ΡΟΔΟΣ
Θέλω να σας εκμυστηρευτώ την απέραντη πολιτική μοναξιά που νιώθω το τελευταίο διάστημα. Μια κατάσταση που με φέρνει πολλά χρόνια πίσω, στην περίοδο 1987-1993. Το πρόβλημά μου δεν εξαντλείται στη στρατηγική ήττα της Αριστεράς, στην πανωλεθρία των διαπραγματεύσεων ή στη διαχείριση του δημοψηφίσματος. Δεν επικεντρώνεται καν σ’ αυτά, αφορά κάτι πιο βαθύ, τη συνολική διάψευση, την απουσία αριστερής αύρας όλους αυτούς τους εξήμισι μήνες.
Έχω πολλά να πω, αλλά όπως έχω ξαναγράψει με κάμπτει το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί. Το πρόβλημά μου είναι ότι άλλοι, που έχουν μεγαλύτερες ή ίσες ευθύνες με μένα, δεν φαίνεται να κάμπτονται – φλυαρούν με αφόρητη αυτάρκεια και πατερναλισμό, επιτείνοντας το αδιέξοδο. Κι ακόμα, ότι τα είδη της κριτικής που διατυπώνονται εντός της Αριστεράς απέχουν κατά κανόνα διαμετρικά από το είδος της κριτικής που εγώ θα διατύπωνα.
Ίσως αν είχαμε τον χρόνο και το χώρο να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να ανασυγκροτήσουμε συλλογικά την αφήγησή μας να γινόταν κάτι. Μόνο που δεχόμαστε απανωτούς αιφνιδιασμούς και καλούμαστε να απαντάμε σπασμωδικά σε ολοένα και πιο απεχθή διλήμματα.
Θέλω να σας εκμυστηρευτώ την απέραντη μοναξιά που νιώθω το τελευταίο διάστημα. Αλλά τώρα που επιχειρώ να μοιραστώ το πρόβλημα μαζί σας, ίσως η μοναξιά μου να υποστεί κάποιες μικρές ρωγμές. Έτσι κι αλλιώς θα ξαναβρεθούμε σε συλλογικούς αγώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου