Μαρκούζε: To Δικαίωμα της Αντίστασης

 Το διαχρονικό κείμενο του Χέρμπερτ Μαρκούζε για το δικαίωμα της πολιτικής ανυποταγής

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για το δικαίωμα της αντίστασης, γιατί ανακαλύπτω με κατάπληξη πόσο λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος -δηλαδή της «πολιτικής ανυποταγής»,- ανήκει στα αρχαιότερα και ιερότερα στοιχεία του δυτικού πολιτισμού. 

Η ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΔΙΚΑΙΟ ΠΟΥ ΣΤΕΚΕΙ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ είναι τόσο παλιά, όσο κι ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Ιδού λοιπόν η διαμάχη ανάμεσα σε δύο δίκαια: Οιαδήποτε αντιπολίτευση, που ξεπερνά την ιδιωτική σφαίρα, είναι υποχρεωμένη να την αντιμετωπίσει. Γιατί η «καθεστηκυία» τάξη κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο της ισχύος, του κράτους, και το θετικό δικαίωμα, το χρέος μάλιστα, να μεταχειριστεί τη βία για την αυτοάμυνά της. 

ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΣΚΕΙ ΕΝΑ ΑΝΩΤΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Αναγνωρίζει ότι το χρέος της αντίστασης είναι η κινητήρια δύναμη στην ιστορική ανάπτυξη της ελευθερίας και ασκεί την «πολιτική ανυποταγή» ως «δυνάμει» απελευθερωτική νόμιμη βία. Χωρίς αυτό το δικαίωμα της αντίστασης, χωρίς την επέμβαση αυτού του υψηλότερου δικαίου εναντίον του ισχύοντος δικαίου, θα βρισκόμαστε σήμερα στο επίπεδο της πιο πρωτόγονης βαρβαρότητας. 

ΕΤΣΙ, Η ΒΙΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΔΥΟ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ: τη θεσμοθετημένη βία της καθεστηκυίας τάξης και τη βία της αντίστασης, που παραμένει παράνομη απέναντι στο θετικό δίκαιο. Είναι καθαρός παραλογισμός να μιλάμε για νομιμότητα της αντίστασης: Κανένα κοινωνικό σύστημα, ακόμη και το πιο φιλελεύθερο, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη βία που στρέφεται εναντίον του. Επομένως οι δύο αυτές μορφές του Δικαίου εκπληρώνουν δύο εντελώς αντίθετες λειτουργίες. Υπάρχει η βία της καταδυνάστευσης και υπάρχει η βία της απελευθέρωσης• υπάρχει η βία της βιοάμυνας και υπάρχει η βία της επίθεσης. Κι οι δυο αυτές μορφές της βίας ήταν και θα παραμείνουν ιστορικές δυνάμεις. [...] 

ΣΤΙΣ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, η βία αυτή είναι συγκεντρωμένη, περισσότερο παρά ποτέ, στα χέρια της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης, που διακλαδώνει την κυριαρχία της στο κοινωνικό σύνολο. Απέναντι σ' αυτό το σύνολο, το δικαίωμα της απελευθέρωσης παρουσιάζεται άμεσα σαν ατομικό δικαίωμα. Γι' αυτό, η βίαιη αναμέτρηση φαίνεται σήμερα σαν σύγκρουση της καθόλου με την επιμέρους βία. Και σ' αυτή τη σύγκρουση, η επιμέρους βία θα ηττηθεί - έως ότου μπορέσει ν' αντιτάξει στην καθεστηκυία ολότητα ένα νέο σύνολο, μια νέα καθολικότητα. 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ψυχανάλυση και Πολιτική", του Χέρμπερτ Μαρκούζε, εκδ. Ηριδανός. Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (19 Ιουλίου 1898-29 Ιουλίου 1979) ήταν Γερμανός, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης. Η σκέψη του ενέπνευσε ριζοσπάστες διανοούμενους και πολιτικούς ακτιβιστές στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «πατέρας της Νέας Αριστεράς». 

___________

[Πηγή: www.doctv.gr]

Γ. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ: «Ο αγώνας όσων συμμετέχουν σε στάση πληρωμών σύμφωνα με το σύνταγμα συνεχίζεται»

Γ. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ - ΟΙ ΦΟΡΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
 «Ο αγώνας όσων συμμετέχουν σε στάση πληρωμών σύμφωνα με το σύνταγμα συνεχίζεται. Το κράτος ήδη έχει χάσει 90 δις από ανεξόφλητα χρέη.»

ΤΟ ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Γ. ΚΑΣΙΜΑΤΗ

«Ο αγώνας όσων συμμετέχουν σε στάση πληρωμών σύμφωνα με το σύνταγμα συνεχίζεται.

Το κράτος ήδη έχει χάσει 90 δις από ανεξόφλητα χρέη προς το δημόσιο, και αναμένεται να αυξηθεί με τα νέα απάνθρωπα μέτρα της τελευταίας υπογραφής του μνημονίου.

Αυτό που πρέπει να γνωστοποιηθεί σε όλους τους φορολογούμενους είναι ότι το καθεστώς του φόρου, δεν σχετίζεται με των τραπεζών, και οι νόμοι περί κατασχέσεων ή παρακράτησης μισθών, δεν αφορούν τα χρέη προς την εφορία.

Συνταγματικά, ο φόρος για κάθε φορολογούμενο είναι το το ποσό που προκύπτει από το εισόδημα, για την λειτουργία του δημοσίου και των δημόσιων έργων.

Σήμερα ο φόρος αυτός δεν χρησιμοποιείται για την λειτουργία του κράτους, αλλά για την αποπληρωμή του παράνομου χρέους προς τους δανειστές. Το δημόσιο λειτουργεί με νέα δάνεια τα οποία φορτώνονται οι πολίτες και συνεπώς βλέπουμε συνεχώς αυξήσεις με νέους φόρους και μειώσεις μισθών.

Επειδή αυτό το καθεστώς είναι παράνομο και αντισυνταγματικό, το κράτος δεν μπορεί να δεσμεύσει ή να πραγματοποιήσει αναγκαστικές πληρωμές. Αρκείται στο να στέλνει τελεσίγραφα των οφειλών που λήγουν σε 15 μέρες.

Από το 2010 έχουν λάβει πάνω από 10 τέτοια τελεσίγραφα, τα οποία στοχεύουν στην δημιουργία φόβου, και πολλοί υποχωρούν με ρυθμίσεις δόσεων και ελαφρύνσεων που κατά καιρούς εξαγγέλλονται.

Από την άλλη δεν τολμούν να προχωρήσουν δια μέσου της δικαστικής οδού, διότι θα καταρρεύσει όλο το σύστημα της απάτης του υπ. Οικονομικών και ενδέχεται πολλοί υπάλληλοι να μπουν φυλακή.

Αυτός ο πόλεμος γίνεται ανάμεσα σε 2 μεγάλα όπλα. Το ένα από πλευράς κυβέρνησης είναι τα ΜΜΕ που διασπείρουν τον φόβο, και το άλλο η ευσυνειδησία των πολιτών που θεωρούν ότι οι πλατείες και οι απεργίες δεν αποτελούν επαρκές φάρμακο αντιμετώπισης του καρκίνου της υποτέλειας και της εξαφάνισης του κράτους.

Όσο χρόνο κι αν διαρκέσει αυτός ο πόλεμος, νικητής θα είναι ο λαός, διότι το δίκαιο πηγάζει από τις αποφάσεις του λαού.

Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο στίχος του Σολομού που λέει: ...μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει, και μετά προς την δόξα τραβά.»

Από ομιλία του Καθηγητή Γ. Κασιμάτη

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, εν ήδη άρθρου, κείμενο με την υπογραφή του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Γεώργιου Κασιμάτη.

Κατόπιν επικοινωνίας μαζί του για την επιβεβαίωση της ''πατρότητας'' του κειμένου διευκρινίζεται ότι το κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση από κάποια ομιλία του.

Σε συνεργασία μαζί του γίνανε κάποιες καίριες διορθώσεις και πλέον μπορεί να αναδημοσιευτεί.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι σχετικά κείμενα τόσο του Γ. Κασιμάτη όσο και του Μίκη Θεοδωράκη, η Σπίθα τα επικοινωνεί εδώ και 6 χρόνια.

Η φίμωση που γίνεται από τα ΜΜΕ σε τέτοιου περιεχομένου δηλώσεις δεν επιτρέπουν στο σύνολο των πολιτών να γίνουν κοινωνοί. 

Είναι ελπιδοφόρο να διαπιστώνεται ότι η ''σπορά'' που έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης με την Σπίθα και το Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. δεν πήγε χαμένη, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος.

Εμείς θα επιμένουμε ότι μόνο με ένα Παλλαϊκό Πατριωτικό Δημοκρατικό Μέτωπο μπορεί να ανατραπεί το σάπιο καθεστώς και σε αυτό τον δρόμο συνεχίζουμε.

Το επόμενο διάστημα θα ανακοινωθούν πρωτοβουλίες.

Για το σχόλιο,

Πατσίκας Μιχαήλ

ΠΗΓΗ: diktioellada
http://teleytaiaexodos.blogspot.gr/2016/06/90.html?m=1

Μια εργάσιμη Κυριακή ή μια συνεχόμενη μάχη, του Οδυσσέα Αϊβαλή

Αναδημοσιεύσεις 03 Ιούλ 2016

• 

• Previous
• Next

Κλείνει το ξυπνητήρι και πάει να φτιάξει καφέ. Ντύνεται γρήγορα, φοράει τα ακουστικά και βγαίνει στο δρόμο για το μετρό. Αυτή η Κυριακή μοιάζει με Δευτέρα. Κυριακή σήμαινε μέχρι τώρα για κείνη να ξυπνά χωρίς ξυπνητήρι, να χαζεύει τον κόσμο από το μπαλκόνι. Βόλτες, φίλοι, μυρωδιές φαγητού στο φούρνο.

Σήμερα όμως σημαίνει άλλες οχτώ ώρες όρθια στο μαγαζί να πουλάει ρούχα, χωρίς έξτρα ρεπό, χωρίς να μπορεί να το αρνηθεί, για μια δουλειά που δε της αρέσει, προσωρινή, για να βγαίνουν τα βασικά. Άλλωστε έχει πτυχίο και μεταπτυχιακό στη Ψυχολογία, οπότε κάτι θα γίνει και θα βρει κάτι, μια δουλειά κανονική, που δε θα χρειάζεται να δουλεύει Κυριακές οχτάωρο. Θα μπορεί να παίρνει το αυτοκίνητο –που θα μπορεί τότε να αγοράσει- να πάει μια βόλτα στην Ελευσίνα και να κάθεται στην ταβέρνα χαζεύοντας τη θάλασσα.

Βγαίνει στο δρόμο, παππούδες κάθονται στα καφενεία και γιαγιάδες γυρίζουν από την εκκλησία. Στα ακουστικά ακούγονται τα Προάστια: «έλα να φύγουμε γιατί είναι Κυριακή πρωί». Φοράει τα γυαλιά του ηλίου της, ανάβει τσιγάρο και κοιτάζει τον ήλιο, τουλάχιστον να έβρεχε σκέφτεται, με τέτοια λιακάδα μέσα στον χειμώνα θέλεις να πας μέχρι τη θάλασσα, να πιεις έναν καφέ στον πεζόδρομο -κάτι άλλο πάντως από το να πουλάς ρούχα οχτώ ώρες σε μικροαστούς που θυμήθηκαν να ψωνίσουν την Κυριακή -πετάει το τσιγάρο και μπαίνει στο μετρό.

Όση ώρα διπλώνει ρούχα ένα πράγμα σκέφτεται. Το καλοκαίρι που πέρασε, όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία με τις ανοιχτές Κυριακές. Θυμάται την πρώτη ανοιχτή Κυριακή, δούλευε μόνο καθημερινές τότε, είχε συγκέντρωση στην Ερμού ενάντια στη δουλειά την Κυριακή. Η παρέα είχε κανονίσει όμως για μπάνιο, την είχαν ταράξει στα τηλέφωνα, ζύγισε τα πράγματα στα γρήγορα, από τη μία παραλία και από την άλλη πορεία στην Ερμού. Πήγε τελικά για μπάνιο. Από τότε κάθε Κυριακή που δουλεύει σκέφτεται πόσοι έχουν προτιμήσει να πάνε βόλτα από το να κατέβουν στην Ερμού για τη διαμαρτυρία. Αν δεν είχε πάει τουλάχιστον δε θα χε αυτό το πράγμα να γυρίζει συνέχεια στο κεφάλι της. Οι ενοχές ήταν ό,τι χειρότερο, δεν ήταν ότι δεν την αφορούσε, ήταν ότι τότε είχε μια Κυριακή να κάνει ότι θέλει και προτίμησε να το κάνει.

Κυριακή απόγευμα, τέλειωσε η δουλειά. Τρώει κάτι στα γρήγορα και χαζεύει τους περαστικούς. Κοιτάζει το φυλλάδιο στο παγκάκι που γράφει ποτέ την Κυριακή. Αυτό σημαίνει η Κυριακή πλέον. Ένα ανοιχτό πεδίο, το αν θα γίνει μια μέρα σαν τις άλλες -δουλειά, σπίτι ή αν θα μείνει αυτό που θυμάται από παιδί, βόλτες, λιακάδα και μελαγχολικά βράδια για τη βδομάδα που ξεκινά (αλλά που χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια…). Όταν ήταν στη σχολή είχε διαβάσει μια πολύ όμορφη, φράση του Αλτουσέρ ότι στον κομμουνισμό κάθε μέρα θα είναι σαν Κυριακή. Πώς θα ήταν άραγε αν ήταν η κάθε μέρα Κυριακή, προσπαθούσε να το φανταστεί, θα έτρωγε συνέχεια κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο, θα έπινε καφέδες με την παρέα της και το βράδυ θα έκανε ατέλειωτες βόλτες με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν, ώσπου να μπει σ’ένα σινεμά. Κάπως έτσι άρχισε να αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνίστρια.

Γυρίζοντας, πέφτει πάνω στη Νίκη, συμμαθήτριά της στο σχολείο. Κρατάει τσάντες από μαγαζιά. Μετά τα τυπικά, καρφώνεται το βλέμμα της στις τσάντες. –Καλά, πήγες για ψώνια Κυριακή; Η Νίκη προσπαθεί να δικαιολογηθεί, -είχαν προσφορές σήμερα, άλλωστε αυτό το μαγαζί είναι έτσι κι αλλιώς ανοιχτό τις Κυριακές. Γεμίζει με μίσος και απέχθεια, για τη Νίκη, όλους εκείνους που πάνε να ψωνίσουν την Κυριακή, λες και δεν προλαβαίνουν το Σάββατο, ή μια άλλη μέρα, λες και δε τους νοιάζει για εκείνους που χάνουν μια μέρα ξεκούρασης, σαν το μόνο που τους νοιάζει είναι να ψωνίσουν. Η ανάγκη να καταναλώσουν υπερβαίνει την έγνοια για τους άλλους. Μίσος και απέχθεια κοιτάζοντας τις τσάντες με τα ψώνια, για όλους όσους προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές. Λένε ότι θα τονωθεί η αγορά, λες και αυτό που λείπει ήταν ο χρόνος. Παράλληλοι κόσμοι ανάμεσα στα μάτια και στις τσάντες.

Βάζει τα χέρια στο μπουφάν και περπατάει στα στενά. Κάνει την αυτοκριτική της, σκέφτεται ότι πριν λίγο πήρε καφέ από μαγαζί που σίγουρα η κοπέλα ήταν εργαζόμενη. Ποιος ορίζει ποιος θα δουλεύει Κυριακή και ποιος θα ξεκουράζεται; Ένιωσε τύψεις γιατί κατάλαβε ότι είχε κανονικοποιηθεί μέσα της η ιδέα ότι έτσι κι αλλιώς κάποιοι δουλεύουν Κυριακή. Αν δεν είχε βρει τη δουλειά στο μαγαζί με τα ρούχα και δούλευε σε καφετέρια τότε θα ήταν αυτονόητο ότι θα δούλευε Κυριακές. Γιατί δεν την ένοιαζαν εκείνοι οι εργαζόμενοι; Όπως έγινε κανονικό αυτό έτσι σε λίγα χρόνια σκέφτηκε ότι θα μοιάζει φυσιολογικό να δουλεύεις Κυριακή σε ένα κατάστημα ρούχων, σε ένα γραφείο ή δε ξέρω γώ που αλλού.

_________________
http://rednotebook.gr/2016/07/mia-ergasimi-kiriaki-mia-sinechomeni-machi-tou-odissea-aivali/

Το Ταμείο [ΤΑΙΠΕΔ] έχει λάβει εντολές από τους υπουργούς να πουλήσει το 17% της ΔΕΗ....

 Μαρία Αφοξενίδου-Αλεξανδράκη

"Αντίθετος στην πώληση του 17% της ΔΕΗ ο Σκουρλέτης "(efsyn.gr)#‪#‎ΥΓ‬.." ο Υπουργός Ενέργειας έχει υπογράψει μαζί με άλλους 4 υπουργούς την σχετική απόφαση πριν από 66 ημέρες (20 Μαΐου 2016). 

Το συγκεκριμένο ΦΕΚ απαριθμεί σχεδόν 30 σελίδες έχει αριθμό 1472/25/5/2016, στο οποίο δημοσιεύεται η απόφαση του κυβερνητικού συμβουλίου οικονομικής πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ) με την οποία εγκρίνεται το επιχειρησιακό πλάνο του ΤΑΙΠΕΔ. 

Σε αυτές τις 30 σελίδες καταγράφονται με ακρίβεια τα επόμενα βήματα των αποκρατικοποιήσεων που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας το Ταμείο. Το Ταμείο έχει λάβει εντολές από τους υπουργούς να πουλήσει το 17% της ΔΕΗ...."(mononews.gr) (φωτο ΦΕΚ mononews.gr κ capital.gr)

Δείτε περισσότερες αντιδράσεις