δημοσιογράφων, η δημιουργία του συνιστά ένα ποιοτικό άλμα στην επικοινωνιακή πολιτική των λεγόμενων Big Pharma. Οι φαρμακοβιομηχανίες γίνονται εκδότες, δημοσιογράφοι και γενικότερα αυτό που αποκαλούμε παραγωγοί περιεχομένου.

Εδώ και αιώνες οι φαρμακοβιομηχανίες σκαρφίζονται μεθόδους για να πλασάρουν τα προϊόντα τους στο καταναλωτικό κοινό. Για χρόνια, λόγου χάρη, τηλεθεατές αναρωτιούνταν γιατί η ηθοποιός Μπέτι Ρέινολντς (γνωστή από την ταινία «Χορεύοντας στη βροχή») μιλούσε συνέχεια σε συνεντεύξεις της για το πόσο συχνά πηγαίνει στην τουαλέτα και γιατί η Λορίν Μπακόλ καλούσε τους θαυμαστές της να κάνουν εξετάσεις για εκφύλιση της ωχράς κηλίδας.

Η απάντηση ήταν ότι η πρώτη πληρωνόταν από την εταιρεία Pharmacia, που ειδικεύεται σε φάρμακα για το σύνδρομο της υπερδραστήριας ουροδόχου κύστης, και η δεύτερη από τη Novartis, η οποία προωθούσε το προϊόν Visudyne για την ωχρά κηλίδα. Τα σχετικά περιστατικά είναι αναρίθμητα. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τα ΜΜΕ με φαινομενικά ασήμαντες πληροφορίες για τις ευεργετικές ιδιότητες κάποιας χημικής ουσίας ή ενός φυτικού προϊόντος το οποίο τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες θα παρουσιαστεί σαν συστατικό ενός νέου φαρμάκου.

Σε αυτή τη διαδικασία οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι: οι φαρμακοβιομηχανίες χρησιμοποιούσαν δημοσιογράφους και άλλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης για να πλασάρουν τα προϊόντα τους. Πλέον, όμως, αρκετές εταιρείες αρχίζουν να κόβουν τους «μεσάζοντες» ελέγχοντας όλη τη ροή της πληροφορίας, από το εμπορικό τμήμα της φαρμακοβιομηχανίας έως τον τελικό καταναλωτή του φαρμάκου και τον γιατρό που θα το συνταγογραφήσει.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούν είναι δεκάδες και ακούν σε ονόματα όπως astroturfing (όπου δεκάδες ψεύτικοι λογαριασμοί ή ακόμη και οργανώσεις-βιτρίνα δημιουργούν ψευδείς εκτιμήσεις για τις προθέσεις της κοινής γνώμης), ghost- writing (κείμενα φαρμακοβιομηχανιών που παρουσιάζονται σαν ανεξάρτητες μελέτες επιστημόνων), geofencing (προώθηση ηλεκτρονικών μηνυμάτων σε γεωγραφικά προσδιορισμένες περιοχές που στοχεύουν σε συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, από καταναλωτές έως τους ενόρκους μιας δίκης) κ.ο.κ.

Η περίπτωση της νεοσύστατης Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών των ΗΠΑ (AFC-USA), με πρόεδρο τον Θ. Δημάδη, είναι ενδεικτική σ' αυτόν τον τομέα: H Bayer δεν αρκέστηκε να προσφέρει απλώς 50.000 δολάρια στην ένωση αλλά τοποθέτησε και ένα ανώτατο στέλεχός της, τον Chris Loder, σε θέση συμβούλου της (AFC-USA). Στελέχη της Bayer άρχισαν να ζητούν από τις ενώσεις ανταποκριτών να διοργανώνουν συνέδρια για τα fake news, που θεωρητικά δεν έχουν καμία σχέση με τις δραστηριότητες μιας φαρμακοβιομηχανίας αλλά υπεισέρχονται στην καρδιά του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Τι γίνεται όμως με τους παραδοσιακούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ειδικά όταν αυτοί δεν εξαγοράζονται ή, ακόμη χειρότερα, όταν στρέφονται εναντίον των εταιρειών;

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τις «μαύρες λίστες» ενοχλητικών δημοσιογράφων που διατηρούσε η Monsanto και τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε για να αποδομήσει τα επιχειρήματά τους είναι ενδεικτικές του βρόμικου πολέμου που παίζεται στο παρασκήνιο. Μόλις τον Μάιο αποκαλύφθηκε ότι υπάλληλος της αμερικανικής εταιρείας συμβούλων FTI consulting προσποιούνταν τη δημοσιογράφο του BBC για να παρακολουθεί και να επηρεάζει δημοσιογράφους που κάλυπταν τη δίκη της Monsanto για το γνωστό παρασιτοκτόνο Roundup. Η FTI εργάζεται για λογαριασμό της Monsanto αλλά και της Bayer.

Ενας δημοσιογράφος που ασχολείται με τις φαρμακοβιομηχανίες έχει πλέον τρεις προοπτικές: να εξαγοραστεί, να σπιλωθεί ή να αντικατασταθεί οριστικά από τα τμήματα επικοινωνίας των Big Pharma.

Πηγή: efsyn.gr

https://sioualtec.blogspot.com/2019/11/blog-post_163.html?spref=fb&fbclid=IwAR08wN8K7FYkmeghwxVIx6CcR10vDQyyQunc3uy7PwAd6XvHW6b58w2SL3M

Ομάδα Νομικής Βοήθειας: Προαποφασισμένο σχέδιο αιματηρής καταστολής από το Υπ. Προ.Πο.

Για σειρά παραβιάσεων θεμελιωδών δικαιωμάτων κάνει λόγο η Ομάδα Νομικής Βοήθειας, σε ανακοίνωσή της στην οποία καταγγέλλει την απαράδεκτη και παράνομη στάση της Ελληνικής Αστυνομίας κατά τη διάρκεια της 46ης επετείου του Πολυτεχνείου.

Η ανακοίνωση μιλά για ένα «προαποφασισμένο σχέδιο τυφλής και αιματηρής καταστολής από την ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη» και καταγράφει περιστατικά παραβιάσεων της νομοθεσίας από τις αστυνομικές δυνάμεις, όπως απαγόρευση επικοινωνίας των συλληφθέντων με δικηγόρο, επιλεκτική σωματική έρευνα με εκγύμνωση μόνο των γυναικών, υπέρμετρη βία, παράνομες φωτογραφίσεις και προαποφασισμένο κατηγορητήριο.

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ανακοίνωση:

Ανακοίνωση της Ομάδας Νομικής Βοήθειας για τα γεγονότα της 17ης – 18ης Νοεμβρίου

Στον απόηχο της εξαιρετικά μαζικής και δυναμικής πορείας της 46ης επετείου του Πολυτεχνείου, καταγγέλλουμε την απαράδεκτη και παράνομη στάση των αστυνομικών δυνάμεων εναντίον πολιτών και διαδηλωτών στο πλαίσιο υλοποίησης ενός προαποφασισμένου σχεδίου τυφλής και αιματηρής καταστολής από την ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.

Ως Ομάδα Νομικής Βοήθειας βρεθήκαμε από το βράδυ της 17ης Νοέμβρη στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής με σκοπό την άμεση παροχή νομικών συμβουλών στους συλληφθέντες και γίναμε μάρτυρες μιας σειράς παραβιάσεων θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Ειδικότερα:

• στους συλληφθέντες παράνομα δεν επετράπη να επικοινωνήσουν με δικηγόρο και με οικεία τους πρόσωπα,
• όταν πληροφορηθήκαμε τις συλλήψεις και μεταβήκαμε στη ΓΑΔΑ, δεν μας επετράπη η άμεση επικοινωνία με τους συλληφθέντες παρά μετά από διάστημα μίας και πλέον ώρας,
• κατά τη διάρκεια των συλλήψεων ασκήθηκε υπερβολική βία από τις αστυνομικές δυνάμεις με αποτέλεσμα το σύνολο των συλληφθέντων να φέρει εμφανή σημάδια και τραύματα. Μάλιστα, συλληφθείσα η οποία είχε τραυματιστεί στο χέρι δεν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, παρά μόνο μετά από πιέσεις από την πλευρά των συνηγόρων,
• τα αστυνομικά όργανα προέβησαν σε επιλεκτική εξονυχιστική σωματική έρευνα με εκγύμνωση μόνο των γυναικών κατά τη διάρκεια των προσαγωγών με σκοπό των εκφοβισμό και εξευτελισμό τους,
• κατά τη διάρκεια των προσαγωγών και πριν φτάσουν στη ΓΑΔΑ, οι αστυνομικοί οδήγησαν τους προσαχθέντες σε πάρκινγκ δίπλα στο Υπουργείο Πολιτισμού και αφού τους ανάγκασαν να γονατίσουν, τους φωτογράφισαν παράνομα με τα ιδιωτικά τους κινητά τηλέφωνα. Όποιος/α δεν έσκυβε το κεφάλι για να μην φωτογραφηθεί, δεχόταν χτυπήματα από τους αστυνομικούς με σκοπό να συνετιστεί,
• εξαρχής έγινε φανερό ότι η αστυνομία είχε προαποφασίσει βαρύ κατηγορητήριο, το οποίο περιελάμβανε τόσο κακουργήματα όσο και πλημμελήματα (απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης, έκρηξη, εμπρησμός, οπλοφορία, αντίσταση κατά της αρχής) και συνέλαβε στη συνέχεια τυχαία, νεαρά κατά βάση, άτομα στα οποία και το απέδωσε, παρότι ήταν προφανές ότι οι συλληφθέντες καμία σχέση δεν είχαν με τις πράξεις που τους καταλογίζουν,
• Περαιτέρω, τη Δευτέρα 18/11, όταν οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στον Εισαγγελέα, η υπ΄ αριθμ. 512 διμοιρία των ΜΑΤ επιτέθηκε αναίτια στους αλληλέγγυους που είχαν συγκεντρωθεί αλλά και στους γονείς, συγγενείς και συνηγόρους των συλληφθέντων, με αποτέλεσμα να προκληθούν περαιτέρω τραυματισμοί. Ο επικεφαλής της εν λόγω διμοιρίας ακολουθώντας τη συνήθη τακτική αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του. Μετά από έντονη πίεση των παρισταμένων, το αρχηγείο της αστυνομίας αντί να δώσει εντολή για παροχή των στοιχείων των αστυνομικών, αντικατέστησε την εν λόγω διμοιρία.

Απαιτούμε την απόδοση ποινικών και πειθαρχικών ευθυνών μέσω διεξαγωγής ΕΔΕ στα αστυνομικά όργανα που ενήργησαν παράνομα καταπατώντας θεμελιώδη δικαιώματα.

Η Ελληνική Αστυνομία και η ηγεσία του Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είναι υπόλογες και πολιτικά υπεύθυνες για τη στάση των αστυνομικών οργάνων στα γεγονότα της επετείου του Πολυτεχνείου αλλά πριν από αυτή (ΑΣΟΕΕ, επιθέσεις στα Εξάρχεια κλπ).

Από την πλευρά μας θα είμαστε παρόντες και παρούσες την 25η Νοέμβρη, ημέρα κατά την οποία έχει οριστεί η δικάσιμος των συλληφθέντων, αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση που θα απαιτηθεί νομική συμπαράσταση σε όσους έρχονται αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής.

Πηγή: https://info-war.gr

Η «κανονικότητα» μυρίζει ανελευθερία και φόβο

του Αλέξανδρου Γαστεράτου

Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης που σε σχέση με τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μόνο προβληματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων περιστατικών αποτελεί ο ζήλος των ανθρώπων της αστυνομίας να αναφέρουν συνεχώς ότι δεν έχουμε δημοκρατία αλλά χούντα στην οποία μπορούν και δρουν ελεύθερα, ανενόχλητα και ατιμώρητα.

 φωτό: George Vitsaras / SOOC

Τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι αφορούν περιστατικά που έχουν γίνει πλέον ευρέως γνωστά στην κοινή γνώμη. Ενδεικτικά ορισμένα από αυτά είναι οι εκκενώσεις καταλήψεων στέγης προσφύγων και μεταναστών, η έντονη παρουσία της αστυνομίας στην περιοχή των Εξαρχείων, με τελευταίο περιστατικό την πολιορκία καφενείου και την καταγγελία που ακολούθησε σχετικά με βασανιστήρια που υπέστη μέλος του Ρουβίκωνα από άνδρες των ΜΑΤ, οι εκκενώσεις καταλήψεων στέγης προσφύγων και μεταναστών και η έφοδος της δίωξης ναρκωτικών σε νυχτερινό κέντρο και η όλη αυθαιρεσία που ακολούθησε.

Το τελευταίο περιστατικό που έλαβε μεγάλη δημοσιότητα και μονοπώλησε σε έναν βαθμό τον τηλεοπτικό διάλογο αλλά προβλημάτισε και την κοινή γνώμη δεν ήταν άλλο από τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ με τον «υπερβάλλοντα ζήλο» των ΜΑΤ και την απαγωγή φοιτητή από την κρατική ασφάλεια. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία της αυταρχικότητας μιας συντηρητικής κυβέρνησης, αλλά προσωπικά θεωρώ τον συγκεκριμένο ισχυρισμό ανεπαρκή -αν όχι απλοϊκό.

Οι αστυνομικές επιχειρήσεις που αυξάνονται το τελευταίο διάστημα και οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού για περαιτέρω έντασή τους αποτελούν κομμάτι αυτού του ιδιόμορφου «δόγματος του σοκ» που πραγματοποιεί η κυβέρνηση.

Προφανώς και η συγκεκριμένη διαδικασία χρησιμοποιείται και για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης αλλά εδώ υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να αποκρύψει τη δράση της και σε καμία περίπτωση δεν κάνει και κάποια φιλότιμη προσπάθεια να την παρουσιάσει με κάποιο πιο όμορφο μανδύα.

Αυτό συμβαίνει φυσικά γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε και πέτυχε τη δική της κανονικότητα. Αυτή της καταστροφής της διαφορετικής προοπτικής για την ελληνική κοινωνία μακριά και έξω από τη μνημονιακή πραγματικότητα με τις επιπτώσεις που αυτή μπορεί να έχει, την εγχάραξη δηλαδή του ενός και μοναδικού δρόμου. Τώρα λοιπόν, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήρθε να αποτελειώσει ό,τι απέμεινε σε μια κοινωνία χωρίς αντιστάσεις η οποία έχει δεχτεί ότι η κατάσταση δεν αλλάζει.

Έτσι λοιπόν τα δώρα ασυλίας στους τραπεζίτες, τα δώρα στους μεγαλοεπιχειρηματίες του ΣΕΒ, οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία και η ένταση της καταστολής είναι λίγα μόνο στοιχεία αυτής της διαδικασίας εγχάραξης μιας νέας κανονικότητας. Συχνά λέγεται ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν μονόδρομοι, η κυβέρνηση θέλει να πείσει όμως για το ακριβώς αντίθετο. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας εσωτερικός εχθρός, ένας κίνδυνος που η ηρωική κυβέρνηση θα μας απαλλάξει από αυτόν και θα ξεχάσουμε τα όσα άλλα πράττει, για να παραμείνει η κοινωνία ήσυχη και η κυβέρνηση στη θέση της.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ήδη από την προεκλογική περίοδο η Νέα Δημοκρατία και ο πρόεδρός της και πλέον πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, είχαν εξαγγείλει ραγδαίες αλλαγές όσον αφορά την εγκληματικότητα, τη βία στα πανεπιστήμια αλλά και μια σειρά «κατασταλτικών» -θα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος- μέτρων. Ως προς αυτά η κυβέρνηση ήταν μάλλον συνεπής. Στόχο αυτά τα μέτρα θα είχαν, όπως ισχυριζόταν η τότε αντιπολίτευση, το να επανέλθει η κοινωνική ειρήνη και η «κανονικότητα».

Η τελευταία λέξη μάλιστα χρησιμοποιήθηκε ευρέως κυρίως κατά την πρώτη φάση της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Εκτός από το γεγονός ότι η έννοια «κανονικότητα» δεν αποτελεί κάτι συγκεκριμένο αλλά ο χρήστης της αποδίδει όποιο νόημα επιθυμεί ο ίδιος, αν την απογυμνώσει κανείς από το περιεχόμενο που μπορεί ο καθένας να της προσδίδει, σημαίνει μια κατάσταση η οποία δεν εκπίπτει από τη «φύση» ή από την ομαλότητα, όποια και αν είναι αυτή.

Πώς γίνεται όμως να προσβλέπει κανείς στην ομαλότητα, χρησιμοποιώντας την ένταση; Η ομαλότητα την οποία οραματίζεται η κυβέρνηση δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την κοινωνική ευημερία και γαλήνη, αλλά με την καταστολή των αντιδράσεων. Δηλαδή η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί την έννοια της κανονικότητας, όχι για να καθησυχάσει αλλά για να εμφυσήσει τον φόβο στους πολίτες. Όποιος αντιδρά και αντιστέκεται στα κυβερνητικά μέτρα, θα χαρακτηρίζεται παράνομος και ως εκ τούτου «μη κανονικός». Επίκεντρο της συγκεκριμένης στόχευσης αποτέλεσε η νεολαία και δη η φοιτητιώσα.

Οι φοιτητές βρίσκονται στα πανεπιστήμια για να παράξουν έρευνα, για να αναζητήσουν και να μεταβάλουν. Αυτή η διαδικασία περνάει από τη φάση της αμφισβήτησης. Ακριβώς για αυτό το λόγο οι φοιτήτριες και οι φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων ήταν οι πρώτοι που δεν δέχτηκαν την έννοια της κανονικότητας όπως επιχείρησε η κυβέρνηση να παρουσιάσει και την απέρριψαν ως έννοια συντήρησης, μέσω των στελεχών της αλλά και των μέσων μαζικής ενημέρωσης που χειρίζεται.

Έτσι οι κινητοποιημένοι φοιτητές ονομάστηκαν «μπαχαλάκηδες» και η κυβέρνηση τους συνέδεσε ακόμα και με την εγχώρια τρομοκρατία. Έτσι λοιπόν βρήκε στο πρόσωπό τους, τον εσωτερικό εχθρό που έψαχνε. Μάλιστα αν κανείς το δει συγκριτικά, η συκοφάντηση του φοιτητικού κινήματος που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες από την κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, είναι αναντίστοιχα μεγαλύτερη του μεγέθους των φοιτητικών κινητοποιήσεων.

Επιχειρείται δηλαδή μια προσπάθεια της κυβέρνησης σε δύο επίπεδα. Το πρώτο έχει να κάνει με αυτό που ανέφερα περί εσωτερικού εχθρού, αλλά το δεύτερο αφορά την πρόληψη μεγαλύτερων αντιδράσεων.

Τις τελευταίες εβδομάδες οι φοιτητές μαζικοποιούν όλο και περισσότερο τις κινητοποιήσεις τους. Έτσι η κυβέρνηση προσπαθεί να τους αποτρέψει. Αυτό πραγματοποιείται με αυτό που ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και παλαιός γνώριμος των ελληνικών πανεπιστημίων, Μάκης Βορίδης ονομάζει «στοιχείο αναγκαστικότητας». Όμως σε δεύτερο επίπεδο το κυβερνητικό επιτελείο έχει βαλθεί να απονομιμοποιήσει τις φοιτητικές διεκδικήσεις στα μάτια της κοινωνίας.

Κάποια πράγματα όμως δεν κρύβονται και η ανεξέλεγκτη βία απέναντι στους φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ ήταν εξόφθαλμη και ωμή. Όσο και να προσπάθησαν κυβέρνηση και συγκεκριμένα ΜΜΕ να μεταφέρουν την επιθετική βία από τα ΜΑΤ στο φοιτητικό σώμα, απέτυχαν παταγωδώς και το κέντρο της Αθήνας γέμισε φοιτητές εντός τριών ωρών, την ίδια ημέρα.

Η ίδια διαδικασία θα κινηθεί και σε περίπτωση που δούμε για παράδειγμα πολυπληθείς απεργιακές ή άλλες κινητοποιήσεις. Ο Μάκης Βορίδης άθελα ή ηθελημένα ανέφερε σήμερα κάτι πολύ ορθό. Το κράτος είναι ο μοναδικός φορέας που έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί έννομη βία. Το ξύλο στους φοιτητές εμπίπτει στην κρατική έννομη βία. Μια παράνομη πράξη συμβαίνει, μια νόμιμη βία εξαπολύεται. Ακόμα και αν δεν είναι και πολύ νόμιμη καμιά φορά. Όμως είναι ο κάθε νόμος δίκαιος; Υπάρχει χώρος αμφισβήτησης του νόμου; Υπάρχει χαραμάδα διαμαρτυρίας;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα γεννώνται για άλλη μια φορά στην ελληνική κοινωνία και το κάθε στοιχείο αναγκαστικότητας δεν μπορεί να τα απαντήσει. Για αυτό το λόγο επιλέγει την συκοφάντηση και επιχειρεί την επίθεση στο ήθος του αντιπάλου, επιστρατεύοντας ακόμα και το ψεύδος το οποίο τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι πάντα πρόθυμα να αναπαράγουν.

Αυτό το οποίο απαντάται σήμερα είναι μόνο η προσπάθεια μερικών νέων παιδιών να ζήσουν καλύτερα από το μέλλον που οραματίζεται για αυτά η κυβέρνηση, και επειδή κάποια ρητά είναι αθάνατα, «ή θα είστε ελεύθεροι ή θα είστε ήσυχοι. Και τα δυο μαζί δεν γίνεται».

https://thepressproject.gr/

Διώχνουν μαζικά τους κατοίκους του κέντρου της Αθήνας

Η Νεκταρία έμενε 10 χρόνια σε διαμέρισμα στα Εξάρχεια, μέχρι που ένας όμιλος αγόρασε όλη την πολυκατοικία και η ίδια εξαναγκάστηκε σε έξωση. Έψαχνε πολλούς μήνες σπίτι, είχε απελπιστεί. 

«Τα προσφερόμενα σπίτια στα Εξάρχεια είναι πολύ λίγα και ακριβά», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Τελικά βρήκε στην περιοχή της πλατείας Κάνιγγος. Μια άλλη πολυκατοικία, που στεγαζόταν το πρατήριο των ΕΛΤΑ κοντά στο Πολυτεχνείο, αγοράστηκε και όλοι έπρεπε να μετακομίσουν μέσα σε τέσσερις μήνες, περιγράφει. «Οι ιστορίες των κατοίκων και επαγγελματιών που εκδιώχνονται και δυσκολεύονται να βρουν στέγη είναι αμέτρητες τόσο στα Εξάρχεια, όσο και στο Κουκάκι και αλλού».

Ο Δημήτρης Μοιρόπουλος δουλεύει στο παντοπωλείο του πατέρα του στην οδό Γραβιάς γωνία με Εμμανουήλ Μπενάκη από μικρό παιδί. Τα τελευταία δέκα χρόνια η κίνηση είχε πέσει πολύ, κυρίως λόγω του ότι ο μόνιμος πληθυσμός έφυγε από τη γειτονιά. Καταστήματα κατέβασαν τα ρολά, πολλά κτήρια παρέμειναν κενά, οι δρόμοι σκοτεινοί, λίγο κόσμο συναντά κανείς στο δρόμο μετά το απόγευμα. Ο κ. Μοιρόπουλος θα είχε κλείσει το παντοπωλείο, αν δεν είχαν έρθει οι τουρίστες. «Μου θυμίζουν τους Έλληνες πελάτες πριν από 20 χρόνια, κάνουν γερό λογαριασμό», θα πει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Σε πολλές περιοχές του κέντρου της Αθήνας εμφανίζεται το εξής σχήμα: οι μόνιμοι κάτοικοι μειώνονται, και τα ενοίκια και οι τιμές των ακινήτων σημειώνουν συνεχή άνοδο τα τελευταία χρόνια. Ο Κωστής Χατζημιχάλης, ομότιμος καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι η «εκδίωξη των κατοίκων οφείλεται σε λανθασμένες μακροχρόνιες πολιτικές, ενώ η στεγαστική ανάγκη των πολιτών επιδεινώθηκε εξαιτίας της στροφής στην "τουριστικοποίηση" του κέντρου της Αθήνας και όχι στη διατήρηση ή ανοικοδόμηση κατοικιών». Άλλωστε, όπως τονίζει ο Νίκος Κουραχάνης, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου Εργαστηρίου Κοινωνικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «οι στεγαστικές πολιτικές στην Ελλάδα πάντα υστερούσαν, μετά το 2012 εξαφανίστηκαν τελείως».

Η συρρίκνωση του μόνιμου πληθυσμού του κέντρου

«Η Αθήνα είχε πολύ κόσμο και πάρα πολλά καταστήματα, σε όλα τα ισόγεια υπήρχαν μαγαζιά», θυμάται ο κ. Μοιρόπουλος. Στη Σόλωνος, στη Χαριλάου Τρικούπη, χαμηλά στην Μπενάκη, σε όλα τα διαμερίσματα έμενε κόσμος. Τώρα είναι είτε γραφεία, είτε κενά, είτε δίνονται για βραχυχρόνια μίσθωση τύπου airbnb.

Όλοι ξυπνούσαν νωρίς, ίσχυε και το δωρεάν στα λεωφορεία πριν τις οχτώ, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περιγράφει ο κ. Μοιρόπουλος. Τα μαγαζιά άνοιγαν χαράματα, έβγαιναν μυρωδιές από τα τυροπιτάδικα. Και έβλεπες παρέες μέχρι αργά τη νύχτα έξω. Ιδιαίτερα στην περιοχή των Εξαρχείων και της πλατείας Κάνιγγος, μόλις σχολούσαν τα φροντιστήρια γινόταν «διαδήλωση» από μαθητές.

Από τη δεκαετία του 1990 και την έλευση των πολυκαταστημάτων και των αλυσίδων, αρκετά μαγαζιά άρχισαν να απομακρύνονται από το κέντρο, περιγράφει ο κ. Μοιρόπουλος. «Και άνθρωποι, ήδη από το 1993 αποχαιρετούσα φίλους που μετακόμιζαν Χαλάνδρι, Κηφισιά και λοιπά προάστια», λέει. Επίσης, πολλοί δικηγόροι και συμβολαιογράφοι πήγαν τα γραφεία τους προς Κολωνάκι και Σύνταγμα. Τα τελευταία δέκα χρόνια πρώην κάτοικοι της περιοχής μετακινούνται προς Πετράλωνα, Κουκάκι. Από τα φροντιστήρια ελάχιστα έμειναν, μετακόμισαν κι αυτά.

Ο κ. Μοιρόπουλος πήγαινε δημοτικό στο 37ο στην Κωλέττη, που στεγαζόταν και το 35ο. Στην έκτη τάξη υπήρχαν δυο τμήματα και το 35ο τρία, από 30-35 παιδιά το κάθένα. Πια, το 37ο έχει κλείσει και έχει μείνει το 35ο, με ένα τμήμα και 18 παιδιά.

«Αυτό που κρατούσε ζωντανό το κέντρο ήταν τα ισόγεια μαγαζιά και οι άνθρωποι στους ορόφους»

 Ο κ. Θέμης διατηρεί εδώ και 40 χρόνια κατάστημα με αθλητικά είδη χαμηλά στην οδό Θεμιστοκλέους. Η καταναλωτική κίνηση δεν έχει μειωθεί ιδιαίτερα, άλλωστε ο δρόμος παραδοσιακά είναι γνωστός για όποιον αναζητά αθλητικά παπούτσια. «Το ό,τι βρισκόμαστε κοντά στο μετρό, μάς έσωσε μέσα στην κρίση», εξηγεί ο κ. Θέμης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, όμως, είναι το αυξημένο κόστος λειτουργίας της επιχείρησης εξαιτίας της εγκληματικότητας. Του έχουν «ανοίξει», όπως λέει, το μαγαζί πολλές φορές και με διάφορους τρόπους και αναγκάστηκε να τοποθετήσει διπλά ρολλά, συστήματα ασφαλείας, άνθρωπο από εταιρία φύλαξης για τη νύχτα.

Συχνά κανείς αναφέρεται στα επεισόδια, ως αιτία φυγής των ανθρώπων. Ο κ. Μοιρόπουλος δε συμφωνεί: «Επεισόδια υπήρχαν πάντα στην περιοχή, και πιο σκληρά, όπως με τον Καλτεζά, το Χημείο, τις καταλήψεις του 1990-91», αναφέρει ο κ. Μοιρόπουλος.

Υπήρχε, όμως, συνεχής κίνηση, μέχρι πριν σχεδόν μια δεκαετία τα Εξάρχεια ήταν το ασφαλέστερο μέρος της Αθήνας, περπατούσες μόνος σου μες στη νύχτα, ενώ στα προάστια οι άνθρωποι φοβόντουσαν, αναφέρει ο κ. Μοιρόπουλος. Η σημερινή μείωση των κατοίκων και των καταστημάτων, είχε ως επακόλουθο την αύξηση της εγκληματικότητας.

«Αυτό που κρατούσε ζωντανό το κέντρο ήταν τα ισόγεια μαγαζιά και οι άνθρωποι στους ορόφους, μαζί με την κουλτούρα και τη φιλοσοφία του κόσμου», αναπολεί ο κ. Μοιρόπουλος.

«Καταστροφικές επιλογές ήδη από το 1980 και το 1990 οδήγησαν στο σταδιακό εκτοπισμό των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας»

Σύμφωνα με τον κ. Χατζημηχάλη, ο σταδιακός εκτοπισμός των μόνιμων κατοίκων οφείλεται σε «λανθασμένες και καταστροφικές» θεσμικές επιλογές και σε πολεοδομικά σχέδια ήδη από τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Οι βραχυχρόνιες μισθώσεις τύπου airbnb, που έδωσαν μια οικονομική ανάσα σε φτωχά και μεσαία νοικοκυριά, τα αυξημένα ενοίκια και η «τουριστικοποίηση» παραδοσιακών γειτονιών ήρθαν να «κουμπώσουν» πάνω σε μακροχρόνιες διαδικασίες, που είχαν ήδη αφήσει το στίγμα τους.

Αρκετά υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες, το Εφετείο, το Ειρηνοδικείο μετακόμισαν από το κέντρο της Αθήνας μαζί και 3 με 5.000 υπάλληλοι, πολλοί εκ των οποίων ήταν κάτοικοι και καταναλωτές. Επίσης, πανεπιστημιακές σχολές όδευσαν προς του Ζωγράφου. Ταυτόχρονα, πολλά μεγάλα ακίνητα του Δημοσίου παρέμειναν άδεια, δημιουργώντας «νεκρές περιοχές» στο κέντρο της Αθήνας, εξηγεί ο κ. Χατζημηχάλης.

Από το 1991 μέχρι το 2011, από το δήμο Αθηναίων έφυγαν 180 με 200.000 κάτοικοι, οι περισσότεροι προς τα προάστια. Από την άλλη, 150.000 νέοι κάτοικοι από άλλες εθνικότητες μετοίκησαν.

Τα παλιότερα καταστήματα χονδρικής και λιανικής κλείνουν, μεταξύ άλλων, εξαιτίας των πεζοδρομήσεων, και των μεγάλων πολυκαταστήματων (ενδυμάτων, επίπλων κλπ) στις περιφερειακές συνοικίες. Χωρίς πρόσβαση με αυτοκίνητο, τα μαγαζιά δεν μπορούν να σταθούν. Όταν ήταν σε λειτουργία προσέλκυαν κόσμο, ενώ οι ιδιοκτήτες τους συχνά έμεναν κοντά. Στη θέση τους ανοίγουν καφετέριες, καταστήματα εστίασης και διασκέδασης, τοποθετούνται τραπεζοκαθίσματα, υπάρχει ηχορύπανση κλπ, περιγράφει ο κ. Χατζημιχάλης. «Ευτυχώς γλιτώσαμε την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου. Αν πραγματοποιηθεί η μετατροπή του Πολυτεχνείου σε Μουσείο ή της Βαρβακείου Αγοράς σε Κόβεντ Γκάρντεν, όπως έχει προταθεί, θα δοθεί η χαριστική βολή για το κέντρο», εκτιμά ο κ. Χατζημιχάλης.

Το 2011 οι κενές κατοικίες στο δήμο Αθηναίων ήταν 132.000, σημειώνοντας μια αυξητική πορεία που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990 και εντάθηκε από το 2000 και μετά. Η οικονομική κρίση που ακολούθησε άφησε περισσότερα άδεια ή υπερχρεωμένα σπίτια πίσω, προσελκύοντας κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις, με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τον τουρισμό. Μεγάλη ώθηση στην παραπάνω τάση έδωσε ο νόμος για τη «χρυσή βίζα», προσθέτει ο κ. Χατζημιχάλης. Ως τώρα, πάνω από 4.500 άτομα έχουν αγοράσει ακίνητα, με το 78% των αγορών να καταγράφεται στην Αττική.

Δεκάδες άδειες δόθηκαν για νέα ξενοδοχεία στο κέντρο από το 2014 μέχρι σήμερα. Ξαφνικά, η Αθήνα μετατράπηκε σε προορισμό city break (στάση σε πόλη για λίγες ημέρες). Οι περισσότεροι επενδυτές ήταν κεφαλαιούχοι από το εξωτερικό (Κίνα, Τουρκία, Ισραήλ, κ.α). Οι επενδύσεις αφορούσαν μετατροπές οικοδομών σε ξενοδοχεία, διαμερίσματα τύπου airbnb, γραφεία, όχι νέες κατοικίες. Σήμερα στην Αθήνα περίπου τα μισά σπίτια από την πλατφόρμα του airbnb ανήκουν σε επιχειρήσεις, οι οποίες εισπράττουν ενοίκιο 15-30% επί των εσόδων.

«Κάπως έτσι καταλήξαμε κεντρικές περιοχές της Αθήνας, όπως το Κουκάκι, το Παγκράτι, η Κυψέλη, του Ζωγράφου, τα Εξάρχεια να αντιμετωπίζουν πρόβλημα έλλειψης κατοικίας», καταλήγει ο κ. Χατζημιχάλης.

   Αδύναμες οι στεγαστικές πολιτικές της Ελλάδας

Στην Ελλάδα οι στεγαστικές πολιτικές διαχρονικά ήταν πολύ αδύναμες, τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κουραχάνης. Στα χρόνια της κρίσης, αντί να διευρυνθούν και να περιλάβουν τους ανθρώπους με στεγαστική επισφάλεια λόγω ανεργίας, στεγαστικών δανείων, εξαϋλώθηκαν τελείως. Το 2012 καταργήθηκε ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, ο οποίος, έστω και σποραδικά, "αποτελούσε τη μοναδική προσφορά στην κοινωνική κατοικία". Στη δυτική Ευρώπη, ακόμα και σε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, που δεν έχει παράδοση στην κοινωνική πολιτική, υπάρχουν επιδοτήσεις και μέτρα ενάντια στην απώλεια στέγης.

Πηγή: http://www.enallaktikos.gr/ar50962el-diwxnoyn-mazika-toys-katoikoys-toy-kentroy-tis-athinas.html?fbclid=IwAR2oKuu5vH0XwgPF_uFGY6hjAO8OcIZihzzzYb6sykKWCCjNcWmWvEN2QQY#.XcaiTDBJFQ4.facebook