Το περιστέρι της Ειρήνης, Pablo Picasso // για τον Άνθρωπο, την ειρήνη στον κόσμο, λέμε όχι στους πολέμους και στη βία από άνθρωπο σε άνθρωπο ...make love not war - κάντε έρωτα όχι πόλεμο....
Δευτέρα 27 Μαΐου 2019
ΔΝΤ: όχι λάθος, προμελετημένο έγκλημα!
Πιο απερίφραστα δεν μπορούσε να περιγραφεί το οικονομικό έγκλημα που διαπράχθηκε στην Ελλάδα με αφορμή την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους το 2012 από τον τρόπο που το διατύπωσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Ελλάδα καταστράφηκε για να σωθεί η ευρωζώνη!
Κυριακή 26 Μαΐου 2019
O Γουαϊδό προσέλαβε τον «οικονομικό δολοφόνο» της Ελλάδας
του Άρη Χατζηστεφάνου
Η απόφαση του επίδοξου πραξικοπηματία της Βενεζουέλας, Χουάν Γουαϊδό, να αναθέσει τη διαχείριση του χρέους στον άνθρωπο που εμπνεύστηκε το καταστροφικό για την ελληνική οικονομία «κούρεμα» του 2012, λέει πολλά για τη δοκιμαζόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Ισως όμως να λέει πολλά περισσότερα για την Ελλάδα.
Η Ιστορία έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι αυτό το μήνα στην Ελλάδα και τη Βενεζουέλα. Στα μέσα Μαΐου, ο Χουάν Γουαϊδό ανακοίνωσε ότι θα αναθέσει, αμισθί, τη διαχείριση του χρέους της Βενεζουέλας στον αποκαλούμενο «γκουρού των αναδιαρθρώσεων» Λι Μπουχάιτ – ίσως την κορυφαία αυθεντία στη διαχείριση κρατικών χρεών. Ακριβώς μία εβδομάδα αργότερα το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέρριπτε την αγωγή αποζημίωσης, που είχαν ασκήσει ιδιώτες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, οι οποίοι υπέστησαν ζημιές από το «κούρεμα» τους το 2012.
Ο φάκελος PSI φάνηκε να κλείνει οριστικά, αφού πρώτα διέλυσε αρκετά ασφαλιστικά ταμεία, μετέφερε το χρέος από το ελληνικό στο βρετανικό δίκαιο (δυσχεραίνοντας κάθε προσπάθεια νέας αναδιάρθρωσης) και έπληξε ανεπανόρθωτα τη δυνατότητα υγιούς εσωτερικού δανεισμού, τερματίζοντας για δεκαετίες την εμπιστοσύνη των μικροομολογιούχων στο ελληνικό κράτος.
Ο Μπουχάιτ θεωρείται από πολλούς ως ο εμπνευστής του ελληνικού «κουρέματος» – ένας όχι και τόσο κολακευτικός τίτλος για τον άνθρωπο που προτιμά να παρουσιάζεται σαν Ρομπέν των Δασών για τα φτωχά και υπερχρεωμένα κράτη.
Γνωστός στους φίλους και τους συνεργάτες του για τις ατάκες του Σπινόζα, του Τσόρτσιλ και του Ντεκάρτ, με τις οποίες διανθίζει το λόγο του, ο Αμερικανός δικηγόρος παρουσιάζεται από τον διεθνή Τύπο ως ο άνθρωπος που έσωσε χώρες όπως η Αργεντινή, η Ρωσία και το Ιράκ από τα δυσθεώρητα χρέη τους.
Ο διάολος της αναδιάρθρωσης όμως κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες. Ελάχιστοι θυμούνται λόγου χάριν, ότι η κυβέρνηση Κίρχνερ της Αργεντινής ανέθεσε μεν στο δικηγορικό γραφείο, όπου εργαζόταν ο Μπουχάιτ το κούρεμα του ομολογιακού χρέους της χώρας αλλά απαίτησε ρητά να μη συμμετάσχει ο ίδιος.
Ο λόγος ήταν ότι ο Αμερικανός δικηγόρος αποτελούσε κόκκινο πανί για τον τοκογλυφικό τρόπο με τον οποίο είχε βοηθήσει ιδιώτες δανειστές να χτυπήσουν την κυβέρνηση της Βραζιλίας στη δεκαετία του 1990. Ο Μπουχάιτ βέβαια κατάφερε τελικά να εισέλθει θριαμβευτής στην Αργεντινή, όχι όμως την περίοδο των Κίρχνερ, που χάρισαν στη χώρα μια δεκαετία εκρηκτικής ανάπτυξης αλλά επί προεδρίας του νεοφιλελεύθερου Μαουρίσιο Μάκρι, ο οποίος παρέδωσε και πάλι τη χώρα στο ΔΝΤ και τα σαρκοφάγα hedge funds των ΗΠΑ.
Η περίπτωση της εμπλοκής του Μπουχάιτ στη Βενεζουέλα, παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς το όνομά του κινδυνεύει να συνδεθεί με μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις πλιάτσικου δημόσιας περιουσίας των τελευταίων δεκαετιών.
Κατ’ αρχάς και μόνο η αποδοχή της πρότασης του Γουαϊδό, ισοδυναμεί με αναγνώριση της προσπάθειας πραξικοπηματικής ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης. Το συγκεκριμένο «πραξικόπημα» όμως είναι πρωτίστως οικονομικό.
Η παράλληλη κυβέρνηση, που επιχειρεί να στήσει ο Γουαϊδό με τη στήριξη των ΗΠΑ, χρησιμοποιεί κεφάλαια, που έχουν δεσμεύσει ξένες τράπεζες, για την αποπληρωμή χρεών σε Αμερικανούς δανειστές. Συγκεκριμένα η ελεγχόμενη από τον Γουαϊδό εθνοσυνέλευση ενέκρινε την αποπληρωμή τόκων για τα ομόλογα της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας PDVSA με χρήματα που είχαν κατασχεθεί από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Πιο απλά, το αμερικανικό κράτος πληρώνει Αμερικανούς ομολογιούχους με κλεμμένα χρήματα μέσω ενός «προέδρου»-μαριονέτα, ο οποίος διεκδίκησε ανεπιτυχώς την εξουσία μέσω πραξικοπήματος.
Να σημειωθεί ότι τα κεφάλαια της Βενεζουέλας που έχουν «παγώσει» από ξένες τράπεζες και κυβερνήσεις ξεπερνούν πλέον τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια (συμπεριλαμβανομένων των αποθεμάτων χρυσού που αρνείται να επιστρέψει η Βρετανία) – χρήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διάσωση χιλιάδων ανθρώπων που απειλούνται με θάνατο λόγω των αμερικανικών κυρώσεων.
Αντίθετα η πραγματική αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία θα μπορούσε να πραγματοποιήσει η νόμιμη κυβέρνηση, για να βοηθήσει τον πληθυσμό και όχι τους ξένους δανειστές, έχει μπλοκαριστεί οριστικά λόγω των αμερικανικών κυρώσεων που απαγορεύουν κάθε συνδιαλλαγή με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η Βενεζουέλα, που τώρα βρίσκεται στο έλεος των Αμερικανών δανειστών, τα τελευταία 20 χρόνια διέγραψε χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων από χώρες όπως η Αϊτή, η Γουιάνα, η Δομηνικανή Δημοκρατία ενώ βοήθησε σημαντικά και την Αργεντινή αγοράζοντας ομολογιακό χρέος δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η ανταμοιβή της είναι να την αντιμετωπίζουν σαν την Ελλάδα… μια αποικία χρέους.
Σε αυτό το σκηνικό ο Μπουχάιτ δεν θυμίζει τόσο τον Ρομπέν των Δασών αλλά τον βασικό του αντίπαλο, τον πρίγκιπα Ιωάννη της Αγγλίας, σφετεριστή του θρόνου, τον οποίο δικαιωματικά κατείχε ο αδερφός του, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος. Θα μπορούσε να είναι και αυτό ένα σημείο στο βιογραφικό του μαζί με τη θητεία του σε μη εκλεγμένους ηγέτες, όπως ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Χουάν Γουαϊδό.
Πηγή: efsyn.grΠαρασκευή 24 Μαΐου 2019
Οδηγό ανατροπής κυβερνήσεων εξέδωσε ο αμερικανικός στρατός!
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Αν ήταν μια ιστορική αναδρομή στα βρόμικα μυστικά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, πολύ περισσότερο αν ήταν μια καταγγελία των παρεμβάσεων κι επεμβάσεων των ΗΠΑ στα εσωτερικά τρίτων χωρών, θα ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη η έκδοση του βιβλίου του Γουίλ Ίρβιν (Will Irwin) με τίτλο Υποστήριξη στην αντίσταση: Στρατηγικός στόχος και αποτελεσματικότητα (Support to Resistance: Strategic Purpose and Effectiveness). Το βιβλίο όμως αυτό που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2019, από το Πανεπιστήμιο των Κοινών Ειδικών Επιχειρήσεων του αμερικανικού στρατού (Joint Special Operations University Press, με έδρα την αεροπορική βάση ΜακΝτίλ της Φλόριδας) αναφέρεται στο μέλλον, κι όχι στο παρελθόν.
Τα ερευνητικά ερωτήματα που θέτει ο συγγραφέας (απόστρατος των ειδικών δυνάμεων κι έκτοτε συγγραφέας και καθηγητής) συγκροτούν έναν οδηγό δράσης του Πενταγώνου και του Λευκού Οίκου για το σήμερα και το αύριο, έστω κι αν αναφέρεται πώς τα συμπεράσματα είναι του συγγραφέα και μόνο. «Αυτή η έρευνα εστίασε σε δύο κεντρικά ερευνητικά ερωτήματα και τρία υποερωτήματα», αναφέρεται στις πρώτες κιόλας σελίδες. «Κεντρικό ερώτημα 1: Τι γεωπολιτικές και στρατηγικές συνθήκες οδηγούν συνήθως στην επιλογή Υποστήριξης της Αντίστασης ως ένα εργαλείο εξωτερικής πολιτικής; Υποερώτημα 1α: Τι στρατηγικοί στόχοι εξυπηρετούνται υποστηρίζοντας ξένες εξεγέρσεις η κινήματα αντίστασης; Κεντρικό ερώτημα 2: Ιστορικά, πόσο αποτελεσματική ήταν η Υποστήριξη της Αντίστασης ως ένα εργαλείο εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ; Υποερώτημα 2α: Πόσο αποτελεσματική ήταν η Υποστήριξη της Αντίστασης σε διάφορες γεωπολιτικές περιστάσεις (πχ περίοδος ειρήνης ως προς περίοδο πολέμου, υποστηρικτική προσπάθεια σε αντίθεση με την κύρια προσπάθεια); Υποερώτημα 2β: Πόσο αποτελεσματική είναι η Υποστήριξη στην Αντίσταση σε κάθε μια από τις τρεις κατηγορίες: αναστάτωσης, εξαναγκασμού, ανατροπής»;
Με βάση την έρευνα συνολικής έκτασης 250 σελίδων, από τις 47 περιπτώσεις που εξετάζονται από το 1940 μέχρι σήμερα, περίπου το 70% εντάσσεται στην κατηγορία των παρεμβάσεων με σκοπό την πρόκληση αναστάτωσης. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις, το 30%, είναι μοιρασμένο στις άλλες δυο κατηγορίες: εξαναγκασμού και ανατροπής. Με κριτήριο την αποτελεσματικότητα τους ο συγγραφέας συμπεραίνει ότι από τις 47 περιπτώσεις, οι 23 κρίθηκαν επιτυχημένες, 20 αποτυχημένες, 2 μερικώς επιτυχημένες και οι 2 άλλες ατελείς. Η μεγαλύτερη επιτυχία καταγράφεται στον εξαναγκασμό καθώς τα τρία τέταρτα των σχετικών επιχειρήσεων στέφθηκαν με επιτυχία ή μερική επιτυχία. Ως λιγότερο επιτυχημένη αποτιμάται η αλλαγή καθεστώτος καθώς απέδωσε τα αναμενόμενα μόνο στο 29% των περιπτώσεων. Από τα συμπεράσματα ξεχωρίζουμε πώς «η υποστήριξη σε μη βίαια κινήματα αντίστασης φαίνεται πώς είναι πιθανότερο να πετύχει από την υποστήριξη στην ένοπλη αντίσταση». Επιπλέον, αποδείχθηκε «αποτελεσματικότερη όταν υλοποιήθηκε σε άμεση υποστήριξη μιας στρατιωτικής εκστρατείας παρά ως μια ανεξάρτητη ή κύρια επιχειρησιακή προσπάθεια».
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό γιατί υπογραμμίζει με τον πιο επίσημο τρόπο, για όσους χρειάζονται ανάλογες βεβαιώσεις, την άμεση και υλική συμμετοχή των ΗΠΑ στην ανατροπή κυβερνήσεων, εκλεγμένων ή μη, με γνώμονα πάντως την προώθηση των δικών τους γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, έστω κι αν αυτά ενδύονται με τον μανδύα της δημοκρατίας και της πάλης κατά του αυταρχισμού. Ο συγγραφέας επαναλαμβάνει ότι ζούμε την μεγαλύτερη δημοκρατική υποχώρηση από την εποχή του φασισμού τη δεκαετία του ’30, για να καταλήξει ότι «σήμερα υπάρχουν αρκετές χώρες στον κόσμο που εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία. Και η Ρωσία και η Κίνα έχουν εμφατικώς επιδείξει επεκτατικές τάσεις»… Η συγκεκριμένη αναφορά δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι στο στόχαστρο ανάλογων επιχειρήσεων ήπιας ή αιματηρής παρέμβασης στα εσωτερικά τρίτων χωρών πλέον εντάσσονται οι χώρες που υπάγονται στη διπλωματική επιρροή Μόσχας και Πεκίνου. Προαναγγέλλεται έτσι νέα όξυνση των διεθνών σχέσεων!
Από τα άπειρα «μαργαριτάρια» που περιλαμβάνει το βιβλίο, το οπισθόφυλλο του οποίου κοσμεί το λογότυπο της σερβικής οργάνωσης Otpor που πρωταγωνίστησε στην ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ξεχωρίζουμε δύο αναφορές, η μία σχετικά με την Πολωνία και η άλλη για την Κούβα.
«Πιθανά η πιο ασυνήθιστη εμπειρία των ΗΠΑ Υποστήριξης της Αντίστασης και μια από τις πιο επιτυχείς ήταν η βοήθεια που προσφέρθηκε στο Κίνημα Αλληλεγγύης στην Πολωνία από το 1981 ως το 1989. Το πρόγραμμα υποστήριξης είχε το διπλό στόχο της προώθησης της δημοκρατίας την Πολωνία και της υπονόμευσης της Σοβιετικής κυριαρχίας στην πιο σημαντική χώρα δορυφόρο της. Διεξαγόμενη ταυτόχρονα με την επιχείρηση υποστήριξης των μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, ήταν μέρος μια διμέτωπης σύγκρουσης με αποτελέσματα που άλλαξαν την ιστορία. Επειδή οι δύο αυτές καμπάνιες αντίστασης – η μία μη βίαιο κίνημα αντίστασης πολιτών και η άλλη βίαιη ένοπλη αντίσταση – έπαιξαν ένα αδιαμφισβήτητα καθοριστικό ρόλο στη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης». Η κατάρρευση επομένως δεν προήλθε εκ των έσω…
Οι επιχειρήσεις της CIA στην Κούβα χαρακτηρίζονται ως οι πλέον δημόσια αποτυχημένες προσπάθειες ανατροπής καθεστώτος. Η πρώτη επιχείρηση, με το τίτλο JMARC που κατέληξε στον αποδεκατισμό των Αμερικανών πεζοναυτών που επιχείρησαν να εισβάλουν από τον κόλπο των Χοίρων, εγκρίθηκε από τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ υπό τον όρο να σχηματιστεί μια κυβέρνηση διαφωνούντων που θα αναγνωριστεί ως νόμιμη κυβέρνηση εκ μέρους των ΗΠΑ. Η δεύτερη επιχείρηση, με τον τίτλο MONGOOSE, που εγκρίθηκε από τον πρόεδρο Κένεντυ στις 3 Νοεμβρίου 1961 περιελάμβανε μαζί με τη παραστρατιωτική δράση, βιομηχανικά σαμποτάζ και ψυχολογικές επιχειρήσεις με σκοπό να υποκινήσουν τον πληθυσμό σε εξέγερση.
Οποιαδήποτε σχέση των παραπάνω με τον Γκουαϊντό και το μπλακ άουτ στα υδροηλεκτρικά φράγματα της Βενεζουέλας είναι προφανώς τυχαία…
Πηγή: Νέα Σελίδα
Κυριακή 19 Μαΐου 2019
Εκατό χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων
Η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού - που από το 1994 αναγνωρίζεται επισήμως από την ελληνική πολιτεία με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου - αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα, της δεύτερης και των αρχών της τρίτης δεκαετίας του 20αι., που έλαβαν χώρα στην καταρρέουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό, την εκρίζωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες.
Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, στο αφιέρωμά του για την επέτειο, τα γεγονότα αυτά πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού στην πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο οποίος προς τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα κατέστη κυρίαρχη ιδεολογία, αναλαμβάνοντας δια των πολιτικών εκφραστών του, την εξουσία και τον έλεγχο της αυτοκρατορίας.
Η ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους το 1908 στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη θεωρείται η απαρχή του για τους «συστηματικούς» και «οργανωμένους» - όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι ιστορικοί και ερευνητές - διωγμούς, εξαντλητικές πορείες εξόντωσης, εγκλεισμούς σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, λεηλασίες, βιαιότητες, σε βάρος όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Όπως επισημαίνουν, οι ίδιοι, οι ωμότητες αυτές πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους και σε διάφορες φάσεις, μέσα στη δεκαετία 1913-1923 και μέσα σε εμπόλεμες συνθήκες, αλλά και σε ειρηνικά μεσοδιαστήματα, στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει :
«Οι ¨Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, σε ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000- 800.000, σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας».
Το επίσημο τουρκικό κράτος, που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρνείται ότι διαπράχθηκε «γενοκτονία» εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Ανατολής τα τελευταία χρόνια ύπαρξης της αυτοκρατορίας.
«Η Τουρκική Δημοκρατία, δημιουργείται το 1923, δηλαδή μετά το τέλος των γεγονότων. Τα γεγονότα και τις γενοκτονίες τις προκάλεσε ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός, οι Νεότουρκοι στην αρχή και ο Κεμάλ στη συνέχεια. Η σχέση του σύγχρονου τουρκικού κράτους με αυτούς που διέπραξαν τις γενοκτονίες μπορεί να μην είναι θεσμική, είναι όμως οργανική, γιατί ουσιαστικά αυτοί δημιουργούν το τουρκικό κράτος» αναφέρει ο κ. Αγτζίδης.
Ο ίδιος, ο όρος «γενοκτονία» διατυπώθηκε και ενσωματώθηκε στο διεθνές δίκαιο, μεταγενέστερα (1948) από τον Πολωνό νομομαθή Ράφαελ Λέμκιν, με σκοπό τη νομική περιγραφή «μαζικών εγκλημάτων» από κυρίαρχες εξουσίες, με προσχεδιασμό, οργάνωση, συστηματικότητα και με σκοπό «τη μεθοδευμένη εξολόθρευση, ολική, ή μερική» διαφόρων «εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, ή άλλων μειονοτήτων» και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός ευρύτερου επιστημονικού διαλόγου και κοινωνικού προβληματισμού.
Το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, σύμφωνα με μελετητές των γεγονότων, είτε εξαιτίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είτε και του συνεχιζόμενου επιστημονικού διαλόγου και της διαδικασίας τεκμηρίωσης, ή και των δύο, κρατήθηκε χαμηλά για δεκαετίες, ώσπου άρχισε σταδιακά να τίθεται εντονότερα από την προσφυγική «Κοινωνία των Πολιτών», τους επιζήσαντες και τους απογόνους τους, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα
Η οργανωμένη μελέτη των πηγών, η αξιοποίηση των μαρτυριών, αλλά και έργα νεώτερων ιστορικών, ελλήνων και ξένων, μεταξύ αυτών και σύγχρονων τούρκων ιστορικών, τις τελευταίες δεκαετίες βοήθησε στην αποσαφήνιση του ιστορικού τοπίου και σε ευρεία επιστημονική τεκμηρίωση του αιτήματος «μνήμης» και αναγνώρισης «γενοκτονικών» πρακτικών, οι οποίες εφαρμόστηκαν κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, μεταξύ αυτών και κατά του ποντιακού ελληνισμού (1916-1922).
Έγκριτοι Έλληνες και ξένοι, ιστορικοί, νομικοί, κοινωνιολόγοι, αποφαίνονται σήμερα, παραθέτοντας στοιχεία και επιχειρήματα, ότι οι διωγμοί, οι θάνατοι, οι πυρπολήσεις χωριών και οι εκτοπίσεις, εκείνη της περιόδου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αποτελούσαν μέρος ενός «μεθοδευμένου» και «συστηματικού» σχεδίου της εθνικιστικής «ελίτ» των Νεότουρκων, με κύριο στόχο τον «εκτοπισμό», την "εκδίωξη από τα εδάφη της αυτοκρατορίας" με τη χρήση βίαιων, απάνθρωπων πρακτικών που είχαν ως αποτέλεσμα μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τις χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής.
Τετάρτη 15 Μαΐου 2019
Ξεσηκωμός σε όλο τον κόσμο εναντίον της Monsanto
Πολλές διαδηλώσεις προγραμματίζονται για αυτό το Σαββατοκύριακο σε όλον τον κόσμο, εναντίον της δράσης του κολοσσού Bayer-Monsanto και άλλων μεγάλων εταιρειών που παράγουν εντομοκτόνα και άλλα αγροχημικά προϊόντα, με τους ακτιβιστές να ζητούν "ένα άλλο μοντέλο" γεωργίας.
Διαδηλώσεις αναμένεται να γίνουν στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία, τη Σερβία, την Κύπρο, την Ινδία, στο Τορόντο του Καναδά, στο Σαν Ντιέγκο και το Όστιν, στις ΗΠΑ. Παρόμοιες κινητοποιήσεις οργανώνονται επίσης στο Μεξικό, στη Χιλή, την Αργεντινή και στο Περθ της Αυστραλίας.
Οι πορείες αυτές γίνονται με πρωτοβουλία περίπου εκατό μη κυβερνητικών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων είναι και η Greenpeace.
Το κίνημα αυτό έχει ξεκινήσει από το 2013, όμως φέτος το πλαίσιο στο οποίο θα διεξαχθούν οι διαδηλώσεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνο για τη Monsanto. Μόνο στις ΗΠΑ η εταιρεία είναι αντιμέτωπη με 13.400 αγωγές ενώ την Δευτέρα καταδικάστηκε να καταβάλει 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα ζευγάρι καρκινοπαθών Αμερικανών.
"Βλέπουμε τη Monsanto-Bayer ως το σύμβολο των πολυεθνικών του αγροχημικού τομέα", εξήγησε η Αναστάζια Μάγκατ, της συλλογικότητας Combat Monsanto. "Αυτό που καταγγέλλουμε είναι η εμπορευματοποίηση των ζωντανών πλασμάτων, η καταστροφή του περιβάλλοντος που προκαλείται από τα φυτοφάρμακα, οι αμφιλεγόμενες πολιτικές του λόμπινγκ. Απαιτούμε αποζημίωση για τα θύματα και ένα άλλο γεωργικό μοντέλο", πρόσθεσε.
"Μιλάμε πολύ για την οικολογία στην προεκλογική εκστρατεία για τις ευρωεκλογές, όμως ο καιρός των υποσχέσεων πέρασε, τώρα θέλουμε πράξεις", συνέχισε η Μάγκατ, κάνοντας λόγο για απόσυρση των συνθετικών εντομοκτόνων, για ρύθμιση των πρακτικών λόμπινγκ και για χορήγηση αποζημιώσεων στα θύματα.
Οι πρώτες πορείες έγιναν το 2013 στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και την Ινδία. Φέτος, στο Παρίσι θα συμμετάσχουν στη διαδήλωση και Βιετναμέζοι, θύματα του "πορτοκαλί παράγοντα", του φυτοκτόνου που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ από τον αμερικανικό στρατό για την απογύμνωση των δασών. Ο "πορτοκαλί παράγοντας" ήταν προϊόν της Monsanto και τα θύματά του εκτιμάται ότι φτάνουν τα 4,8 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών που γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο. Στα μέσα Απριλίου το Βιετνάμ αποφάσισε να απαγορεύσει τη γλυφοσάτη, το αμφιλεγόμενο ζιζανιοκτόνο που έχει κατηγορηθεί ότι προκαλεί καρκίνο.
Σάββατο 11 Μαΐου 2019
Αποκλειστικές πληροφορίες του TPP για τις συνθήκες κράτησης του Assange
του Κωνσταντίνου Πουλή
Ο Ασάνζ κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Belmarsh, από τις 11 Απριλίου. Η κράτησή του εκεί, καθώς και η απόφαση για φυλάκιση για έναν χρόνο έχει καταγγελθεί από τον ΟΗΕ ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ασάνζ και ως τιμωρία δυσανάλογη με τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται. Αντίστοιχη ήταν και η μαρτυρία του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια και την απάνθρωπη μεταχείριση, ο οποίος εξέφρασε ανησυχίες για σοβαρή παραβίαση των δικαιωμάτων του.
Στη μία ώρα που έχει στη διάθεσή του κάθε μέρα εκτός απομόνωσης ο Ασάνζ πρέπει να πλυθεί, να περπατήσει και να επικοινωνήσει στο τηλέφωνο. Αυτή τη στιγμή έχει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας πάνω του, με εκκλήσεις από τον ΟΗΕ και υποστήριξη από προσωπικότητες από όλον τον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, αφέθηκε να εμφανιστεί στο δικαστήριο χωρίς προηγούμενη συνάντηση με δικηγόρο, ενώ οι συναντήσεις με δικηγόρο περιορίζονται σε τρεις ώρες την εβδομάδα. Είναι αποκομμένος όχι μόνο από μέσα επικοινωνίας, αλλά δεν μπορεί να έχει στην κατοχή του βιβλία, εκτός από τη Βίβλο και μάλιστα δεν έχει πρόσβαση σε γραφική ύλη, οπότε κρατάει σημειώσεις στο περιθώριο του αντιτύπου της Βίβλου. Μάλιστα κατέστη σαφές στα άτομα που τον επισκέφτηκαν πως αν μιλήσουν σε Μέσα ενημέρωσης για τις συνθήκες κράτησής του, οι συνθήκες αυτές θα επιδεινωθούν.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, σε μια υπόθεση που αποτελεί τέτοιας έντασης αγώνα εναντίον ενός άνισου εχθρού, αντιμέτωπος με την προοπτική της έκδοσής του στις ΗΠΑ, η πρόσβαση σε δίκαιη δίκη και η δυνατότητα επαρκούς νομικής υπεράσπισης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τον κρατούμενο Τζούλιαν Ασάνζ.
Σάββατο 4 Μαΐου 2019
434 νεκροί από αστυνομικά πυρά στο Ριο ντε Τζανέιρο το α΄ τρίμηνο του 2019 – Ρεκόρ 20ετίας
Με αιματηρό ρεκόρ της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μπολσονάρου συνοδεύτηκε το πρώτο τρίμηνο του 2019 στη Βραζιλία, καθώς από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο τουλάχιστον 434 άνθρωποι έπεσαν νεκροί από αστυνομικοί πυρά. Ο αριθμός αυτός αποτελεί ρεκόρ από το 1998, όταν και άρχισαν να καταμετρώνται στη Βραζιλία οι θάνατοι πολιτών από αστυνομικούς. Ο Μπολσονάρου αναγκάστηκε να αναβάλει την προγραμματισμένη του επίσκεψη στη Νέα Υόρκη λόγω των σφοδρών αντιδράσεων. Επρόκειτο να τιμηθεί ως «Άνδρας της χρονιάς» από το Αμερικανοβραζιλιάνικο Εμπορικό Επιμελητήριο, αλλά οι έντονες αντιδράσεις έκαναν πολλές μεγάλες εταιρίες να αποσύρουν τη χορηγία τους από την τελετή.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Guardian, τα στοιχεία του Ινστιτούτου Δημόσιας Ασφάλειας της πολιτείας του Ρίο ντε Τζανέιρο (ISP) αναφέρουν ότι από τις αρχές Ιανουαρίου έως τα τέλη Μαρτίου τουλάχιστον 434 άνθρωποι έπεσαν νεκροί από αστυνομικά πυρά κατά τη διάρκεια αστυνομικών επιχειρήσεων στην Πολιτεία.
Πρόκειται για αριθμό ρεκόρ από το 1998, όταν και άρχισαν να καταμετρώνται στη Βραζιλία οι θάνατοι πολιτών από αστυνομικούς. Ο αριθμός αυτός είναι αυξημένος κατά 17,9% σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2018.
Ο συνολικός αριθμός των ανθρωποκτονιών (σ.σ. περιλαμβάνονται και εκείνες που διεπράχθησαν από αστυνομικούς) έχει μειωθεί κατά 18% (1.528 φέτος από 1.868 πέρσι). Παραμένει πάντως ιδιαίτερα υψηλός, αφού κατά μέσο όρο σκοτώνονται 17 άνθρωποι κάθε μέρα. Σημειώνεται ότι την τελευταία χρονιά, οι υπηρεσίες του στρατού πέρασαν στη δικαιοδοσία της πολιτείας.
Οι αποδοκιμασίες ακύρωσαν την επίσκεψη Μπολσονάρου στη Ν. Υόρκη
Την ίδια στιγμή, ο Μπολσονάρου ανέβαλε την επίσκεψη του στη Νέα Υόρκη όπου επρόκειτο να βραβευθεί ως «Άνδρας της Χρονιάς» από το Αμερικανοβραζιλιάνικο Εμπορικό Επιμελητήριο. Μετά την έντονη κοινωνική κατακραυγή, λόγω της επίσκεψης και της βράβευσης του ακροδεξιού προέδρου της Βραζιλία, μεγάλες εταιρίες απέσυραν τη χορηγία τους.
Συγκεκριμένα, πολλές διεθνείς εταιρείες, μεταξύ των οποίων η αμερικανική αεροπορική εταιρεία Delta, η βρετανική εφημερίδα Financial Times και η εταιρεία συμβούλων Bain & Company, ανακοίνωσαν ότι αποσύρουν τη χορηγία τους από την τελετή. Η εκδήλωση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στις 14 Μαΐου στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης.
Πέμπτη 2 Μαΐου 2019
Μανιφέστο 350 Γάλλων δημοσιογράφων ενάντια στην αστυνομική βία
«Έχει ξεπεραστεί το όριο καταστολής» και «είμαστε μάρτυρες μιας σκόπιμης προσπάθειας να μας αποτρέψουν από την εργασία μας» καταγγέλλουν, μεταξύ άλλων, περισσότεροι από 350 Γάλλοι δημοσιογράφοι, σχολιάζοντας την αστυνομική καταστολή του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων.
Όπως μεταφέρει το mediatvnews.gr, μετά τη σύλληψη και κράτηση του ανεξάρτητου δημοσιογράφου Gaspard Glanz , περισσότεροι από 350 εργαζόμενοι ΜΜΕ, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι συνυπογράφουν ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα franceinfo.fr, καταγγέλλοντας την αστυνομική βία εναντίον τους, από την αρχή του κινήματος των “Κίτρινων Γιλέκων”. Προειδοποιούν για την επισφάλεια των συνθηκών εργασίας τους και τη φυσική και ψυχολογική επίθεση που δέχονται. Ζητούν το δικαίωμά να ενημερώνουν και την ελευθερία του Τύπου.
Το mediatvnews μετάφρασε το μεγαλύτερο μέρος του παρακάτω κειμένου:
Εμείς, οι δημοσιογράφοι πεδίου, ανεξάρτητοι/ες δημοσιογράφοι, έντυπων ΜΜΕ, με ή χωρίς κάρτα τύπου, αποφασίσαμε να μιλήσουμε συλλογικά για να καταγγείλουμε την πολλαπλή κρατική βία που αντιμετωπίζουμε.
Εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά ειδικά από το ξεκίνημα του κινήματος των «Κίτρινων Γιλέκων», καθένας και καθεμία από εμάς, με τον τρόπο του, αλλά πάντα αναζητώντας την πληροφορία, βρισκόμαστε καθημερινά στο πεδίο των διαδηλώσεων προσπαθώντας να καταγράψουμε την αλήθεια. Λόγω του επαγγέλματός μας, βρισκόμαστε συχνά στην πρώτη γραμμή, εν μέσω κοινωνικών αγώνων και συγκρούσεων μεταξύ των διαδηλωτών και των οργάνων τήρησης της τάξης. Είμαστε εκτεθειμένοι, το γνωρίζουμε και το αποδεχόμαστε.
Σημειώνουμε όμως ότι καθώς το κοινωνικό κίνημα και η βία εντείνονται, το επάγγελμά μας γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο, δύσκολο, αν όχι αδύνατο. Οι συνθήκες εργασίας μας επιδεινώνονται. Σημειώνουμε ότι αυτό δεν οφείλεται κυρίως στους διαδηλωτές, αλλά σε μεγάλο βαθμό στη συμπεριφορά της ίδιας της αστυνομίας.
Επί τρία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες σε μια σκόπιμη προσπάθεια να μας αποτρέψουν από τη δουλειά, την τεκμηρίωση και τη μαρτυρία μας για ό,τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας. Δεν έχουν υπάρξει διαδηλώσεις ή συναθροίσεις τους τελευταίους μήνες, χωρίς λεκτική ή και σωματική βία της αστυνομίας κατά δημοσιογράφων.
Με τη βία, εννοούμε: περιφρόνηση, εκφοβισμό, απειλές, προσβολές. Αλλά επίσης: προσπάθειες καταστροφής ή κατάσχεσης εξοπλισμού, διαγραφή καρτών μνήμης, εθελοντικές και στοχοθετημένες ρίψεις δακρυγόνων, βολές LBD, χειροβομβίδες κ.λπ. Πριν από τις διαδηλώσεις, κατάσχουν ακόμη και τον εξοπλισμό προστασίας (μάσκα, κράνος, γυαλιά) παρά το γεγονός ότι επιδεικνύουμε την επαγγελματική μας ταυτότητα.
Όλες αυτές οι μορφές βίας έχουν φυσικές (τραυματισμό), ψυχικές (psychotrauma) ή οικονομικές (σπασμένες κάμερες ή κατασχέσεις εξοπλισμού) συνέπειες. Είμαστε προσωπικά και επαγγελματικά υποτιμημένοι και ποινικοποιημένοι.
Πρόσφατα, το όριο καταστολής ξεπεράστηκε. Αρκετοί συνάδελφοι συνελήφθησαν και τέθηκαν υπό κράτηση για «συμμετοχή σε μια ομάδα με στόχο τη διάπραξη βίας ”, ακόμη και αν δήλωσαν ότι είναι δημοσιογράφοι. Με αυτά την πρακτική, η αστυνομία και η δικαιοσύνη μας αφήνουν μόνο δύο επιλογές:
* ή να προσερχόμαστε και να υποβαλλόμαστε σε σωματική και / ή δικαστική καταστολή
* ή να μην καλύπτουμε τις διαδηλώσεις και να εγκαταλείψουμε έτσι την ελευθερία της πληροφόρησης.
Στην έκθεσή της τον Μάρτιο του 2019, η υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, Michelle Bachelet, κατήγγειλε την υπερβολική χρήση βίας, συμπεριλαμβανομένων των εκτοξευτών LBD 40 κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων “κίτρινων γιλέκων”. Η Διεθνής Αμνηστία και οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) κατήγγειλαν την αστυνομική βία κατά του Τύπου. Ο David Dufresne έχει υπολογίσει τουλάχιστον 85 επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων συγκεκριμένα μεταξύ των 698 αναφορών που έχει καταγράψει από την αρχή του κινήματος “κίτρινων γιλέκων”.
Υπενθυμίζουμε ότι ο ρόλος του κράτους σε μια δημοκρατία δεν είναι να καθορίσει το πλαίσιο της ελευθερίας του Τύπου. Δεν εναπόκειται στο εκτελεστικό ή το νομοθετικό σώμα να αποφασίσει πώς θα εργαστούμε. Όπως μας υπενθυμίζει ο Χάρτης Ηθικής για τους Δημοσιογράφους, δεχόμαστε μόνο τη δικαιοδοσία των Κανόνων του επαγγέλματος μας. Η ελευθερία του Τύπου είναι μία και αδιαίρετη.
Ολόκληρο το κείμενο διαμαρτυρίας των Γάλλων συναδέλφων εδώ καθώς και οι υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί.
https://www.thepressproject.gr/article/140647?fbclid=IwAR0fkGFNS_pU3eJM3XTjy4CsufZamxr2uMlhNjJV7J8UUjfqjU5qPwPTtBA#.XMrTxIjrIKY.facebook
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
