Τα ιστολόγια του Πάνου Αϊβαλή και το παιχνίδι με τις λέξεις

Αυτό το ιστολόγιο - όπως και πολλά άλλα - δημιουργήθηκε από τον Πάνο Αϊβαλή, που έφυγε από τη ζωή στα 63 του χρόνια, την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018. Είχα την τύχη και την ευτυχία να είμαι σύντροφος και σύζυγός του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Χωρέσαμε μια ολόκληρη ζωή σ’ αυτά τα χρόνια. Ήταν συνταξιδιώτης μου, όπως έλεγε. Μόνο που τώρα πια πρέπει να συνεχίσω χωρίς τη φυσική του παρουσία, αν και θα βρίσκεται για πάντα στο νου και στην καρδιά μου. Με παρηγορεί το γεγονός ότι έζησε, όπως εκείνος επέλεξε, μια ζωή γεμάτη από δραστηριότητες σε δημοσιογραφικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, γεμάτη από φως και ήλιο, πλούσια σε ταξίδια και εμπειρίες. Και ένιωθε κάθε μέρα ευγνωμοσύνη για το δώρο της ζωής.

Μέσα μου κλείνω τις αναμνήσεις, όσα ζήσαμε, τη φωνή του, το γέλιο του, τα γαλάζια μάτια του. Η μνήμη του για μένα ζωντανεύει κάθε μέρα και κάθε νύχτα, σε κάθε βήμα μου, σε κάθε κίνηση, σε κάθε σκέψη.

Ο Πάνος διατηρούσε πολλά ιστολόγια με λογοτεχνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και αρκαδικά θέματα. Με φώναζε συχνά και μου έδειχνε στον υπολογιστή το καινούργιο ιστολόγιο που είχε φτιάξει. Με ρώταγε αν μου άρεσε η εικόνα που είχε διαλέξει, ο τίτλος κλπ. Κι εγώ του έλεγα: «Πάλι; Μα πώς βρίσκεις άκρη με τόσα ιστολόγια; Πώς τα παρακολουθείς;» Κι όμως τα παρακολουθούσε, τα ενημέρωνε, έδινε σημασία στις λεπτομέρειες. Αναζητώντας τα ίχνη των ιστολογίων, βρέθηκα μπροστά σε πολύ περισσότερα από όσα ήξερα ότι υπήρχαν. Και συνειδητοποίησα ότι ήταν η αγάπη του για τις λέξεις που τον ωθούσε να φτιάχνει  κάθε φορά κι ένα καινούργιο ιστολόγιο παίζοντας με τις λέξεις, ανακατεύοντας γράμματα, αφήνοντας να τον παρασύρουν οι αμφισημίες. Σαν τα κινέζικα κουτιά, το ένα ιστολόγιο οδηγούσε στο άλλο, καθένα απαιτούσε την ύπαρξη του άλλου. Η τελευταία ανάρτησή του με ημερομηνία 23 Νοεμβρίου 2018 έγινε στο ιστολόγιο Μορέας (Moreas-news.blogspot.com).

Οι επόμενες αναρτήσεις έγιναν από μένα, που θα συνεχίσω να ενημερώνω κάποια από τα ιστολόγια και ένα από αυτά, το "Πάνος Αϊβαλής" (panosaivalis.blogspot. com), θα το αφιερώσω σε αναρτήσεις που θα αφορούν τον Πάνο μου.

Θα κλείσω με λίγα λόγια για τη διαδρομή του Πάνου:

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 24 Οκτωβρίου 1955 και καταγόταν από την Αρκαδία (Καρύταινα και Ελληνικό). Απέκτησε δυο παιδιά, τον Οδυσσέα και την Κατερίνα. Και θεωρούσε παιδιά του και τα δικά μου παιδιά, τον Τάσο και τον Απόστολο.

Το 1974 άρχισε να εργάζεται σαν ελεύθερος συνεργάτης εφημερίδων, ξεκινώντας από τον “Ελληνικό Κόσμο”. Το 1975 ήταν στην “Ελεύθερη Θράκη” σαν πολιτικός ανταποκριτής και την επόμενη χρονιά στον “Ημερήσιο Κήρυκα” στη Λάρισα. Την ίδια χρονιά ήταν συντάκτης για θέματα τουρισμού στον “Βαλκανικό Κόσμο”, αρχισυντάκτης στα “Μαντινειακά Νέα” και συντάκτης στο περιοδικό “Οπτικοακουστική”. Το 1977 ξεκίνησε σπουδές Μαζικής Επικοινωνίας Τηλεόρασης και Ραδιοφώνου στο MMC στο Τορόντο του Καναδά. Την ίδια χρονιά άρχισε να γράφει στον Καναδά στην “Ελληνοκαναδική Εβδομάδα”, στον “Ελεύθερο Τύπο” και στον ραδιοφωνικό σταθμό “Greek Canadian Radio Station”. 

To 1981 εργάστηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο Λουξεμβούργο. Το 1986 έγινε συντάκτης στα “Ρεθυμνιώτικα Νέα” και το 1987 έγινε υπεύθυνος των εκδόσεων “Αρκάδων Συγγραφέων” και των εκδόσεων “Αϊβαλή”. Ήταν εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας “Αρκαδικό Βήμα” (πρώην “Λούσιος”) που μετρά 30 χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτης παρουσίας (έτος ίδρυσης 1988), με ειδήσεις, νέα και ρεπορτάζ από τις παροικίες των Αρκάδων. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και την ιδιαίτερη πατρίδα του την Αρκαδία. Έλεγε ότι το Αρκαδικό Βήμα, η δημιουργία του, ήταν το παιδί του. Μέσα από τις σελίδες του μας ταξίδευε στα μονοπάτια του Πάρνωνα, μας άφηνε να κρυφοκοιτάξουμε τις νύμφες καθώς λούζονταν στα παγωμένα νερά του Λούσιου, ανεβαίναμε σε γεφύρια και σε κάστρα, περιδιαβαίναμε τα σοκάκια της Καρύταινας.

 Επίσης υπήρξε αρθρογράφος στην οικονομική εφημερίδα “Εν Αθήναις” και εκδότης του περιοδικού “Ύφος”, για το οποίο θα υπάρξει αφιέρωμα σε επόμενη ανάρτηση.

 Το 1990 άρχισε να διδάσκει “Εφαρμοσμένη Δημοσιογραφία” στην σχολή ΑΚΠΕΣ-ΛΟΓΟΣ, ενώ το 1996 έγινε αρχισυντάκτης στα “Πρωινά Νέα της Αρκαδίας”. Υπήρξε φίλος της Βλαχέρνας και επί σειρά ετών τυπογράφος των τοπικών εφημερίδων “Τα νέα των Βλαχερναίων” και “Τα Μαντάτα του Μπεζενίκου” και δημιουργός πολλών αρκαδικών ιστολογίων. Έχει γράψει επιμύθιο για τον Νίκο Γκάτσο, μονογραφία για την “Ιστορία του Αρκαδικού Τύπου” και ετοίμαζε το βιβλίο “Ραδιοφωνικές Συνομιλίες” Για τη δράση του έχει αποσπάσει αρκετές τιμητικές διακρίσεις, όπως Δίπλωμα Τιμής από την Παγγορτυνιακή Ένωση, τον Πατριωτικό Σύλλογο Άνω Καρυωτών “Ο Λύκαιος Δίας” και το Σύλλογο Απανταχού Πρασινιωτών Γορτυνίας για την συμβολή στην ενημέρωση των Απανταχού Αρκάδων και Δίπλωμα Τιμής από τον Δήμο Τρίπολης. Υπήρξε μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος, της Ένωσης Συντακτών Πολιτιστικών Περιοδικών, της Εταιρίας Αρκαδικών Γραμμάτων και Τεχνών. Κατά το παρελθόν ήταν παραγωγός στη Δημοτική Ραδιοφωνία Τρίπολης, με δική του εκπομπή καθώς και παραγωγός στο Ράδιο Αττική (Δημοτική Ραδιοφωνία Μαρκόπουλου).

Πόπη Βερνάρδου -Αϊβαλή

WWF: «Στο έλεος των πετρελαϊκών συμφερόντων η Κρήτη» με υπογραφή Σταθάκη

Έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει οριστικά τα σχέδια για εξόρυξη υδρογονανθράκων στη χώρας μας απευθύνει η WWF Ελλάς, προειδοποιόντας πως η υπουργική απόφαση περιβαλλοντικής έγκρισης που υπέγραψε την Τρίτη ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γιώργος Σταθάκης, συνιστά «μία κακογραμμένη συρραφή κοινοτοπιών, δίχως επιστημονική τεκμηρίωση, με προβλήματα, τόσο ως προς το τυπικό, όσο και ως προς το ουσιαστικό περιεχόμενο της περιβαλλοντικής προστασίας». Παράλληλα, καλεί όλους τους πολίτες να ενημερωθούν για το θέμα και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με το WWF, διεκδικώντας θάλασσες ζωντανές, χωρίς εξορύξεις.

Υπενθυμίζεται πως την Τρίτη, υπεγράφη η υπουργική απόφαση για την περιβαλλοντική έγκριση του προγράμματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στις θαλάσσιες περιοχές Δυτικά και Νοτιοδυτικά της Κρήτης. Κατόπιν αυτού, αναμένεται η υποβολή των συμβάσεων για έγκριση στο Ελεγκτικό Συνέδριο, η υπογραφή τους και η κατάθεση των κειμένων στη Βουλή για κύρωση. 

Στην ανακοίνωσή της, η WWF Ελλάς κάνει λόγο για μία τελειώς αδιαφανή διαδικασία, καταγγέλλοντας πως οι πετρελαϊκές εταιρείες «θα ελέγχουν τον εαυτό τους, καθώς σε αυτές εκχωρείται ουσιαστικά η ευθύνη προστασίας του περιβάλλοντος για το σύνολο του προγράμματος έρευνας και εξόρυξης».

Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση της περιβαλλοντικής οργάνωσης: 

Ο τεράστιος περιβαλλοντικός και οικονομικός κίνδυνος για την Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα παραμένει υπαρκτός για τις επόμενες δεκαετίες, στην περίπτωση που κυρωθούν τελικά οι συμβάσεις παραχώρησης των σχετικών οικοπέδων.

Η υπουργική απόφαση αποτελεί μία κακογραμμένη συρραφή κοινοτοπιών, δίχως επιστημονική τεκμηρίωση, με προβλήματα, τόσο ως προς το τυπικό, όσο και ως προς το ουσιαστικό περιεχόμενο της περιβαλλοντικής προστασίας.

Ειδικότερα με αποκλειστική ευθύνη του Υπουργού Περιβάλλοντος, Γιώργου Σταθάκη:

• Ακολουθείται μία τελείως αδιαφανής διαδικασία, αφού δεν έχουν δημοσιευτεί τα σχόλια που υποβλήθηκαν κατά τη διαδικασία της δημόσιας διαβούλευσης, καθώς ούτε και το πώς η διοίκηση του Υπουργείου Περιβάλλοντος (ΥΠΕΝ) έχει ανταποκριθεί σε αυτά. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να αξιολογηθεί το πώς και σε ποιον βαθμό έχουν ληφθεί υπόψη από το ΥΠΕΝ και την Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ), όπως υποχρεώνει η εθνική νομοθεσία.
• Η απόφαση παραλείπει να λάβει υπόψη τεκμηριωμένα σχόλια που υποβλήθηκαν στην αδιαφανή διαβούλευση του Αυγούστου 2018, όπως αυτά του WWF Ελλάς και του Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος .
• Η διαδικασία τελεί υπό την ευθύνη της ΕΔΕΥ, ενός - όπως όλα δείχνουν - συγκεντρωτικού και αδιαφανή πόλου λήψης αποφάσεων, ο οποίος αφενός σχεδιάζει την επέκταση και την προώθηση των εξορύξεων στις ελληνικές θάλασσες, αφετέρου θεωρεί τον εαυτό του κατάλληλο για να “αξιολογεί” τα σχόλια που υποβάλλονται στις υποχρεωτικές από τη νομοθεσία της ΕΕ διαβουλεύσεις.
• Οι πετρελαϊκές εταιρείες θα ελέγχουν τον εαυτό τους, καθώς σε αυτές εκχωρείται ουσιαστικά η ευθύνη προστασίας του περιβάλλοντος για το σύνολο του προγράμματος έρευνας και εξόρυξης. Ρόλο «ελεγκτή» αναλαμβάνει η λεγόμενη «Μονάδα περιβάλλοντος» (βλ. σημειώσεις) που οι ίδιες οι εταιρείες πρέπει να δημιουργήσουν, ενώ οι αρμόδιες αρχές δεν εμφανίζονται πουθενά.
• Η υποτιθέμενη «ασφάλεια» της περιοχής της Κρήτης από τις εξορύξεις επαφίεται σε αδημοσίευτες και απροσδιόριστες «καλές πρακτικές» (“good oilfield practices”) της βιομηχανίας, οι οποίες δεν έχουν καμία απολύτως νομική δεσμευτικότητα και δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές.
• Δεν προβλέπεται καμία ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος και της τοπικής κοινωνίας από περιστατικά πετρελαϊκής ρύπανσης, ενώ αναμασάται ο μύθος περί «αυστηρής ευρωπαϊκής νομοθεσίας», την ώρα που η ίδια ηΕυρωπαϊκή Επιτροπή έχει παραδεχτεί και στοιχειοθετήσει την αυξημένη πιθανότητα πρόκλησης πετρελαιοκηλίδων στις ευρωπαϊκές θάλασσες.
• Δεν παρουσιάζεται κανένα στοιχείο, όπως επανειλημμένα έχει απαιτήσει η τοπική κοινωνία της Κρήτης, για την αξιολόγηση του κόστους πιθανών ατυχημάτων και περιστατικών ρύπανσης για το περιβάλλον, τις τοπικές κοινωνίες και την παράκτια οικονομία της Κρήτης συνολικά.
• Δεν προβλέπεται καμία ουσιαστική προστασία για τη θαλάσσια ζωή (κητώδη και θαλάσσιες χελώνες), για την οποία ομολογείται πως απουσιάζει ακόμα και η ελάχιστη τεκμηρίωση.
• Ενώ αναγνωρίζονται ρητά οι σοβαρές επιπτώσεις των σεισμικών ερευνών στη θαλάσσια ζωή, αυτές εξαιρούνται από την υποχρέωση εκπόνησης Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Η προστασία τους επαφίεται στο λεγόμενο «περιβαλλοντικό σχέδιο δράσης», το οποίο (κατά την άποψη όχι μόνο των εταιρειών, αλλά και του ίδιου του ελληνικού δημοσίου) είναι ένα ιδιωτικό εταιρικό έγγραφο, χωρίς δεσμευτικότητα και δημόσια διαφάνεια.
• Για πολλοστή φορά, η ελληνική κυβέρνηση αποδεικνύει ότι δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να συμβάλει στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, καθώς δεν γίνεται η παραμικρή νύξη στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από την έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων.
• Για να καλυφθεί η άγνοια και η προχειρότητα, το ΥΠΕΝ και οι εταιρείες υπόσχονται μέσω του κειμένου της υ.α., ότι θα τηρήσουν την ισχύουσα νομοθεσία (και μάλιστα την ενωσιακή και τη διεθνή), λες και είχαν άλλη επιλογή. Επίσης, υπόσχονται μελλοντικές αναλύσεις και αξιολογήσεις κινδύνων και πρόσθετες μελέτες, οι οποίες θα συνταχθούν από τις εταιρείες, φυσικά με την ίδια ακριβώς αδιαφάνεια.

«H πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ ομολόγησε με τον πιο κυνικό τρόπο αυτό που για χρόνια προσπαθεί να αποκρύψει από τους πολίτες: η έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο εγχείρημα που απειλεί με καταστροφή τις ελληνικές θάλασσες και την εθνική οικονομία. Ο κ. Σταθάκης αναγνωρίζει την ανάγκη αξιολόγησης «γεωκινδύνων», όπως η σεισμικότητα, την ανάγκη «προσομοιώσεων της διασποράς ενδεχόμενων διαρροών πετρελαίου» ή την ανάγκη θέσπισης μέτρων « […]  αντιμετώπισης ή/και αντιστάθμισης πιθανών αρνητικών επιπτώσεων από τις δραστηριότητες έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην οικονομία των γειτνιαζόντων παράκτιων περιοχών και κυρίως στον τουρισμό». Την ίδια στιγμή κάνει εκπτώσεις στη διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης και προστασίας και προσφέρει διοικητικού χαρακτήρα κίνητρα στην πετρελαϊκή βιομηχανία αφήνοντάς την ανεξέλεγκτη να σχεδιάσει και να εφαρμόσει τους όρους και τους κανόνες λειτουργίας που τη συμφέρουν καλύτερα», δήλωσε ο Δημήτρης Ιμπραήμ, υπεύθυνος εκστρατείας του WWF Ελλάς ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων.

To WWF Ελλάς καλεί την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει οριστικά το πρόγραμμα εξόρυξης υδρογονανθράκων στη χώρα μας και τις Ελληνίδες και Έλληνες βουλευτές να καταψηφίσουν τις συμβάσεις παραχώρησης που αναμένεται να τεθούν στη Βουλή προς κύρωση. Παράλληλα, καλεί όλους τους πολίτες να ενημερωθούν για το θέμα και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με το WWF, διεκδικώντας θάλασσες ζωντανές, χωρίς εξορύξεις.

https://www.thepressproject.gr/article/139682/WWF-Sto-eleos-ton-petrelakon-sumferonton-i-Kriti-me-upografi-Stathaki?fbclid=IwAR3wKtDEW1nxAme_wZkC2mK0nZ-K8-RdImbb0I84UeFQV7LuDgCOtMDeCC8#.XJu0mHLqGHw.facebook 

Γάλλοι στρατιώτες: Δεν θα σηκώσουμε τα όπλα απέναντι στο γαλλικό λαό

Εν όψει των επόμενων προγραμματισμένων κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα χρησιμοποιήσει το στρατό προκειμένου να προστατεύσει συγκεκριμένες περιοχές του Παρισιού από τους διαδηλωτές. Στρατιώτες καταγγέλλουν την απόφαση αυτή, χαρακτηρίζοντάς την ως μια κακή ιδέα που θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ επικίνδυνη.

Στο πλαίσιο της λήψης επιπλέον μέτρων ασφαλείας η γαλλική κυβέρνηση σχεδιάζει να εντάξει στρατιώτες της επιχείρησης Sentinelle στην περιφρούρηση συγκεκριμένων μνημείων, αλλά και της περιοχής των Ηλισίων Πεδίων. Η αντιτρομοκρατική επιχείρηση Sentinelle έχει τεθεί σε εφαρμογή από το 2015, με σκοπό την ενίσχυση της ασφάλειας στο κέντρο της πολης με την παρουσία ένοπλων μονάδων του στρατού.

«Οι άνθρωποι της επιχείρησης Sentinelle είναι όλοι στρατιωτικοί. Δεν γνωρίζουμε από επιχειρήσεις διατήρησης της τάξης», εξηγεί στρατιώτης που μίλησε ανώνυμα στο franceinfo. Θεωρητικά δεν προβλέπεται οι στρατιώτες να παρέμβουν στην διατήρηση της τάξης, όπως θα πράξουν οι αστυνομικοί και οι μονάδες αποκατάστασης της τάξης. Όμως στο εσωτερικό των στρατιωτικών μονάδων πολλοί θέτουν το ίδιο ερώτημα: Πώς θα πρέπει να αντιδράσουν, αν διαδηλωτές τους πλησιάσουν για να τους επιτεθούν;

«Δεν φέρουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό. Φοράμε μονίμως αλεξίσφαιρα και κρατάμε αυτόματα τουφέκια. Δεν έχουμε τον εξοπλισμό που έχουν οι μονάδες αποκατάστασης τάξης», εξηγεί άλλος στρατιώτης που δέχτηκε να μιλήσει ανώνυμα στο franceinfo. «Αν μας επιτεθούν ή πετάξουν πέτρες προς το μέρος μας, είτε θα πρέπει να μπούμε σε κάποιο κτίριο είτε δεν θα έχουμε άλλο τρόπο να προστατευθούμε και η μόνη απάντηση εκείνη τη στιγμή θα είναι ίσως η ρίψη χημικών ή η χρήση των κλομπ. Αλλά αν εκεί έχει συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε και θανάτους», συνεχίζουν.

Κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζουν την απόφαση ως «δραματικό παράπτωμα της κυβέρνησης». Ένας στρατιώτης εξηγεί ανώνυμα γιατί αρνείται να σηκώσει το όπλο του απέναντι στο γαλλικό λαό: «Είναι ένας παραλογισμός. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Σε τεχνικούς όρους, εμείς πολεμάμε απέναντι στον εχθρό. Ο εχθρός δεν μπορεί να είναι ο λαός».

Maria Denaxa@mdenaxa

19ο Σάββατο κινητοποιήσεων των ΚΓ. Η κυβέρνηση κάλεσε το στρατό για ενίσχυση της αστυνομίας. Ο επικεφαλής του στρατού στο Παρίσι, δήλωσε πως σε περίπτωση ανωτέρας βίας, οι στρατιώτες μπορει να ρίξουν στο ψαχνό. Απαγορεύσεις διαδηλώσεων σε πολλές πόλεις.
Γαλλια, οχι Βενεζουέλα

175

09:22 - 23 Mar 2019

Twitter Ads information and privacy

Η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολα διαχειρίσιμη, καθώς πολλοί στρατιώτες βλέπουν θετικά το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν έχει συλλάβει το μέγεθος του κινήματος και χρησιμοποιεί τον στρατό όταν τον έχει ανάγκη, προκειμένου να παραμείνει στη θέση της.

Το Γενικό Επιτελείο Στρατού σε ανακοίνωσή του διαβεβαίωσε ότι οι στρατιώτες δεν πρόκειται να έρθουν σε επαφή με τους διαδηλωτές. Συνέχισε όμως την ανακοίνωσή του με ασάφεια, λέγοντας ότι «είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα γίνει, γιατί η πορεία των Κίτρινων Γιλέκων είναι απρόβλεπτη», προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία.

https://info-war.gr/galloi-stratiotes-den-tha-sikosoyme-ta-opla-apenanti-sto-galliko-lao/?fbclid=IwAR3CilX04pBFckLHhrtnN0FRiBQEKld9nyVfjhVv1Nxoju15w8y0iR_qdW4

Σκασμός, λοιπόν! Η ΕΚΤ σκέφτεται...

του Μηνά Κωνσταντίνου

Παραμονές της διενέργειας του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015 και λίγο μετά το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα, ήταν η ΕΚΤ που ελάμβανε την απόφαση να παγώσει τη χρηματοδότηση του ELA. Επόμενη πράξη, άμεσος εξαναγκσμός σε κλείσιμο των τραπεζών και επιβολή capital controls, καθιστώντας ένα καίριο πλήγμα στη διαπραγματευτική θέση της χώρας και την ελληνική οικονομία. Η συνέχεια γνωστή, και με το παραπάνω.

Τον Ιούλιο του 2015, ο πρώην υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής του DiEM25 Γιάνης Βαρουφάκης, μαζί με τον Γερμανό ευρωβουλευτή, Φάμπιο Ντε Μάσι, ζητούσε από την ΕΚΤ το αντίγραφο εκείνης της νομικής γνωμάτευσης, που οδήγησε στην παραπάνω απόφαση, για να συναντήσει την άρνηση του διοικητή της, Μάριο Ντράγκι. Το Δεκέμβριο του 2017, οι δύο άνδρες επανήλθαν στο αίτημά τους, ζητώντας πρόσβαση σε όλες τις εξωτερικές νομικές γνωμοδοτήσεις που φέρεται να είχε ζητήσει η ΕΚΤ, με σκοπό την εξέταση των αποφάσεών της τής 4ης Φεβρουαρίου και της 28ης Ιουνίου 2015 σχετικά με την επείγουσα στήριξη της ρευστότητας που παρασχέθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος σε ελληνικές τράπεζες.

Σημειώνεται πως η  Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αναγνωρίζει δικαίωμα πρόσβασης σε έγγραφα, το οποίο, όμως, υπόκειται σε ορισμένους περιορισμούς για λόγους δημοσίου ή ιδιωτικού συμφέροντος, όπως στην περίπτωση που ένα έγγραφο προορίζεται για εσωτερική χρήση, στο πλαίσιο συσκέψεων και προκαταρκτικών διαβουλεύσεων εντός της ΕΚΤ και της ανταλλαγής απόψεων μεταξύ της ΕΚΤ και των εθνικών κεντρικών τραπεζών, των εθνικών αρμόδιων αρχών ή των εθνικών εντεταλμένων αρχών, ή αποτυπώνει ανταλλαγή απόψεων μεταξύ της ΕΚΤ και λοιπών συναφών αρχών και φορέων. Όπως αναφέρεται, οι εξαιρέσεις πρέπει να ερμηνεύονται στενά και να εφαρμόζονται αυστηρά.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η ΕΚΤ αρνήθηκε τη δημοσιοποίηση των επίμαχων εγγράφων επανειλημμένως, με τον Γ. Βαρουφάκη και τον Φ. Ντε Μάσι να ξεκινούν πανευρωπαϊκή καμπάνια με χιλιάδες υπογραφές, υποβάλλοντας επίσημο αίτημα (mass freedom of information request) προς την ΕΚΤ και τον Πρόεδρό της για δημοσιοποίηση της σχετικής νομικής γνωμάτευσης. Το αίτημα αυτό το προσυπέγραψε πλήθος ακαδημαϊκών και πολιτικών προσωπικοτήτων της Ευρώπης, κάτι που δεν το εμπόδισε να πέσει και πάλι στο κενό. Έτσι, οι ελπίδες στράφηκαν στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μην ενοχλείτε την ΕΚΤ όταν σκέφτεται

 

Παρά το έντονο δημόσιο ενδιαφέρον, τόσο για τους Έλληνες, όσο και για τους Ευρωπαίους πολίτες, η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ συντάχθηκε και αυτή με τη στάση της ΕΚΤ. Χωρίς, όπως τονίζει ο Γιάνης Βαρουφάκης, την παραμικρή νομική αιτιολόγηση, η ΕΚΤ αποδέχθηκε πλήρως το σκεπτικότης ΕΚΤ, υποστηρίζοντας πως η δημοσιοποίηση των επίμαχων εγγράφων θα περιόριζε τον «χώρο προβληματισμού» της ΕΚΤ.

«Αντίθετα με την άποψη των εναγόντων, η ΕΚΤ δικαιολογημένα έλαβε υπ’ όψιν της τον υποθετικό αντίκτυπο που θα είχε η κοινοποίηση της γνωμοδότησης στον “χώρο σκέψης της” [“its space to think”] το 2015 αλλά και μετά το 2015», συνοψίζεται η στάση του ευρωδικαστηρίου.

Κατά το Δικαστήριο, οι προσφεύγοντες υποστήριξαν ότι η εξαίρεση που αφορά την προστασία των εγγράφων για εσωτερική χρήση δεν έχει εφαρμογή εν προκειμένω. Υποστηρίζει πως το επίμαχο έγγραφο δεν είναι εσωτερικής φύσεως ούτε συνδέεται με διοικητική, δικαστική ή νομοθετική διαδικασία ως προπαρασκευαστικό έγγραφο για την τελική απόφαση. Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν αιτιολογεί επαρκώς την εξαίρεση σχετικά με τα έγγραφα για εσωτερική χρήση.

Μετά την απόφαση, οι δύο προσφεύγοντες ανακοίνωσαν πως θα ασκήσουν έφεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όμως όλα όσα μέχρι στιγμής έχουν διαμειφθεί, αποδεικνύουν εκείνο που, τουλάχιστον από το 2015, όλοι έχουμε νιώσει στο πετσί μας. Η ΕΚΤ βρίσκεται εκτός ελέγχου, εκτός υποχρέωσης διαφάνειας και πλήρως προστατευόμενη πίσω από τις βαριές, κλειστές πόρτες της.

Εκτός ελέγχου χάρη στην κρίση

«Κατά την άσκηση των εξουσιών και την εκτέλεση των καθηκόντων και υποχρεώσεων που τους ανατίθενται από τις Συνθήκες και το καταστατικό του ΕΣΚΤ και της ΕΚΤ, ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε οι εθνικές κεντρικές τράπεζες, ούτε κανένα μέλος των οργάνων λήψης αποφάσεων των ιδρυμάτων αυτών, δεν ζητάει ούτε δέχεται υποδείξεις από τα θεσμικά ή λοιπά όργανα ή οργανισμούς, από την κυβέρνηση κράτους μέλους ή από άλλο οργανισμό».

Τα παραπάνω δεσπόζουν στο άρθρο 130 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), η οποία μαζί με την Ενοποιημένη απόδοση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση κατοχυρώνει την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Υπεράνω, δηλαδή, κάθε ελέγχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ευρωζώνης και των εθνικών κυβερνήσεων.

Εν τη γενέσει της, πίσω στο 1999, ο ρόλος της ΕΚΤ περιοριζόταν στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής για τη διατήρηση της σταθερότητας των τιμών, τα βασικά επιτόκια και τον έλεγχο της προσφοράς χρήματος. Με το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, σταδιακά και δυναμικά, στην ΕΚΤ εκχωρήθηκαν ολοένα και περισσότερες εξουσίες.

Μεταξύ άλλων, εμπλέκεται πλέον άμεσα στις πολιτικές αποφάσεις, καθώς κατέχει κυρίαρχο ρόλο στις αποφάσεις της Ένωσης και της Ευρωζώνης, όπως στην ελληνική τρόικα, στην Ιρλανδία και την Ιταλία. Ακόμη, ελέγχει ένα ευρύ πρόγραμμα εισροής κεφαλαίων στην οικονομία, με εξέχουσα θέση την αγορά των κρατικών και εταιρικών ομολόγων, όπως το πρόγραμμα αγοράς κινητών αξιών (SMP-ANFA), ενώ έχει την εποπτεία των μεγαλύτερων τραπεζών, των megabanks της ΕΕ στο πλαίσιο της Τραπεζικής Ένωσης, αρκετές από τις οποίες συμμετέχουν ως σύμβουλοι. Επιπροσθέτως, η ΕΚΤ έχει τα τελευταία χρόνια ενισχύσει τη συμμετοχή της στις χρηματοπιστωτικές ρυθμίσεις, όπως με την Ένωση Κεφαλαιαγορών.

Πίσω από τις κλειστές πόρτες

Σήμερα η ΕΚΤ, με την αρωγή πλέον της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης, παραμένει προστατευμένη από την υποχρέωση διαφάνειας και λογοδοσίας για τις αποφάσεις της, και ειδικά για τη σημαντικότερη των τελευταίων ετών. Την ίδια ώρα, τα σαλόνια της χρησιμεύουν ως κανονικές πλατφόρμες λόμπι για τον χρηματοπιστωτικό κλάδο, και ειδικά για τους διεθνείς κολοσσούς για τον χρηματοοικονομικό κλάδο.

Όπως είναι γνωστό, η ΕΚΤ επιδιώκει ενεργά την εξωτερική εμπειρογνωμοσύνη για τις πολιτικές, γεγονός που προέκυψε και από την ίδια την εκδίκαση της προσφυγής στο Δικαστήριο της ΕΕ. Στο άρθρο του TPP «Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η ΕΚΤ, τόσο πιο πολύ φαίνεται ο ρόλος της» είχαμε παρουσιάσει τη ζοφερή εικόνα που αποκάλυπτε η έκθεση του Παρατηρητηρίου Εταιρικής Ευρώπης (Corporate Europe Observatory), «Ανοιχτή πόρτα για τις οικονομικές δυνάμεις στην ΕΚΤ» στα τέλη του 2017, αναδεικνύοντας τον κεντρικό ρόλο στη διαδικασία έχουν οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας και των μεγάλων πολυεθνικών.

Το 2017, από τις 517 θέσεις συμβούλων της ΕΚΤ, τις 508 καταλάμβαναν εκπρόσωποι των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Με απλά λόγια, περισσότεροι από το 98% των συμβούλων στους κύκλους της ΕΚΤ διατηρούν άμεσους και επισήμως δεσμούς με τις μεγάλες εταιρείες. Μάλιστα, όπως υπογραμμίζεται, από τους 144 φορείς που κατέχουν έδρα στη συμβουλευτική ομάδα της ΕΚΤ, οι 64 δεν είναι καν καταγεγραμμένοι στον κατάλογο λόμπι της ΕΕ, το περιβόητο μητρώο διαφάνειας της ΕΕ.

Με απλά λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία των θέσεων «συμβούλων» της ΕΚΤ για την άσκηση της πολιτικής της, βρίσκεται στα χέρια των megabanks της Ευρώπης, όπως η γερμανική Deutsche Bank και η Commerzbank, η γαλλική BNP Paribas, η Societé Générale, η Crédit Agricole, η ιταλική UniCredit, ενώ στις λίστες συναντάμε ακόμη χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς όπως η Intesa Sanpaolo, η Ισπανική Santander, η US Citibank και η BNY Mellon. Περισσότεροι από το 98% των συμβούλων στους κύκλους της ΕΚΤ διατηρούν άμεσους και επισήμως δεσμούς με τις μεγάλες εταιρείες, χωρίς καμία υποχρέωση διαφάνειας.

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα λόγια του ίδιου του Διευθυντή Αρχής Συμμόρφωσης και Διακυβέρνησης της ΕΚΤ που έχει παραδεχτεί πως η συνεργασία της ΕΚΤ με τους παραπάνω γίνεται για ενημερώσεις, «είτε θεματικά, είτε ανοικτού τύπου», αποδεικνύουν τον τεράστιο βαθμό εμπλοκής που έχουν στις αποφάσεις του -κατά τ' άλλα- ανεξάρτητου ανώτατου ευρωπαϊκού οργάνου, επιφορτισμένου με την προστασία της ευρωπαϊκής οικονομίας. Αποτελούν μέρος της «ανεξαρτησίάς» και για την ΕΚΤ και τον Μ. Ντράγκι, όπως απάντησε σε σχετική ερώτηση ευρωβουλευτών της Αριστεράς, των Πρασίνων και των Σοσιαλιστών είναι «εντός της εντολής της». 

Κάποιος θα πρέπει να τα φυλάει

«Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει μια ισχύ μοναδική στα παγκόσμια χρονικά. Είναι η μοναδική κεντρική τράπεζα που μπορεί να κλείσει τις τράπεζες μιας χώρας μονομερώς και χωρίς κανέναν πολιτικό ή κοινοβουλευτικό η δημοκρατικό έλεγχο. Αυτή είναι μια τερατώδης δύναμη που έχουμε δώσει ως πολίτες στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα» δήλωσε την περασμένη Πέμπτη ο Γιάνης Βαρουφάκης στο ραδιόφωνο του TPP.

«Ως υπουργός Οικονομικών ζήτησα πολλά από τους Έλληνες - αλλά αυτές οι μεταρρυθμίσεις ήταν προς το συμφέρον των Ελλήνων, εφόσον ήθελαν να παραμείνουν στην Ευρωζώνη» δήλωνε προ ημερών ένας ακόμα εκ των πρωταγωνιστών της ελληνικής κρίσης του 2015.  Η ρήση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μοιάζει να καλύπτει και να εκφράζει το γενικό μότο, που ακολουθούν τόσο οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί θεσμοί, όσο και η ΕΚΤ. 

Εκείνοι ξέρουν τι κάνουν, εμείς οφείλουμε να μην τα ρωτάμε καν...

Το 2015, η ΕΚΤ έλαβε μία πολιτική απόφαση, στρέφοντας τα χρηματοπιστωτικά όπλα που κατέχει εναντίον πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ώρα που οι υπόλοιποι πολίτες της Ένωσης παρακολουθούσαν «προς γνώση και συμμόρφωση». Τέσσερα και πλέον χρόνια μετά, οι αποφάσεις της όχι μόνο παραμένουν στο απυρόβλητο, αλλά και στο σκοτάδι. Η ΕΚΤ και η υπόλοιπη νομεκλατούρα της Ευρώπης επένδυσαν στον φόβο, έλαβαν αποφάσεις «για το καλό» των Ελλήνων πολιτών που ήταν «κακά παιδιά», παραδειγματίζοντας  κάθε άλλο απείθαρχο στην ευρωπαϊκή επικράτεια. What ever it takes, που έλεγε κάποτε ο ίδιος ο Ντράγκι.

«Αν η απόφαση της ΕΚΤ ήταν νόμιμη, τι την εμποδίζει να δημοσιοποιήσει την γνωμοδότηση και τον λόγο που έκλεισε τις τράπεζες;» συνοψίζει ο Γ. Βαρουφάκης την ανάγκη δημοσιοποίησης των επίμαχων εγγράφων, ένα αίτημα που -κανονικά- θα έπρεπε να διατρανώνει το σύνολο του ελληνικού, και όχι μόνο, πολιτικού συστήματος. Και σίγουρα η ελληνική κυβέρνηση.

Δηλαδή, εσύ δεν θέλεις να ξέρεις εάν η ΕΚΤ έκλεισε παράνομα τις τράπεζες;

https://www.thepressproject.gr/article/139369/Skasmos-loipon-I-EKT-skeftetai?fbclid=IwAR2abPpJNw_48Q59AfQulVggPjNkE9OEYzqYS00Us3w7E4ciKklGnm0FJGU#.XI0v8BjrwHQ.facebook

Θυμός: το πρώτο θύμα του, εμείς οι ίδιοι…

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Συνήθως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυσάρεστες καταστάσεις, νιώθουμε και τα ανάλογα συναισθήματα. Συναισθήματα που δε θα θέλαμε να τα βιώσουμε ποτέ ή ποτέ ξανά. Για αυτό συνήθως τα απωθούμε, γιατί μας προκαλούν πόνο, θλίψη και μετά συνήθως ακολουθεί ο θυμός.

Θυμός που καίει τα σωθικά και από πού να τον μαζέψουμε, πώς να τον διαχειριστούμε; Και τελικά, γιατί θυμώνουμε;

Θυμώνουμε όταν νιώθουμε ότι έχουμε αδικηθεί, όταν κάποιος μας ασκεί κριτική και μας κατηγορεί, όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας.. Και τότε αντιδράμε με δύο τρόπους, διαφορετικής ποιότητας και αποτελέσματος: Είτε συνειδητοποιούμε πως όλοι μας, κουβαλώντας διαφορετικές εμπειρίες ο καθένας μας και έχοντας σμιλευτεί με έναν τρόπο που θα εξυπηρετήσει καλύτερα το σκοπό της ζωής του, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά μια κατάσταση. Είτε φουντώνει ο θυμός μέσα μας, αρχίζουμε να λέμε άσχημα λόγια και ίσως σε ένα δεύτερο χρόνο, παίζοντας ξανά την ίδια σκηνή στο μυαλό μας, να σκεφτόμαστε και την εκδίκηση.

Στην πρώτη περίπτωση, ακούμε προσεκτικά τι έχει να μας πει ο άλλος, κοιτάμε πίσω μόνο για να μάθουμε κάτι ή απλώς να αποδεχτούμε μια κατάσταση. Σε αυτή την περίπτωση, είτε αλλάζουμε τους «χάρτες πλοήγησής μας» και αφήνουμε στην άκρη τα «πικρά και τα ξινά», ή αφηνόμαστε στις αρνητικές σκέψεις που μας απομυζούν και μας κάνουν δυστυχισμένους, άσχημους.

Έτσι, αν πάλι ο θυμός πάει να μας κυριέψει, ας σταθούμε λίγο. Ας βγούμε ως παρατηρητές από την ιστορία του δράματος, ας βιώσουμε ό,τι αρνητικό μας κατακλύζει και μετά ας το αφήσουμε στην άκρη, ας δράσουμε με τρόπο που μας απελευθερώνει. Με έναν ηρωικό τρόπο, που αυτό που θα αφήσει πίσω του να είναι ένας ακόμη μικρός κόκκος σοφίας. Πώς; Ίσως χρησιμοποιώντας την εμπειρία που μας δόθηκε, για να μάθουμε πώς λειτουργεί ο κόσμος (πώς αλλιώς λειτουργεί – έξω από εμάς), για να κατανοήσουμε με μια πιο ευρεία οπτική και πιο βαθιά τη ζωή αυτή. 

«Κανένα από τα πρόσωπα της ιστορίας δε σφάλλει.

Απλώς βλέπουν την πραγματικότητα από διαφορετική οπτική γωνία.

Το μόνο λάθος σχεδόν πάντα είναι

να πιστεύω ότι η θέση όπου βρίσκομαι

είναι η καλύτερη για να διακρίνω την αλήθεια.

Ο κουφός πάντα νομίζει ότι όσοι χορεύουν είναι τρελοί».

                                                          

Χόρχε Μπουκάι

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Η οικολογία της ελευθερίας

Της Κρυσταλλίας Πατούλη

Η τάση του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στη φύση, είναι επακόλουθο της τάσης του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο». Με βάση αυτή τη φράση του ο Μάρεϊ Μπούκτσιν, φαίνεται να διαμόρφωσε την «Οικολογία της ελευθερίας». Για τον ίδιο, τα οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν είναι άσχετα με τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνιών μας. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο όχι μόνο προηγήθηκε της εκμετάλλευσης της φύσης από τον άνθρωπο, αλλά λειτούργησε και ως πρότυπό της.

Το έργο του μεγάλου αμερικανού στοχαστή, που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Ιανουάριο του 1921 από γονείς Ρώσους-Εβραίους μετανάστες, και πέθανε στις 30/7/2006, "η φιλοσοφική βάση του οποίου για όλη του τη ζωή ήταν η εγελιανή διαλεκτική", άνοιξε τον δρόμο της πολιτικής οικολογίας, προτείνοντας την ανασυγκρότηση της κοινωνίας, έτσι ώστε να έχει έναν ξεκάθαρα ριζοσπαστικά οικολογικό και μη ιεραρχικό χαρακτήρα.

Μόλις 9 ετών, κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929-32, οργανώθηκε στην κομμουνιστική νεολαία, αλλά τον διέγραψαν το '39 μετά το σύμφωνο Μολότωφ- Ρίμπεντροπ, μεταξύ Σοβιετικών και Ναζί, λόγω αναρχοτροτσκιστικών αποκλίσεων. Εκείνες τις μέρες είχε δηλώσει εθελοντής για το μέτωπο του ισπανικού εμφυλίου, αλλά η αίτησή του απορρίφθηκε λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Μεγαλώνοντας πέρασε στον τροτσκισμό, όμως γρήγορα απογοητεύτηκε.

Δούλεψε ως εργάτης σε χυτήριο του Νιου Τζέρσεϋ, αλλά και σε αυτοκινητοβιομηχανία κατά τη διάρκεια της μεγάλης απεργίας της Τζένεραλ Μότορς, υιοθετώντας την αντιεξουσιαστική σκέψη.

Ελευθεριακός σοσιαλιστής θεωρητικός, φιλόσοφος και συγγραφέας, έγινε γνωστός ως εμπνευστής της «κοινωνικής οικολογίας». Δημοσίευσε δεκάδες βιβλία, δίδαξε στα «ελεύθερα πανεπιστήμια» της Νέας Υόρκης, στο Στάτεν Άιλαντ (CityCollegeUniversitySystem) και έγινε τακτικός καθηγητής στο Νιου Τζέρσεϋ (RamapoCollege). Το 1974, μαζί με τον ανθρωπολόγο Νταν Τσόντορκοφ (Daniel Chondorkoff), ίδρυσαν το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Οικολογία (Institute for Social Ecology) στο Βερμόντ, το οποίο διηύθυνε μέχρι το θάνατό του.

Έχοντας υπάρξει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ένας ενεργός οικοαναρχικός, αγωνιζόμενος ενάντια στη ρύπανση, στην ανέγερση πυρηνικών εργοστασίων και στη χημικοποίηση της τροφής, αποφάσισε να γράψει μια εκτενή παρουσίαση των απόψεών του, στο βιβλίο «Η οικολογία της ελευθερίας». Στην ανάλυσή του για την ιεραρχία, στο εν λόγω βιβλίο, προσπάθησε να αναδείξει την εμφάνισή της, τις εσωτερικές της τάσεις, τα όριά της και την πτώση της. Στράφηκε στην ανθρωπολογία για να εντοπίσει τις ρίζες της, στην ιστορία για να εντοπίσει την ανάπτυξή της, και στην ηθική και στη φιλοσοφία για να προβλέψει τις δυνατότητες για την πτώση της. Η οικολογία της ελευθερίας, που εκδόθηκε το 1982, έγινε ένα από τα κλασσικά αναρχικά βιβλία και ταυτόχρονα η θεμέλια λίθος της κοινωνικής οικολογίας, ενώ η κριτική της ιεραρχίας έχει πλέον γίνει κοινός τόπος για την αναρχική σκέψη.

Στον πρόλογο αυτού του βιβλίου, ο ίδιος σημειώνει:

«[…]  Για τους κοινωνικούς οικολόγους, η περιβαλλοντική αποδιοργάνωση είναι βαθιά ριζωμένη μέσα σε μια ανορθολογική, αντιοικολογική κοινωνία, της οποίας τα βασικά προβλήματα δεν θεραπεύονται με αποσπασματικές, μονοθεματικές μεταρρυθμίσεις. Προσπάθησα να επισημάνω ότι τα προβλήματα αυτά απορρέουν από ένα ιεραρχικό, ταξικό ‒και σήμερα‒ ανταγωνιστικό καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο τροφοδοτεί την άποψη ότι ο φυσικός κόσμος είναι απλά και μόνο ένας σωρός από «πόρους» για την ανθρώπινη παραγωγή και κατανάλωση. Αυτό το κοινωνικό σύστημα είναι ιδιαίτερα ληστρικό. Έχει προβάλλει την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο σε μια ιδεολογία όπου ο «άνθρωπος» (άντρας) είναι προορισμένος να κυριαρχεί πάνω στη «Φύση».

[…] Όλα τα γραπτά μου επιδιώκουν να προσφέρουν μια συνεκτική άποψη των κοινωνικών πηγών της οικολογικής κρίσης και να προσφέρουν ένα οικοαναρχικό πρόγραμμα για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας πάνω σε ορθολογικές βάσεις.

[…] Ο στόχος που με οδήγησε στην ανάπτυξη της κοινωνικής οικολογίας κατά τις περασμένες δεκαετίες ήταν ειλικρινά φιλόδοξος: ήθελα να παρουσιάσω μια φιλοσοφία, μια σύλληψη της φυσικής και της κοινωνικής ανάπτυξης, μια εις βάθος ανάλυση των κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, και μια ριζοσπαστική ουτοπική εναλλακτική –έως σήμερα, δεν έχω αποφύγει τη χρήση της λέξης ουτοπικός‒ για τη σύγχρονη κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση. Σε αντίθεση με τον πραγματιστικό περιβαλλοντισμό, ανέπτυξα ένα αναλυτικό σώμα ιδεών το οποίο ονομάζω κοινωνική οικολογία […]»

Στη διάρκεια της ζωής του, αντλώντας στοιχεία από διάφορα επιστημονικά πεδία, όπως η ανθρωπολογία, η οικολογία και η πολιτική θεωρία, παρουσίασε την ευθύνη της ιεραρχικής δομής της κοινωνίας για τα οικολογικά προβλήματα. Και εφόσον τα οικολογικά προβλήματα είναι κοινωνικά προβλήματα, πρέπει να φροντίσουμε για την επίλυσή τους μέσω της πολιτικής αλλαγής:

«Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με το φυσικό κόσμο («πόλη και ύπαιθρος») και πρέπει να έχουμε μία αντικαπιταλιστική επανάσταση υπέρ μιας οικολογικής κοινωνίας».

Παράλληλα ο Μπούκτσιν πίστευε σε μία αποκεντρωμένη κοινωνία, αλλά και για μια πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία (αμεσοδημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας), η οποία όμως θα αποτελείται από μικρές κοινότητες. «Μία αναρχική κοινωνία», έγραφε ο Μάρεϊ, «θα πρέπει να είναι μία αποκεντρωμένη κοινωνία, όχι μόνο για να εγκαθιδρύσει μία διαρκή βάση για την εναρμόνιση του ανθρώπου με τη φύση, αλλά επίσης για να προσθέσει νέες διαστάσεις στην εναρμόνιση του ανθρώπου με τον άνθρωπο».

Επιπλέον αντλούσε τις πολιτικές θεωρητικές του παραδοχές από την αντιεξουσιαστική- αναρχική παράδοση. Το 1999 όμως, στην ηλικία των 79 ετών ήρθε σε ρήξη με κάποιες από τις θεωρίες των αναρχικών της εποχής, και υιοθέτησε τον «κομμουναλισμό» (communalism) ή αλλιώς την "κοινωνική οικολογία", δίχως όμως να κάνει κάποια θεαματική ιδεολογική στροφή στη θεωρία του. «Θα ήταν καλό να θυμόμαστε ότι πάντα υπήρχε μία κομμουναλιστική τάση στον αναρχισμό, όχι μόνο συνδικαλιστική ή ατομικιστική. Επιπλέον, αυτή η κομμουναλιστική τάση είχε πάντα έναν ισχυρό κοινοτιστικό προσανατολισμό.» , είπε στο KickItOver το 1985.

Ο Μάρεϊ οραματιζόταν την κομμούνα ως μια άμεση δημοκρατία, αποτελούμενη από λαϊκές συνελεύσεις, η οποία ελέγχει την οικονομία. Πίστευε ότι ο ελευθεριακός κοινοτισμός, ως μία μετάφραση και εκσυγχρονισμένη μορφή του αναρχικού κομμουναλισμού, θα μπορούσε να γίνει η βάση για έναν νέο αναρχισμό αφιερωμένο στην πρόσωπο- με- πρόσωπο δημοκρατία.

«Ο ελευθεριακός κοινοτισμός είναι μια ολιστική προσέγγιση σε μια οικολογικά προσανατολισμένη οικονομία. Οι πολιτικές και οι συγκεκριμένες αποφάσεις που έχουν να κάνουν με τη γεωργία και τη βιομηχανική παραγωγή θα πρέπει να λαμβάνονται από τους πολίτες σε άμεσες, πρόσωπο με πρόσωπο συνελεύσεις- με την ιδιότητά τους ως πολιτών, όχι ως εργατών, αγροτών ή επαγγελματιών, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση θα εναλλάσσονταν και οι ίδιοι στις παραγωγικές δραστηριότητές τους. [...] Αντί να εθνικοποιηθεί και να κολλεκτιβοποιηθεί η γη, τα εργοστάσια, τα εργαστήρια και τα κέντρα διανομής, μια οικολογική κοινότητα θα κοινοτικοποιήσει την οικονομία της και θα ενωθεί με άλλες κοινότητες ενσωματώνοντας τους πόρους της σε ένα περιφερειακό συνομοσπονδιακό σύστημα. Η γη, τα εργοστάσια και τα εργαστήρια θα ελέγχονται από λαϊκές συνελεύσεις ελεύθερων κοινοτήτων, όχι από το κράτος- έθνος ή από τους εργάτες- παραγωγούς, που ενδέχεται κάλλιστα να αναπτύξουν ένα ιδιοκτησιακό συμφέρον μέσα σ’ αυτά».

Χρειαζόμαστε μία «καινούρια πολιτική», υποστήριζε ο Μάρεϊ, μία πολιτική που να βασίζεται, όχι σε ένα εθνικό κεφάλαιο, αλλά στο επίπεδο της κοινότητας.

«Εδώ, στο πιο άμεσο περιβάλλον του ατόμου- στην κοινότητα, στη γειτονιά, στην κωμόπολη, ή στο χωριό- όπου η ιδιωτική ζωή αρχίζει σιγά σιγά να εισέρχεται στη δημόσια, βρίσκεται ο αυθεντικός τόπος για να λειτουργήσει κανείς σε επίπεδο βάσης, στον βαθμό τουλάχιστον που η αστικοποίηση δεν έχει ασκήσει πλήρως την καταστρεπτική της επίδραση».

 Εδώ μία «νέα πολιτική» της ιδιότητας του πολίτη (citizenship) πρέπει να θεσμοθετηθεί, μία πολιτική στην οποία οι άνθρωποι αναλαμβάνουν τον έλεγχο της δικής τους πολιτικής ζωής, μέσω της συμμετοχής τους σε λαϊκές συνελεύσεις. Ο Μάρεϊ διέκρινε μεταξύ της πολιτικής (που εφαρμόζεται από τους πολίτες σε συνελεύσεις) και της κρατικής διαχείρισης (που εφαρμόζεται από διοικητικούς υπαλλήλους σε θεσμούς του έθνους-κράτους). Πίστευε ότι η πολιτική πρέπει να είναι «ένα σχολείο για την αυθεντική ιδιότητα του πολίτη».

 Το 1998 ιδρύθηκε η ομάδα Demokratisk Alternativ (Εναλλακτική Δημοκρατία) από ελευθεριακούς σοσιαλιστές και κοινωνικούς οικολόγους της Βόρειας Ευρώπης. Σε διακήρυξη που εξέδωσε η ομάδα το 1998 και το 2000 υποστήριξε ότι ασπάζεται το πρόταγμα του κομμουναλισμού, ειδικά έτσι όπως διαμορφώθηκε από τον Μπούκτσιν. Η διακήρυξη αυτή κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση, στα νορβηγικά και τα αγγλικά. Παράλληλα δημιουργήθηκε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό με το όνομα Κομμουναλισμός (Communalism).

Ο Μπούκτσιν ανανέωσε την αναμφίβολα φτωχή σκέψη της αντιεξουσιαστικής θεωρίας, λέει η Μπιλ. Κατάφερε να μπολιάσει την πολιτική που πρέσβευε με την οικολογική σκέψη με ποιο αποτελεσματικό τρόπο από αυτόν των μαρξιστών, προσφέροντας ζωή στον αναρχισμό που αργοπέθαινε λόγω της έλλειψης προοπτικών εξέλιξης.

Αν και δεν έφερε κάποια κοινωνική αλλαγή, έστησε τα θεμέλια για τη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ θεωρίας και πράξης του ελευθεριακού προτάγματος, δίνοντας ελπίδες για πραγματικές αλλαγές. Έτσι, ο αναρχισμός που δεν έτυχε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα επαρκούς θεωρητικής επεξεργασίας, μετά τον Μπούκτσιν, έγινε όχι μόνο γοητευτικός σε ένα ευρύτερο κοινό, αλλά και επίκαιρος. Αν οι αντιεξουσιαστές/ αναρχικοί φρόντιζαν να χρησιμοποιούν περισσότερο τα γραπτά του Μπούκτσιν από αυτά των κλασικών αναρχικών, σαν του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, ή από νεόκοπους, σαν του Ζέρζαν (John Zerzan), τότε πιθανότατα θα έκαναν ευρύτερα γνωστή και αποδεκτή τη θεωρία τους. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα θεώρησαν ότι είναι πιο χρήσιμο να προβάλλουν δημοφιλείς προσωπικότητες (Τσόμσκι) αντί για δημοφιλείς θεωρίες (κοινωνική οικολογία).

Είναι αναμφίβολο ότι η κοινωνική οικολογία μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την ανάπτυξη και την καλλιέργεια μιας πολιτικής-οικολογικής ηθικής. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει έρθουν κοντύτερα ακόμα και εκείνες οι τάσεις για τις οποίες ο Μπούκτσιν υποστήριζε ότι τις χωρίζει ένα αγεφύρωτο χάσμα.

https://tvxs.gr/news/prosopa/i-oikologia-tis-eleytherias-toy-marei-mpoyktsin