περιβάλλον, κλιματική αλλαγή, ΝΑΤΟ, ΑΕΠ
Συντάκτης:
Τάσος Τσακίρογλου*
Τάσος Τσακίρογλου*
Το νέο Σύνταγμα του Ισημερινού που ψηφίστηκε το 2008 ορίζει ως εθνικό στόχο όχι πλέον την άνοδο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αλλά το ινδιάνικο ιδανικό του Sumak Kawsay (γλώσσα Κέτσουα) ή του Suma Qamaña (γλώσσα αϊμάρα), δηλαδή το ευ ζην, το buen vivir, μια ζωή με πληρότητα.
Βασικές έννοιες του Συντάγματος αυτού είναι η συμβιωτικότητα, η ποικιλομορφία και η αρμονία με τη Φύση ως μέσα για την επίτευξη της ευζωίας.
Στον Ισημερινό και στη Βολιβία η Φύση έχει αναγνωριστεί ως υποκείμενο Δικαίου και αναπαλλοτρίωτη κληρονομιά.
Πολύ εξωτικά όλα αυτά θα μου πείτε για τη δική μας «δυτική κουλτούρα». Δυστυχώς εκεί φτάσαμε. Να θεωρούμε ότι η εμμονή μας με την αέναη ανάπτυξη και την οικονομική μεγέθυνση αποτελεί τη μοναδική στάση στη σχέση μας με τη Φύση.
Και επιμένουμε ακόμα και τώρα που το σύνολο των επιστημόνων, παρότι ένα μεγάλο μέρος τους συμμερίζεται την ταύτιση της οικονομικής μεγέθυνσης με την πρόοδο, προειδοποιούν ότι οδεύουμε πλησίστιοι σε μια μείζονα καταστροφή, τα σημάδια της οποίας βλέπουμε όλο και πιο συχνά με τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Η κλιμάκωση του εννοιολογικού μας οπλοστασίου, προκειμένου να καταγράψουμε τους οδοδείκτες αυτής της μοιραίας πορείας, είναι ενδεικτική: περιβαλλοντική μόλυνση, φαινόμενο του θερμοκηπίου, παγκόσμια υπερθέρμανση, κλιματική αλλαγή.
Οπως το θέτει ο Γάλλος φιλόσοφος Σερζ Λατούς στο βιβλίο του «Προς μια κοινωνία της λιτής αφθονίας» (Εκδόσεις των Συναδέλφων), «το ζητούμενο σήμερα είναι να αμφισβητηθεί ο προμηθεϊσμός της νεωτερικότητας, όπως αυτός εκφράζεται από τον Καρτέσιο (ο άνθρωπος «κύριος και νομέας της Φύσης») ή από τον Μπέικον («να υποτάξουμε τη Φύση»). Το ζητούμενο είναι, απλούστατα, να αλλάξουμε μοντέλο». Φυσικά όλο το πρόβλημα είναι ότι αυτό το «απλούστατα» δεν είναι και τόσο απλό στην πράξη.
Το γιατί το εξηγεί ένας άλλος σπουδαίος διανοητής, ο Αντρέ Γκορζ, στο βιβλίο του«Οι δρόμοι του Παραδείσου» (Εκδόσεις Κομμούνα):
Αυτό το μοντέλο κατανάλωσης [του καπιταλισμού] στηρίζεται στην αρχή πως κάθε πρόβλημα και κάθε ανάγκη, ακόμα και οι συλλογικές, θα πρέπει να βρίσκουν την απάντησή τους μέσα από την ιδιωτική κατανάλωση εμπορευματικών αγαθών και υπηρεσιών. Η επέκταση της εμπορευματικής παραγωγής και κατανάλωσης εξαρτάται απ’ αυτήν την ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΛΥΣΕΩΝ ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Για παράδειγμα: η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας καθιστά αναγκαίο το ερκοντίσιον σε σπίτια και αυτοκίνητα. Ομως η μαζική χρήση ερκοντίσιον ανεβάζει τη μέση θερμοκρασία του περιβάλλοντος, αφού, οι μηχανές αυτές δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να διώχνουν «έξω» τον θερμό αέρα. Γι’ αυτό και οι Βρετανοί τις ονομάζουν heat pumps – αντλίες θερμότητας.
Οι ηγέτες των 170 χωρών που θα συγκεντρωθούν σε λίγες μέρες στο Παρίσι στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το Κλίμα θα βρουν και πάλι μπροστά τους τα συμφέροντα των μεγάλων ρυπαντών του πλανήτη, οι οποίοι συμβαίνει να είναι και τα πλέον ισχυρά κράτη. Εάν οι λαοί, η κοινωνία των πολιτών, δεν πάρουν την υπόθεση του κλίματος στα χέρια τους, τίποτα καλό δεν θα προκύψει για ακόμα μία φορά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στο όνομα της ασφάλειας ενάντια στην τρομοκρατία απαγορεύτηκαν όλες οι διαδηλώσεις του κινήματος σε ανοιχτό χώρο, ενώ θα γίνουν κανονικά όλα τα προγραμματισμένα ποδοσφαιρικά ματς και θα είναι ανοιχτές οι χριστουγεννιάτικες αγορές. Ο καθείς και ο εχθρός του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου